Ctrl+Alt+Del

Met alle liefde zou ik de afgelopen week even willen Ctrl+Alt+Deleten. Even wissen zeg maar.... Gewoon niet meer herinneren en afsluiten en overnieuw beginnen.

Wat was er allemaal gebeurd na mijn vorige blogje. Vrijdag avond zijn we nog naar het Bikefest hier in Raleigh geweest. In 2008 waren we daar voor het eerst geweest en vond het toen zo geweldig om op de motor over Fayetteville street te rijden. Weliswaar zonder Harley, (bikefest wordt georganiseerd door de plaatselijke Harley dealer), maar op mijn eigen motor. En had er eigenlijk al een beetje naar uit gekeken om dat nu op mijn nieuwe Scoot weer te gaan doen natuurlijk.

Maarja had van de week toch wel wat last van mijn rug en motorrijden is dan niet echt een strak plan. Dus met enige tegenzin met de auto richting Raleigh. Het was op de vrijdag avond een stuk minder druk dan op de zaterdag dat wij er in 2008 waren, maar het was zeker leuk om er geweest te zijn.




Wel grappig dat t-shirt. Ja, we can see you! Ik zie de beste man al helemaal zitten op zijn motor. Eentje die liever niet afgesneden wordt blijkbaar ;-)


Er kwamen van allerlei motoren weer voorbij en het geluid alleen al.


Met natuurlijk de karakters die op zulke motoren zitten. Zo mooi om te zien.



Het lopen zo over Fayetteville street ging goed. Even ergens wat zitten en naar een bandje luisteren minder met het ruggetje. Dus nog maar een rondje lopen dan.



Er was van alles te zien in ieder geval, tot stuntshows aan toe.



Van de straat tekeningen van de week er voor, zag je helaas nog maar een waasje trouwens...



Kortom, ondanks dat ik niet met de motor was, was het toch weer een belevenis. De volgende dag had ik nog een foto sessie en had om 10.00 afgesproken met de mensen. En god, wat was het al vroeg warm. Was wel een leuk stel met een babytje van nog geen 9 maanden oud. En wat een vrolijk ventje was het. Kreeg heel vaak een big smile van hem.



Alleen zo bijna halverwege de fotosessie stond ik iets voor over en maakte zo een foto en voelde me daar toch een knak in mijn rug. Allemachies, dat ging niet goed. Heb het wel weten te volbrengen en dacht eigenlijk alleen in beweging blijven, maar het zat goed fout....

Natuurlijk, eenmaal thuis toch nog even bij de motoren in Raleigh gaan kijken. Op zaterdag zijn er nog meer en Raleigh inkomen was vast een stuk moeilijker met de auto, dus zijn we bij die dealer wezen kijken.



Stampend vol met motoren stond het er....



En zoals ik al zei het was bloedje heet weer. Maarja om nou zo op je motor te gaan zitten? Je moet er toch niet aan denken als er wat gebeurd.


Deze vond ik ook wel leuk. Zijn kenteken nog meer, die was namelijk fattire. Heel toepasselijk niet?



Deze vond ik nog leuker trouwens....



Hij zat er heerlijjk relaxed bij zo met zijn brilletje op zijn koppie....



En deze is ook wel apart niet? Zit gewoon een auto stuur in? Hoe zou je zo'n ding nou noemen? Heel lang heb ik het niet volgehouden. Maar op de terug weg zijn we nog wel even gestopt bij Lake Wheeler. Daar was een houten boten bij eenkomst. En niet zomaar een stel houten bootjes. Die hele mooie Italiaans gestylde soort speed boten. Prachtig om te zien!





De stroomlijning van zo'n bootje. Hartstikke mooi. Zijn ook vaak niet te betalen die boten trouwens. Maar zo er naar kijken, is ook al leuk niet?













Je waant je zo in Italie niet? Alhoewel???



De boot hierboven, werd er ook te water gelaten. Er lag een motor in..., dat wil je niet geloven. Natuurlijk moesten we even kijken hoe dat er aan toe ging...



En echt... ongelooflijk wat een herrie er uit het ding kwam. En hard dat tie ging....



Toen hij terug kwam, kreeg hij dan ook op zijn donder van de beheerder van Lake Wheeler. De man vertelde dat hij er gewoon een auto motor in had gezet en eigenlijk wilde weten hoe het ding ging. Gewoon zelf in elkaar geknutseld in de garage, hahaha. Geweldig niet? Het kan allemaal in Amerika. Persoonlijk kan ik daar zo van genieten. De "Het-kan-eigenlijk-niet, maar-we-kunnen-het-wel-proberen-mentaliteit" ;-) De beheerder kon zijn verhaal ook wel waarderen, maar volgende keer maar niet meer proberen op Lake Wheeler vertelde hij ;-)

Daarna zijn we weer naar huis gegaan. Het was inmiddels snikkie heet!



Ik had me voorgenomen om in de hottub even mijn ruggetje rust te gunnen. En dus eenmaal thuis daar snel in. Maar het mocht allemaal niet baten. 's Avonds wist ik niet meer hoe ik moest gaan zitten of liggen. Mijn rug en vooral mijn linkerbeen, hadden heel andere plannen dan wat ik voor ogen had. Die nacht was dan ook drama en eigenlijk de hele week erna. Ik kan wel goed lopen, maar niet zitten en liggen. En vooral 's nachts is dat een probleempje. Slaapwandelen is niet mijn sterkste kant.

En na twee nachten zonder slapen, zat ik er behoorlijk door heen. Daarbij had ik ook een soort van buikgriepje en dat wat ik at kwam er ook nog eens uit. Dat kon er nog wel bij.... Mijn hemel.... Wat een gedoe. Natuurlijk gaat een normaal mens dan naar de dokter, maar ik heb eigenlijk voor mijn gevoel in mijn leventje al te veel doktoren gezien en het weerhoudt me er nu vaak van om er naar toe te gaan. Niet slim, maar door de jaren zo gegroeid, denk ik. Gelukkig bij dag 3 begonnen mijn oefeningen die ik jaren terug al mee gekregen had van de talloze therapeuten, die ik natuurlijk nu pas weer ben gaan doen, resultaat op te leveren en kwam mijn onderrug een beetje los. Ik moet die dingen gewoon altijd doen en niet wanneer ik last heb natuurlijk. Maarja zo achteraf gezien is hadden vaak te laat ;-)

En inmiddels is de stand dat ik zo'n 10 minuten kan zitten op de barkruk. Handig voor als je wat wilt eten.Al wandelend je bammetje eten gaat nog wel, maar dat gaat wat minder bij een kop soep, niet waar?
Het liggen gaat nu ook weer wat beter. Het best lukt dat in ons oude nog Nederlandse soort van Auping bed op de logeerkamer. Want in tegenstelling tot ons Amerikaanse "Prinses-op-de-erwt" bed, met maga dik matras is ons oude bed een stuk harder en dat ligt een stuk beter. En bij dit bed kun je het voeten gedeelte omhoog doen, wat uitermate prettig is op dit moment. Dus......., ben ik tijdelijk van slaapkamer verhuisd.... Tot groot genoegen van de hondjes, die die kamer altijd erg gezellig vinden om 1 of andere reden ;-) Al houdt het totaal geslapen uurtjes nog niet over eerlijk gezegd. Het is nu bijna een week geleden dus en hoop dat het vanaf nu toch wel een stuk beter zal gaan. Ben het wel een beetje beu allemaal. Al moet ik zeggen, kwa weer is de timing perfect. Want het regende hier de afgelopen week pijpenstelen. En zo onder het schuine dak van de logeer kamer heeft dat wel een knus gevoel. Je moet er toch een positieve kant van kunnen zien niet?

Groetjes Petra

Yes!!

Ons cameraatje is terug! Helemaal gemaakt, en nog gratis ook! Wat een mazzeltje zeg. Na het toedienen van weer een vers gevulde batterij doet hij het weer als vanouds. En mag hij weer overal mee naar toe ;-)

Toch wel een service. Ook al was er een recall op het foto-toestel, binnen een week hadden we hem al weer terug. Er zijn van allerlei nieuwe onderdelen in gegaan zo op de verzendlijst te zien. Maar hij doet het weer dat is het voornaamste. Ben er helemaal blij van.

Minder blij was ik van mijn rug van de week. Die werkt op het moment niet echt mee. Gisteren had ik een fotosessie en het ging echt nog maar net. Was wel een leuke fotosessie. Een moeder met haar dochtertje van 19 maanden. De vader is uitgezonden en de foto's van deze foto sessie gaan naar hem toe.



De beer genaamd Stan was een kadootje aan Raegan toen de vader thuis kwam van zijn eerste uitzending. Stan is nu de favo knuf van het meisje. En ze kleedde hem helemaal aan. Lief he?

Vandaag rustigjes aan gedaan. En hopelijk heeft dat geholpen voor het ruggetje. Want morgen weer een foto afspraak en er is ook Bikefest in Raleigh. En eigenlijk wil ik daar heel graag heen. En in het bijzonder natuurlijk op de motor en niet met de auto. Hopelijk gaat het lukken.

Verder nog steeds warm... Vanmorgen toen ik wakker werd stond de thermometer al op 27 graden. En nee, ik werd niet om 1 uur 's middags wakker, maar om half 8 's morgens ;-) Het is toch niet normaal? Nouja... we zullen het er mee moeten doen.

Prettig weekend!!!

Petra

De laatste keer

Zondag avond hebben we een collega van Ron van het vliegveld afgehaald. Zijn vliegtuig landde op tijd, maar bij het hotel was het om 11 uur 's avonds nog ontzettend druk. Niet te geloven he? Er stond gewoon een rij. En er waren zeker niet de meest ervaren mensen aan het werk achter de balie. Toen we eenmaal aan de beurt waren, ging bij de collega het inchecken ook niet echt soepeltjes en zo gingen we pas tegen twaalven weer op huis aan.

Was wel leuk, want zijn collega had gevulde koeken meegenomen voor hem! En... we hebben het Algemeen Dagblad, welke hij in het vliegtuig had gekregen, van hem gehad. Zo leuk om weer even een NL krant "te voelen". Voor mijn gevoel moet ik nog steeds aan het kleinere formaat wennen. Al hoorde ik dat dat inmiddels al jaren zo is. Zo zie je maar hoe ik achterloop ;-)

Die zondag zijn we trouwens ook voor de laatste keer dit seizoen wezen zwemmen. Zoals vaker hadden we het zwembad weer voor ons alleen en er stond een aangenaam briesje, waardoor het goed uit te houden was. Het water is inmiddels wel een stuk frisser geworden omdat het 's nachts toch wel wat meer afkoelt.

Ik had die zondag morgen een foto sessie met Megan en Brian gehad. En Brian is een klein Beagle pupje en die had me wel aan het werk gezet en dus had ik mijn afkoeling wel nodig! God wat had ik het warm zeg. Duidelijk was dat het een hondje is met een prima werkend neusje. Hij snuffelde wat af, waarbij ik maar probeerde om zijn koppetje omhoog te krijgen voor een foto. Tevergeefs overigens..... We hadden afgesproken bij Bass lake park en daar rook hij dan ook van alles en stil zitten zat niet in het optie programma van die morgen.

Het baasje van Brian zou ook op de foto gaan, dus de foto's waar Megan Brian vast hield gingen gelukkig wel goed. Het was leuk om weer zo bezig te zijn. Al was het, zoals ik al zei echt heel warm. Later zijn we nog naar een andere locatie gereden en waarschijnlijk deed het ritje in de auto wonderen voor Brian. Nouja eigenlijk meer voor mij dan voor Brian, want eenmaal op de andere locatie, waren zijn batterijtjes bijna leeg en kon ik eindelijk een foto maken waarbij hij zat en even bleef zitten ;-)



Het was wel een lieverdje hoor. Die oogjes.... Daar zou je zo je laatste cent aan uitgeven met zo'n blik. Megan was ook een leuke meid om foto's van te maken. En ben vooral maandag bezig geweest met het verwerken van alle foto's. Zo blijf je lekker bezig niet?



Voor vandaag niet zo veel op de planning. Ben wezen wandelen met de hondjes. 's Morgens is het nog een beetje te doen nu met de temperatuur. In de middag gaan we gewoon weer naar de 30 graden. Het lijkt wel of er geen eind aan de zomer komt dit jaar. Volgens de weermannen zeker 1 van de warmste zomers dit jaar. (En koudste winter ook nog eens, voor degene die het zich mochten afvragen ;-) )

Dus... voorlopig even nog geen herfst hier, gewoon wederom korte broeken weer. Wel zo makkelijk 's morgens bij het aankleden. Wat zal ik aandoen, korte broek of korte broek ;-)

Groetjes Petra

Art!!

Gistermiddag zijn we in Raleigh bij het streetpainting wezen kijken. Er was een soort van wedstrijd waar allerlei mensen in een vak op het asfalt hun kunsten laten zien. Allemaal met krijt zeg maar.

Gelukkig hadden we al snel een parkeer plekje gevonden en konden we zo Fayetteville street op lopen.



Daar aan het begin van Fayetteville street was het nog stil, maar dat veranderde snel.



En al snel zagen we ook de eerste straat tekeningen. Prachtig om te zien.









Er was een gedeelte waar de professionals hun gang gingen en een gedeelte waar scholen hun talenteerde leerlingen hun kunsten lieten zien.





Zoveel verschillende tekeningen...







Deze mevrouw zat echt helemaal onder het krijt.



De leukste vond ik nog wel deze....



Het leek net of er een gat in de weg was. De eikel, symbool voor Raleigh, welke de bijnaam City of Oaks heeft, valt door het gat in de weg. Al moet ik zeggen dat ik dez er ook lief uit vond zien. Zijn baasjes deden ook mee...



En deze serieuze dames, wachtende voordat zij mochten optreden om te dansen.



Ook kwamen we dit hondje tegen....



Compleet in coma...



Dat het beestje zo kan slapen he? Zo raar om te zien...

Na een keer op en neer gelopen te hebben zijn we terug gegaan naar de auto en daar zag Ron dit...



Oh nee he....



Een dikke vette spijker in mijn band.... Zo te zien liep de band niet leeg, maar toch even naar laten kijken. Onderweg kwamen we langs een bandenzaak en die man heeft er naar gekeken. Heel langzaam liep er dus toch wat lucht uit de band, nadat hij er een sopje over heen had gespoten. Er waren dus wel belletjes te zien. De jongen heeft toen de spijker er uit getrokken en er een soort van prop in gezet. Zo blijft de band toch vol. Maar omdat het op het rand van de band is, is het niet helemaal veilig, zei hij. Dus nu moet de reserveband eronder, maar dan moet hij weer eerst deze band van deze velg afhalen. Gedoe!!! Dus we moeten daar nog een keer voor terug.

Afijn we hoefden niks voor de prop te betalen aan deze jongen. Toppie!!! En we konden dus weer met een geruster hart verder rijden. Toch wel service niet?

Groetjes Petra

Andretti

Vandaag ben ik met Ron naar de opening van een Firestone winkel in Holly Springs geweest. De opening zou gedaan worden door Mario Andretti. Andretti is een oude Formule 1 coureur en die schnabbelt er nu dus een beetje bij.
Voor Ron was het wel bijzonder om hem te zien. Want in 1978 was hij in Zandvoort naar de Grand Prix geweest. En daar had Mr. Andretti himself, de race gewonnen.

En nu dan 32 jaar later komt hij hier zowat bij ons om de hoek een winkel openen. Wie had dat ooit kunnen bedenken in 1978 hey?



Toen wij aankwamen was hij net een speech aan het houden. Eigenlijk was het maar een klein mannetje. Kan ook haast niet anders anders pas je nooit in zo'n racewagen denk ik.



En natuurlijk moest er een lint doorgeknipt worden.



Na de plechtigheden was er de mogelijkheid om met Mr. Andretti te spreken en hij deelde handtekeningen uit. Dus we gingen daarvoor in de rij staan.



Ron had een soort van printje gemaakt met wat foto's van zijn overwinning in 1978 in Nederland. En eigenlijk zou het wel zo leuk zijn als hij die wilde tekenen.



Ron aan het uitleggen wat zijn bedoeling was en waar hij hem destijds de formule 1wedstrijd had zien winnen.



En hij moest even diep nadenken, maar was daarna hartstikke enthousiast.



En zette dan ook zijn handtekening er op! Ron helemaal blij!



En toen vroeg ie, was is jouw naam? Duidelijk de Italiaanse charme is ie nog niet verloren door het wonen in Amerika ;-)



To Petra.......

Verder was alles tot in de puntjes verzorgd. Er waren gratis hamburgers en hotdogs, drinks en vers fruit. Er was en rad van fortuin, waarmee je hele leuke prijzen kon winnen. (Wij niet natuurlijk....) En er was voor de kinderen een springkussen in de vorm van een race wagen.

Wat is er nog meer gebeurd van de week? Ron had nog een middaagje vrij genomen. Waarop we heerlijk bij het zwembad hebben gezeten. Dit is de laatste week dat hij nog open is dit jaar. Heerlijk was het. De temperaturen zijn hier echt weer hartstikke zomers. Boven de dertig en dus nog steeds korte broeken weer.

Nadat we uitgezwommen waren zijn we naar de bioscoop gegaan. Ron mocht dit keer kiezen en hij koos voor the Expendables. Hierin spelen veel oud "action-heroes" in mee. Sylvester Stalone, Mickey Rourke, Dolph Lundgren, Bruce Willis en zelfs Arnold Schwarzenegger heeft er een klein rolletje in. Ik moet zeggen dat het niet mijn eerste keuze was geweest, maar ik vond het een erg leuke film. Beetje ouderwets getint, maar met zeker wel grappige opmerkingen hier en daar.

De scene met Sylvester Stallone, Bruce Willis en Schwarzenegger is vooral erg grappig! Tussen de regels door zijn de opmerkingen eigenlijk over hun eerder gemaakte films. Wie had ooit gedacht die drie acteurs in 1 film te zien. Vooral de opmerking als Schwarzenegger wegloopt is wel grappig.



Verder heb ik de foto print bij Meneer Heil gebracht. De oudere man van de fotoclub. Hij was er zo blij mee! Hij nodigde me uit om vooral ook even binnen te komen en vertelde over van alles en nog wat. Inmiddels weet ik dus dat hij 89 jaar is en dat zijn vrouw vorig jaar is overleden. En dat fotografie hem vooral geholpen heeft om na het overlijden van zijn vrouw bezig te blijven. Hij vroeg me ook honderduit over mijn foto. Zo leuk. Het is echt een hele aardige man. Hij vertelde ook dat hij over een paar weken een operatie moest ondergaan, dus volgende keer zou hij waarschijnlijk niet op de vergadering komen. Maar daarna zeker weer hoor! Daar was ie zeker van! Petje af, voor hem!

Groetjes en een fijn weekend!!
Petra