Eigenlijk

Zit ik wel een beetje midden in Kerssemus... Zondag hebben we foto's gemaakt van onze schatjes in Kerst outfit. Nouja, Connor in kerst outfit. Stacey had de pet in 2 seconde van zijn hoofd gewerkt. Connor is echt ons lieve sukkeltje en vind het geweldig als hij in de picture is. En na alle honden foto's van andere mensen waren we het ze wel een beetje verschuldigd om hen ook mooi op het plaatje te zetten.



Dit was er 1 van Connor. Die pet staat hem wel goed he? Van Stacey dus geen pet foto. Maar wel een fraaie andere foto van Meneer de Bruin.



Toen ik hem later terug zag op mijn computerschermpje, moest ik toch even terug denken aan twee jaar terug. Toen was ie bijna helemaal kaal geworden van de vele medicijnen die hij toen had. En nu... moet je zien wat een heerlijk koppie. Wat een verschil. Echt wie had dat durven hopen. Het is zo'n lieverd.

Wat hebben we verder gedaan? Maandag had ik afgesproken met Jackie om foto's te maken van haar meiden. En het was zo leuk. Ik had namelijk een Kerstman pak mee genomen en Jackie zou die aan doen en dan met de meiden op de foto. Het aankleden was al dikke pret, want het kerst man pak was Jack natuurlijk 10 maten te groot. Dus kussen er onder en riem vast maken. Vooral haar dochtertje Norah moest vreselijk lachen om mama in het pak met een dikke huik!



Isabelle keek het een beetje in het begin een beetje aan en moest soms toch wel even checken of boven op dat grote pak en die dikke buik nog wel een mama te zien was.



Het leuke is dat doordat kinderen zien dat het mama is, de foto's niet zo geposeerd zijn als de standaard, kind met kerstman foto's, zeg maar.



Lief he? Het was zo leuk om te doen! Daarna hebben we buiten ook nog wat foto's gemaakt. Norah is zo'n prachtige meid. Dat wordt nog wat als de 18 is ;-)



Isabelle had het inmiddels wel gezien met mijn camera en wilde alles behalve op de foto. Dus ik moest een beetje paparazzi foto's van haar maken. Zo grappig, zo klein, maar wist precies hoe ze me kon ontwijken. En ze was er erg goed in. We moesten haar echt afleiden en als ze het dan even vergeten was. KLIK! Al met al dus heel leuk om zo bezig te zijn en rond twee uur ging ik weer op huis aan.

Ik moest nog even boodschapjes halen voor het avond eten en daarna reed ik over Sunset Lake terug naar huis. Sunset lake is een beetje landelijk weggetje, maar behoorlijk druk altijd. En terwijl ik er net opdraai zie ik in mijn ooghoek wat liggen in de midden berm. Zie ik dat nou goed? Ligt daar nou een hond?

Ahhhhhhh....... Hoe komt dat beestje daar nou? En erger nog, hoe komt het beestje daar weer vandaan? Het duurde even totdat het beeld tot me door drong. Lag daar nou echt een hond. En terwijl ik zo twijfelde, wile ik toch auto zo snel mogelijk keren. Dus bij de eerste best kans waar ik de weg af kon en weer op, ben ik terug gereden. En hij lag er nog. Net een klein stukje erna was er een stuk in de midden berm waar je met de auto kon keren. En daar ben ik op gestopt. Ik stapte uit en zag de hond....

En ik stapte weer in.... hahahha. Het was duidelijk niet de vriendelijkste en meest toegankelijke versie van de honden rassen lijst. Het was echt een super gespierde pitbull. Dikke kop, gecoupeerde oortjes. Oepsie....

Ik stapte dus weer in de auto. En bedacht me om hem vanuit mijn auto raampje een beetje te observeren eerst. De pitbull dacht waarschijnlijk het zelfde, want zijn oogjes bleven naar mijn richting gaan. Maar hij tilde zijn koppie niet op. Ik zag alleen maar zijn oogjes heen en weer gaan. Misschien was ie aan gereden? En had hij hele erg pijn? Hij keek echt wel zielig. Toen zag ik ook dat er een inmens dikke ijzeren kabel aan hem vast zat. Gatverdamme.... als ik ergens een hekel aan heb is honden aan een ketting. Inmiddels is dat hier (sinds kort nog maar) verboden om honden buiten aan een ketting te houden. Maar deze had er gewoon 1 achter hem aan bungelen.



En had hij toch een mogelijkheid gehad om weg te komen. Gaf hem groot gelijk ook! Maarja.... waarschijnlijk was hij dus niet de meest gesocialiseerde pitbull op deze aardbol. En dus wist ik het even niet meer. Wat als ie strakjes wel op staat en onder een auto loopt? Zou ik zo erg vinden.

En dus.... belde ik 911 (de Amerikaanse 112). "Where is the place of your emergency!", klonk er aan de andere kant van de lijn. "Uh ja? Waar was ik ook al weer? Sunset lake road, mam", kwam er daarna bij me naar boven borrelen. "What sort of emergency is it mam?" "There is a dog on the median of the road". Even werd het stil. "A dog?", vroeg ze me nog een keertje. "Ja een pitbull", zei ik. Oh, seriously, zei ze daarna weer in volle vaart. Het "merk" maakte in dit geval dus wel verschil. En ik moest haar mijn verdere gegevens geven en er kwam hulp aan zei ze. Ik wachten en wachten, maar geen hulp in aantocht. Gelukkig bleef het beestje liggen.

Vrachtwagens, schoolbussen sjeesde langs hem. Zo zielig.... Maarja eigenlijk durfde ik ook niet naar hem toe te lopen. Wat als ie echt aangereden is en pijn heeft? Wie weet hoe hij reageerde. En misschien strompelde hij dan zeker zo de weg op. Ik werd er gewoon misselijk van in mijn buik. En ondertussen was ik ook een beetje pissig dat er nog geen hulp was gekomen. Normaliter stikt het op deze weg van de politie wagens (Ik heb er dan ook wel een keertje een bekeuring voor te snel rijden gehad) en nu kwam er niks langs? Jeetje zeg!

Dus na, om precies te zijn 12,5 minuut, heb ik weer gebeld. "I just called for a dog loose on Sunset Lake Road earlier"zei ik. "Yes mam, you spoke with me" klonk er aan de andere kant van de lijn. Ze vertelde me dat ze politie er op af gestuurd had, maar die hadden niks gezien. "Nou, zeg ik, die heb ik dan niet gezien, want ik ben hier al de hele tijd". Oh echt! you are with the pitbull???

Alsof ik supervrouw was, hahaha. Ze moest eens weten dat ik gewoon veilig in de auto zat. "Yes mam, I have the dog in sight." Nou toen moest ik de gegevens van mijn auto door geven en er zou nu echt zo snel mogelijk iemand komen.

Twee minuten later. Ik zag hem nog niet, maar ik hoorde hem al van verre. De sirenes luid loeiende. Zwaai lichten aan en ja wel daar waren ze. Ik stapte uit mijn auto toen de sirenes tot stilstand kwamen. Maar niet voor lang.....

"GET IN YOUR CAR, MAM! GET IN YOUR CAR!" God allemachies, het lijkt wel een film! En als een politie agent je dat zo toeschreeuwt, dan doe je dat. Ik ging als een speer "IN MY CAR!" Deur dicht, maar raam open. Twee politie mannen kwamen op mijn auto af gelopen, met hun hand op hun pistool en namen dekking bij de motorkap van mijn auto, hahahah. Ik wou nog roepen, "maar hij ligt al 15 minuten zo in de middenberm", maar dacht weet je wat laat ik dat nou maar even niet doen. Dalijk lig ik in de handboeien over diezelfde motorkap.

En zo gingen zij in langzame pas dichter naar de hond toe. Die helemaal geen pukkel gaf. Alleen zijn oogjes gingen heen en weer. Er werden wat codes in de walkietalkies geroepen en er kwam back-up. Nog een zwaailicht erbij! Geweldig!!! Eigenlijk wilde ik van het geheel zoveel foto's maken. Mijn camera lag notabene naast me op de passagiers stoel. Maar echt, ik durfde het niet. Echt niet! Het was echt net een film. En ik zat midden in de actie scene. (Veilig in mijn autootje, dat dan weer wel)

Nadat de omgeving soort van veilig verklaard was door de opper politieman aanwezig, ontspande het geheel iets. En kwam er een politie agent naar me toe gelopen. Ik vertelde dat ik hem zo had zien liggen en wellicht dat hij aangereden was. Maar hij vertelde mij, dat zij hem niet nader gingen bekijken. Wellicht waren zij ook gesteld op hun 10 vingers.

Er zou iemand komen van animal controle en die zou de hond meenemen. De agent zei, we denken dat we weten van wie deze hond is. En dat is geen lieve hond, vertelde hij. Hij zei dat ze hem al een keer eerder ontmoet hadden. "Your kidding?", zei ik. Stomme vraag natuurlijk. Een agent is nooit "kidding" natuurlijk. Maar de agent schudde op een serieuze manier zijn hoofd in de nee richting. Vond het zo zielig voor het beestje. We're sorry mam, but that's how people are".

En ik had zo medelijden met het beestje. Ok een pitbull, maar hij heeft daar niet voor gekozen toen hij op deze wereld kwam. Hij had ook een poedeltje kunnen zijn toch? Zo'n klein wit hondje dat op iedereens schoot wil kruipen. Maar nee hij was een pitbull. En stel dat hij heel veel pijn heeft en niet meer kon lopen? Om weg te komen. Er ging van alles door me heen. En voelde een traan prikken achter mijn ogen. Ik slikte.... twee keer zelfs...

De politie agent bedanke me daarna voor het melden van de situatie en vertelde me doodleuk, dat mijn aanwezigheid "niet meer nodig was". Ja zeg.... ga je me nou gewoon wegsturen? Ja hoor... hij liep daarop naar de achter kant van mijn auto en zette de hele weg af. Incluis het nieuw klinkende sirene geluid. Alsof ik de "queen" zelf was en heel de weg tot me had om te keren. Dat doen ze niet als ze je aanhouden voor "Speeding". Maarja, ik kon wel gaan. En zonder happy ending! Jeetje....

Nog 1 keer reed ik dan weer langs het grijze hoopje hond. Nu zou ik dus nooit meer weten hoe het met hem verder gegaan is. Hopelijk viel het allemaal mee. En indien niet, is hem hopelijk langer lijden voorkomen. Al draait mijn maag bij die laatste versie drie keer in de rondte...

Groetjes Petra