Weer thuis

Gisteravond zijn we weer thuis gekomen van het heerlijke weekendje. Wat gaan die dagen toch snel. Maar het was heerlijk!



Zondag morgen zijn we met de doggies helemaal naar de pier gelopen.



De foto hierboven was van vrijdag avond. Maar zo'n pier moet je natuurlijk ook van dicht bij gezien hebben natuurlijk. Al was het best nog wel een eindje lopen eigenlijk. Maar onder weg kwamen we van alles tegen. Heerlijk vind ik dat. Een beetje langs het strand keuvelen. Hondjes af en aan los. Eigenlijk mogen ze helemaal niet los. Maar als er toch niemand dicht bij is dan kan dat best.









Verse sporen in het zand....



Deze wilde ook wel mee rennen met de boys.



Was eigenlijk nog wel verbaasd over hoeveel mensen er op zondag morgen om 9 uur al op het strand zijn. Nou waren het overwegend vissers die er waren. Maar ook veel wandelaars.



Op zoek naar garnaaltjes voor aas. En er werd nog aardig mee gevangen ook.







Deze vond ik wel apart trouwens....



Hij had drie hengels en stond achterste voren naar de toppen van de hengels te staren. Waarschijnlijk als die bewegen zit er een vis aan. Maar zeg nou eerlijk, zo is het toch niet leuk? Je ziet toch niet de zee zo? Je krijgt er alleen pijn in je net van volgens mij.



Deze had het beter bekeken volgens mij ;-)



Verder nog ander strand gerei....









En deze huisjes al iets dichter bij de pier. Welke trap moesten we nou ook alweer hebben? Je zou toch in de war raken van zoveel hout bijelkaar niet?



Deze man hield zijn hond angstvallig vast. Alsof ie helemaal door het lint zou gaan anders. Volgens mij was het een mixje van een labrador en een beagletje. Op de terugweg kwamen we weer langs hem en zat hij alleen maar te kwispelen bij zijn vrouwtje. Dus waarschijnlijk valt het allemaal wel mee met deze stapper.



Dichter bij de pier zagen we de eerste surfer. Het heet niet voor niks Surf city aan de andere kant van de pier.



Er was ook een surfer die door de golven heen peddelde. Staand op zijn surfboard. Knap om zo er op te blijven staan. Lijkt me super moeilijk.







Blijft mooi om te zien de mannen met de surfboards. Ze genoten duidelijk van de hogere golven, al waren ze zaterdag echt veel hoger nog.

En na ruim een uur lopen, met de nodige vis- schelp- hond- kijk momenten waren we dan bij de pier. Ik wilde graag een foto maken onder de pier. Wist nog van de vorige keer dat we hier waren en dat ik toen geen camera bij me had. Nu dus wel!



Op de pier zelf moest je een entree betalen van een dollar als je wilde kijken. En ik had dus wel de camera mee genomen maar niet de knip..... Dus dat ging niet door. Vond het bordje wat daar hing wel grappig trouwens.



Dat was duidelijk, die stonden er genoeg op de pier ;-)

De terug weg ging wel wat sneller en drie kwartier later waren we weer bij de strand opgang. Dat was een heerlijke wandeling geweest. Niet te koud, niet te warm gewoon precies goed! Wat een heerlijk begin van de dag!

Eenmaal terug bij het huisje hebben we lekker in het zonnetje gezeten en een boekje gelezen. En later in de middag zijn we nog een uurtje wezen motorrijden over het eiland. En zo stopten we bij een soort visafslagje. Waar een half vergaan piertje was met half vergane visnetten...



En daar zat ook weer 1 van de pelikanen die er in grote getalen aanwezig waren.



Om het hoekje was er een een antiek winkeltje. Of wat er voor door kon gaan. De Radio Flyer spulletjes sprongen er wel uit tussen alle rommeltjes.



Maar echt antiek waren ze niet volgens mij. Daarna zijn we weer terug gereden naar het huisje en hebben zo langzaam aan de spulletjes bij elkaar gezocht en in de auto gedaan en toen weer op naar huis!

Weer lekker in ons eigen bedje slapen. In het huisje hadden ze een sleep nummer bed. Zo 1 waarvan je de hardheid kan aanpassen. Eigelijk dacht ik dat dat DE uitvind van alle matrassen zou zijn. Maar het viel toch een beetje tegen moet ik zeggen. Het is gebaseerd op een soort van lucht bed en die kun je dus hard of zacht op blazen. Maar toch sliep het niet zo lekker vond ik.

Het eigen nieuwe matrasje is toch fijner. Alhoewel...., vannacht ging dat ook niet echt lekker. Ik weet niet wat het geweest was, maar ik werd rond twaalf uur wakker en moest echt rennen naar het toilet om over te geven. Wat dat nou weer geweest is? Echt er was geen houden meer aan. En de timing was helemaal niet goed, want ik had vandaag een druk schema eigenlijk. Ik had helemaal geen tijd om ziek te zijn.

Gelukkig ging het overdag al wel wat beter. Maar mijn buik was duidelijk van slag. Maar ik had om tien uur afgesproken om bij iemand, die zijn huis wil gaan verkopen, foto's te maken. Gelukkig ging dat allemaal helemaal geruisloos. Vond het super om te doen!

Heb de lunch maar overgeslagen, want om half 1 had ik met de moeder van een marinier afgesproken om een canvas print af te geven. Wilde niet het risico nemen dat het niet goed zou vallen. En zo ging ik na het maken van de foto's van het huis, richting Noord Raleigh. Waar ik met haar afgesproken had.

Was trouwens wel leuk. Want die foto van de homecoming die toen gewonnen had? Daar zat, behalve de eeuwige roem, ook nog een echte prijs aan verbonden. OpLove gaf me een tegoed bon om mijn winnende foto op een canvas af te laten drukken. En van de week had ik hem ontvangen. Ik mocht hem zelf houden, of aan de mensen geven. Wel leuk niet? Hem op canvas zo te zien, was toch wel erg mooi. De foto kwam zo nog mooier uit vond ik. Maar het leek mij meer gepast om hem aan de mensen te geven. En dus kwam zijn moeder hem nu ophalen. Zij wonen een stuk boven Raleigh dus dit was zo een beetje in het midden kwa afstand.

Voor deze familie had ik ook een foto album naar hun zoon gestuurd toen hij uitgezonden was en daarna dus ook de home coming gefotografeerd. En ze zijn altijd zo dankbaar. Het is echt een hele lieve familie. En nu waren ze ook weer erg blij. Dat maakt het zeker allemaal waard.

Het was ook goed om weer even met haar te praten. Waarschijnlijk zit er al een volgende toer voor haar zoon aan te komen en dat is natuurlijk weer heel erg spannend voor deze familie. Toch heel bijzonder hoe deze mensen zoveel geven voor hun land. Het zet je zeker te denken......

Groetjes Petra