Zo mooi!

Het is zo mooi nu hier. Alle herfstkleuren zijn prachtig en het weer is ook weer zalig.





Dit is bij Sunset lake hier vlak bij.







Zondag waren we op pad gegaan met de hondjes en ik wilde daarbij graag herfst foto's maken. En dus gingen we naar Lake Wheeler.



En daar waren wel stukjes mooi, maar lang nog niet overal. Wel waren deze twee stappers druk met de herfst. Ze knauwde er flink op los in ieder geval.





Dat waren nu dan de echte knabbel en babbel ;-) Vind ze toch wel erg grappig altijd. Maarja ik had maar een paar fotootjes en ineens kreeg ik een ingeving. Ik had van de week gelezen over een meertje bij Crowder District park. En dat was eigenlijk op de weg terug naar huis.

We zijn daar eigenlijk nog nooit geweest, terwijl het eigenlijk maar 10 minuutjes bij ons vandaan is. Wist eigenlijk nooit zo goed wat ik me er bij voor moest stellen, dus had het nooit aan gedacht. Maar nu eenmaal in het park bleek het een leuke verrassing.



Ze hadden er allemaal geasfalteerde paden en je loopt er zo gezellig. Er waren ook nog een paar binnendoor paadjes zoals naar het ampfi theatertje wat er was.



De andere Knabbel en Babbel. Al is het meertje daar, echt maar een heel klein meertje, dat wel. Er mag niet gevist worden en dus zie je de vissen vanaf de brug er over heen heel goed.



Het grootste rondje is bijna 1 mile en daar tussen door kun je nog een rondje om het meertje doen. Echt super leuk. Ik ben er van de week dan ook alleen met de hondjes nog terug gegaan.



En met de dag zie je gewoon de kleuren feller worden. Zo mooi!





Echt ik kan wel foto's blijven maken!



Nou als je na het zien van deze foto's nog niet in de herfst sfeer komt, dan weet ik het ook niet. Al begrijp ik dat er op dit moment een storm raast over Nederland. Wat natuurlijk al heel goed helpt.

Trouwens over foto's maken gesproken. Afgelopen zaterdag had ik afgesproken met dit stel. Hij is vorige week terug gekomen van zijn "tour" en de home coming was midden in de nacht. Dus had ik met hen afgesproken om de week er na foto's van ze te maken. En zo hadden we afgesproken bij Bass Lake.



Het was een hartstikke lief stel. En terwijl zij zich na het eerste gedeelte even gingen verkleden in een andere outfit, wachtte ik op het terras van het Bass Lake center. En terwijl ik daar zo rond liep, kwam er een man vanuit het Bass lake center naar buiten. Hij riep naar zijn zoontje, "Do you wanna see a snake?". Oeps? Een snake? Zijn zoontje liep daarop snel het gebouw in en ik bedacht me zal ik ook gaan kijken?

Als het echt gevaarlijk zou zijn, zou die vader vast niet zijn zoontje er bij hebben gehaald. Dus met toch nog wel een beetje dubbel gevoel liep ik dan ook op het gebouw af. Deed de deur open en gluurde om een hoekje....



En zag dit.... Eeeewwww.... Gatverre... Ik kon er niks aan doen, maar dat was echt het eerste wat ik dacht. Jakkes, hahaha. Wat een grote slang zeg. Maar...., toch maakte ik wel snel een foto. Het ding glibberde werkelijk echt om het meisje wat achter de balie werkt heen.



Dubbel jakkes!!! Inmiddels was ik wel een beetje dichter bij gaan staan. En vond mezelf al echt een held. En dat meisje helemaal.



Ik vroeg haar wat voor 1 het was en ze vertelde dat het een cornsnake was en dat die echt niks doen. Hmmm, wist niet of het moest geloven, maar ze leek het echt te menen. Ik vroeg haar, om mijn angst een beetje te verbloemen, hoe oud hij/zij was. En ze vertelde dat hij nu 5 jaar was. OK, dat vond ik erg oud voor mijn gevoel. Vandaar was hij waarschijnlijk ook zo lang en dik. Ze vertelde dat hij inderdaad wel een dikkerde was, maar hij had een goed leven in het terrarium van Bass Lake.

En toen gebeurde het. Alsof er een magneet aan het beestje zat. Maar ik wilde hem ineens aaien. Waar die opwelling vandaan kwam ik weet het niet, maar ineens gingen mijn voeten 5 stappen vooruit. Spontaan en geheel zonder enige controle stak ik mijn linker hand uit en aaide het beestje. Hij voeld zacht aan, een beetje rubberig. Zoals je een nepslang aan zou voelen. Maar nu dan levend, zeg maar. En net terwijl ik mij klaar maakte voor mijn tweede poging zag ik het ineens.....



Het ding stak zijn tong uit naar me. Oh jeeeeeeee! En huppatee, daar ging ik weer 5 stappen achter uit! Ha ha ha, in de dekking en dichter bij de deur. Wat als het ding zou ontsnappen stond ik als eerste buiten natuurlijk, dat begrijp je wel.



Nouja, zullen we maar denken. Het is ook niet mijn sterkste punt, slangen. Helemaal niet en eigenlijk verban ik ze met grote regelmaat uit mijn hersenen, om vooral er niet aan ze hoeven denken als ik ergens wandel of zo. Die angst is nu met de jaren wel wat minder geworden, maar toch.... Zo van dichtbij, werd mijn angst niet echt minder, dat was zeker.

Toen ik thuis kwam vertelde ik Ron dan ook heel stoer dat ik een slang geaaid had. Ook hij was verbaasd. Jij? Een slang geaaid? Nou nou. Jaaa goed he? Hij was onder de indruk. Minder was hij dat zondagochtend. Ik werd die ochtend echt doodmoe wakker. Echt je hebt dat soms niet waar. Heel de nacht geslapen, maar had echt geen energie. "Nee", zei Ron. "Ook niet zo gek". "Hoezo dan?", vroeg ik hem. Wat blijkt? Heb ik midden in de nacht de hele tent bij elkaar geschreeuwd omdat er slangen in ons bed zouden zitten. "Je was helemaal in paniek", zei hij.

Oke dan! Geen goede therapie voor mij dus! Voorlopig het slangen aaien maar even over slaan. Ik weet er zelf helemaal niks meer van, alleen dat ik dood moe wakker werd. Maarja wat wil je als je in een bed vol slangen slaapt, ha ha ha!

Groetjes Petra