Motoren weekend

Zaterdag was er een open dag bij de BMW motor dealer in Greensboro. En Ron wilde daar graag even heen. Allereerst op de motor maar er werden rukwinden voorspeld die morgen, dus dat leek me niet zo goed plan. Dus we zijn er met de auto naar toe gereden. Wat maar goed was ook want het woei behoorlijk onderweg.



Er waren heel wat motoren aanwezig bij de dealer. En dat is voor hier, we wonen toch wel Harley Davidson land hier, best bijzonder. Het aller mooiste vond ik nog wel dat we gelijk toen we de parkeer plaats op liepen een aantal van dezelfde soort motoren zagen staan als die van mij.



En...... Met bontje... voor het kontje, hahaha.



Toen vond ik het ineens wel jammer dat we niet op de motor waren, want hij had er zo mooi naast kunnen staan en had ik er helemaal bij gehoord, dat begrijp je natuurlijk wel! Was ik gewoon helemaal conform de nieuwste trend geweest zeg maar. :)














Er waren allerlei acties, maar toch vonden we niks van onze gading. Heb trouwens keurig het aanwezige gebak wat er was overgeslagen. Want bij dit soort activiteiten, hoort er natuurlijk ook altijd eten bij te zijn. Dat is wel altijd erg Amerikaans vind ik. Ook wel zo gezellig. Als er wat te vieren is, is daar bijna altijd eten op een grote lange tafel bij ;-)

Maar voor mij dus geen taart. En eigenlijk moest ik erg naar de wc. Heel erg zelfs. Dus ik gevraagd waar die was en eenmaal gevonden, bleek dat de vrouwen wc afgesloten was. Er zat een grote plakaat op "out of order" hmmmm..... Dat betekende dus dat ik naar de heren toilet moest. Een "bikers" heren toilet nog wel! En iets weer hield me er van. Ik weet niet.... Het idee stond me helemaal niet aan. En daar ik dus danig liep te treuzelen, schoot er dus net een man voor me de wc in. Misschien ook maar goed dan kon ik het idee even laten betijen. Maarja die man bleef wel heel lang binnen. En moet eerlijk zeggen dat alleen al door dat feit mijn bedenkingen groeide met de minuut. Uiteindelijk had ik me voorgenomen, dat ik gewoon zou gaan kijken en als het er niet uitzag (of vreselijk stonk) ik er zo snel mogelijk weer uit zou gaan.

Dus toen de deur dan eindelijk open zwaaide ging ik naar binnen. Mijn blaas stond inmiddels zowat op klappen. Raar is dat dat als je dan moet wachten op een vrije wc, je altijd ineens veel erger moet. Puur psyisch als je het mij vraagt hoor. Maar zeker waar in dit geval. En ik liep dus eigenlijk nog heel snel naar binnen toen hij eenmaal vrij was. En.....het viel me allemaal reuze mee. Het was een modern toilet en alles was fris wit. Natuurlijk vond ik het aanzicht van het urinoir 2 keer niks, maar daar in de buurt hoefde ik niet te zijn. De wc was ook enorm ruim. En uiteindelijk was ik blij dat ik gegaan was. Totdat ik doortrok.... Er kwam namelijk wel water in, maar verder gebeurde er niks. Jeetje.... Wat nu? Even wachten dan maar? Maar het waterpeil zakte mooi niet.

Misschien had ik niet lang genoeg op de hendel gedrukt en was er te weinig water in gekomen? Dat zou zo maar kunnen natuurlijk. Maar ja wat moest ik nou? Zo kan je ook niet de wc achterlaten. Dus in een vlaag van verstands verbijstering waarschijnlijk, drukte ik nog een keer op de hendel. En had ik dat nou maar niet gedaan...... De vloed van water hield niet op en het hele gebeuren stroomde over! Neeeeeeeee! Oh wat een gedoe zeg. Heb ik dat dan weer? Wat moet ik daar dan weer mee? En ineens begreep ik waarom het vrouwen toilet was gesloten. Er zat iets helemaal niet goed hier.

Maarja.... Wat doe ik nu. Ga je zomaar de wc uit en laat de boel de boel of ga ik iemand er bij halen? Eerlijk gezegd dacht ik vooral aan het eerste, maar deed het laatste. En zo greep ik een mevrouw in haar kraag die bij de taart stond en vroeg haar of ze er werkte. Ja ze werkte er wel, maar ging niet over de toiletten vertelde ze me.

Oke, wie gaat er dan over de toiletten? Jeetje het werd me wel moeilijk gemaakt. De vrouw begon inmiddels te nekken en had ineens zicht op waarschijnlijk de wc meneer, want ze schreeuwde werkeliijk, "hem moet je hebben!" Geweldig toch weer. Dacht ik even zo anoniem mogelijk het probleem te melden, daarop was nu mijn kans verkeken. Door haar actie, keek zowat iedereen, incluis wc meneer, mijn kant op. Fijn!

Ik maakte een twijfelend zwaai gebaar met mijn hand naar de van nog niks wetende man en hij kwam daar op naar me toe gelopen. En ik vertelde dat er een probleempje met het toilet was. Ja, begon hij gelij, U moet maar even de mannen toilet gebruiken mevrouw. Ja maar die had ik gebruikt, mompelde ik, maar daar is ook een probleempje, want die spoelde over. What?..... Vroeg hij me? Op het mannen toilet? Nee u bedoeld het vrouwen toilet. Nee, zei ik, het mannen toilet. En naar mijn zin duurde het hele epistel eigenlijk al weer veel te lang. Het deed me denken aan het verhaal van de brand bij de Aldi. Waarom is het toch zo dat als ik mensen voor iets probeer te waarschuwen ze me zo ongeloofwaardig aan gaan staan kijken. Want ook dit keer viel het kwartje weer niet. En de wc meneer viel in herhaling. Mevrouw u kunt gewoon de heren toilet gebruiken hoor. Jaaaahaaaa, dat zeg ik toch net, die heb ik ook gebruikt, maar die werkt ook niet goed.

"So....", zegt de wc meneer dan toch eindelijk, "your saying that the mens isn't working either?" Jaaaaaaa, dat zeg ik ja. Mijn engels is niet geweldig misschien, maar het is nog steeds geen Russisch toch? Nog steeds kijkt hij me vragend aan en geloofde hij me nog niet. Dus net als bij de Aldi vertelde ik hem maar dat hij het misschien maar even moest gaan checken. Oke, zei hij, en ik zag hem daarop de wc in gaan. Ik, die allang blij was dat dan toch eindelijk er iets van de boodschap was aangekomen, baande me tussen de vele mensen snel een weg bij die wc's vandaan. Ron zag ik al staan kijken waar ik dan toch bleef.

En terwijl ik probeerde naar hem toe te komen hoorde ik heel hard achter me. OK! We've got some serious plumbing issues now! Ik keek om en het kwam uit de mond van de wc meneer. Ik weet niet wat er nog meer naar boven was gekomen, maar het klonk niet prettig. Pfffffffff eindelijk bereikte ik dan Ron en vroeg gelijk, gaan we al weg, hahaha....Wat een verhaal toch weer. Ik had gewoon mijn eerste ingeving moeten volgen, dan waren al deze beelden (en nu ook gedeeld door de lezers v/h blog) me allemaal bespaard gebleven. Pfffffff.... Ook weer meegemaakt! En gelukkig gingen we even erna dan ook inderdaad weg weer op naar huis.

Zondag morgen zijn we weer naar Chapel Hill gereden, naar de verzamelplaats van allemaal motoren. Het weer was weer een heel stuk lekkerder en het zonnetje scheen volop. Onderweg was het heerlijk rijden. Ik kan altijd zo genieten van de geuren die je ruikt tijdens het motor rijden. Het verse gemaaide gras en vooral langs de land weggetjes stond nu veel blauwe regen in bloei en dat rook zalig. Een beetje zoete geur die je met walmen te gemoet kwam zo nu en dan. Echt zalig.



Ik was even gestopt bij deze schuur, of misschien wel een oud huis. Vond de blauwe regen aan de voorkant er van zo mooi. Moest er gewoon een fotootje van maken. Daarna snel weer verder en toen we in Chapel Hill aankwamen waren er al aardig wat motoren.



En even later kwamen er nog meer. En.... zowaar ook 3 Burgman motoren! Zo grappig. Het begint echt een trend te worden, hahaha. Zo zie je ze nooit en zo zie je ze 2 dagen achter elkaar.





En zo raakten we aan de praat met de baasjes van de motoren. Ron kon er al 1 man van. De beste man heeft verschillende motoren en hij had Ron verteld over zijn Burgman. En toen zei Ron dat ik er ook 1 had. Het praatje was heel gezellig. En wat me opviel was dat het helemaal niet zo over motoren ging eigenlijk. Maar over waar je het lekkerste kon eten in de buurt. En daarna ging dit onderwerp uitgebreid verder met restaurantjes ver over de staats grenzen. Zo grappig! Toch duidelijk een andere insteek. Meer de levens genieters stijl. Wat natuurlijk bij de Burgman wel past. Want waarom zou je schakelen als je zonder ook kunt motor rijden niet?

Afijn na alle culinaire hoogtepunten gehad te hebben zijn we weer op huis aan gegaan. Eenmaal thuis was mijn motor zowat geel van alle pollen die in de lucht zweven op het moment. Alles zit weer onder. De auto, de tuinmeubelen en dus ook de motoren. Ook dat hoort bij de lente hier.

Na wat gegeten te hebben zijn we in de tuin gaan zitten en toen kreeg ik het telefoontje van Yvon. Ze vertelde me dat 1 van onze beardie vriendinnetjes die morgen plotseling was overleden. Zo maar in ene...... Ik was er stil van? Hoe kon dat nou maar zo ineens? Ze had me die morgen nog een lief kaartje gestuurd op facebook? En nu....nu was ze er niet meer? Onbegrijpelijk. En zo oneerlijk ook. Een paar jaar terug was er borstkanker bij haar geconstateerd en ze had alle chemo's en nabehandelingen doorstaan. Ze was onlangs nog voor de jaarlijkse check-up geweest en alles zag er goed uit. Zo moeilijk om zo'n bericht dan te plaatsen. Je hebt nog steeds een soort van ongeloof.

Inmiddels hoorde ik vanmorgen dat ze een hersen bloeding heeft gehad. En dat haar man door het blaffen van 1 van de Beardies werd gewekt en bij haar is gaan kijken. Zij die altijd lieve berichtjes stuurde toen Stace zo ziek was. Zij die me de mooiste verhalen kon vertellen over Bono van U2, die ze geinterviewed had voor haar werk. De foto's van haar beardies ... En de reacties op de foto' s van Stace en Connor. Ze was denk ik 1 van de eersten die me mailde om te vragen waar ze dan mijn boek kon gaan bestellen. En nu... Nu lijkt het ineens zo onwerkelijk allemaal.

We "kenden" elkaar inmiddels al wat jaartjes. Maar het bijzondere was dat ik haar eigenlijk nog nooit in het echt ontmoet had. Toen we nog in NL woonden was er telkens wat tussen gekomen. Maar via internet was er zelfs na onze verhuis die band geweest. Het blijft onwerkelijk en ze laat een man en een dochter na.... En vind het zo erg voor haar man en dochter. Wat zal ze gemist worden......

Petra