Verdrietig

Gisteren om tien over 6 's morgens ging de telefoon.... Even dacht ik nog dat is vast oma. Oma had ons wel eerder uit ons bed gebeld op zondag morgen. Ze wist precies, als je ze op zondag morgen vroeg belt, dan zijn ze altijd thuis. En dat deed ze dan ook regelmatig. Ze had er een hekel aan, als ze de mevrouw die Engels tegen haar praatte (het door mij ingesproken antwoord apparaat) aan de telefoon kreeg. Dus als om 8 uur de telefoon ging, wisten we dat het oma was. Heerlijk! Vond het altijd knap dat ze belde en ook heel gezellig. En ze wilde ook altijd ons allebei spreken. Hoe is het met de hondjes?, dat vroeg ze altijd. Zij miste nog altijd haar hond. En ze kon altijd genieten van de verhalen over Stace en Connor. En keek bij familie regelmatig naar d dit blog en onze foto's. En daar vertelde ze dan ook over. En tot slot vroeg ze altijd. Hoe is het weer daar? "Hier is het pet!", zei ze vaak. Hoor het haar nog zo zeggen. Maar ze kon wel genieten van haar tuintje als het even ging. Ron en ik genoten altijd van haar gesprekjes. Ze waren altijd het kleine stukje Holland via de telefoon. Helaas werden ze de laatste tijd heel sporadisch....

Oma was namelijk ziek en alleen thuis wonen ging niet meer zo. En in maart is ze naar een bejaardenhuis verhuisd. Toen ik in Nederland was zijn we nog haar nieuwe stekkie wezen kijken. Met de rolstoel er naar toe gewandeld. Het was net in de week voordat ze zou gaan verhuizen. Het bejaardenhuis was vlak bij haar oude huis en ook vanuit daar zag je de Wijker toren.

Ik had op die dag toen nog een gebakje voor haar mee gebracht. En eigenlijk had ik gesmokkeld. Ik had namelijk geen chipknip om de parkeer automaat mee te betalen en verder had ik maar precies 1 muntstuk in mijn portemonne. En dat was er 1 van 10 cent. En heb die in de machine gegooid. En voor 10 cent koop je niet veel parkeerminuten in Nederland. Dus het verste dat ik kon komen was de Hema en nog net even snel voor de Hema een bloemetje voor haar meegenomen bij het kraampje daar. En daarna weer rapido terug naar de auto.

Het eerste wat ze zei bij de eerste hap in het gebakje..... Hmmm dit komt niet bij de goede bakker vandaan, dat proef ik zo. En ze had gelijk, ik had gesmokkeld. Dus ik vertelde dat ze van de Hema vandaan kwamen inderdaad. Ja, zei ze, leuk geprobeerd. (Met andere woorden, daar trap ik dus echt niet in) Ze was toen al niet helemaal fit meer en ik vond het eigenlijk wel mooi dat ze dat toch echt wel door had. 91 jaar en er was helemaal niks mis met haar smaak!

Maar gisteren was het niet oma die belde... Het was Ron's zus. En zij vertelde dat oma die ochtend was overleden.. Zondag ochtend..... Wat zullen we haar missen....



Deze foto had Ron genomen toen hij in januari in Nederland was en bij haar op bezoek kwam. Vind het zo'n leuke foto. Dat blije gezicht toen ze Ron zag. Bij zich had hij bloemen en een "gebakkie". En vast ook nog een Story of de Prive er bij....

"Ik heb vanavond een ster uitgekozen,
Voor onze oma die moest gaan.
Een ster voor haar, die was zo bijzonder,
dat deze ster eigenlijk alleen moest staan.

Nu kijk ik naar de sterren
en huil ik tot de maan.
Dan straalt daar weer de ene ster
en ben je eigenlijk nooit weggegaan"