Verjaardagheid

Woensdag was dus mijn verjaardag. En zoals ik al schreef zou ik die dag, al vroeg, richting de marine basis, Camp Lejeune, rijden. Het is zeker 2 uur bij ons vandaan dus best een aardig eindje tuffen!

Om zeven uur vertrok ik en rond half 10 stond ik bij de poort om een dag pas aan te vragen. Tijdens de rit heb ik uitgebreid kunnen luisteren naar de twee CD's van Adele die ik van mijn zus gehad heb voor mijn verjaardag. Dinsdag kwam de postbode met een grote doos aan de deur. Gevuld met lekkers EN de twee CD's. Amerika heeft Adele nu dus ook ontdekt en haar nummer Rolling in the deep staat zo waar op nummer 1. Heerlijk nummer! Mooie is dat als je alleen in de auto zit je lekker mee kunt blehren en dat nummer dus een keer of tig kunt repeaten ;-) Ken de tekst nu dan ook helemaal uit mijn hoofd! There's a fire burning in my heart! hahaha. Thanks Karin!!! Echt hartstikke lief!

Maar ik parkeerde dus op het kleine parkeer plekje voor de poort van de basis en sloot aan in de rij. Het was er druk. En moest best wel even wachten. Buiten.... in beginsel. En we kunnen wel zeggen dat 1 juni 2011 in de recordboeken gaat voor de warmste verjaardag ooit in mijn 41 jarig bestaan. Bloedje heet was het.

Toen ik om zeven uur 's morgens vertrok was het al 28 graden en toen ik uit de auto stapte 36. Als de zon dan eenmaal schijnt dan doet hij het lekker, kunnen we wel stellen. Volgens de weerman zou de gevoels temperatuur 41 graden worden voor vandaag. Dat werd nog afzien!

Twintig minuten verder kreeg ik dan mijn dagpas en mocht ik de basis op. Het was nog even zoeken, want de basis is best groot. Maar eenmaal daar was er al een heel feest gaande. Ballonnen, popcorn, hotdogs op een groot veld. Zo leuk om te zien. Veel mensen hadden welkoms borden gemaakt. En bij de gate van de basis hingen echt ook onwijs veel spandoeken met de geweldigste teksten. De "From the desert, to my arms" tekst op 1 van deze, vond ik wel mooi verzonnen...

Al snel vond ik de familie waar ik voor kwam. In oktober hadden we een fotosessie gedaan voordat hij uit gezonden werd. De vrouw was toen 7 maanden zwanger op dat moment.



In januari was hun dochtertje geboren en het zou nu dus de 1e keer zijn dat de man zijn dochter zou gaan zien. Ik wist dat ik het heel moeilijk zou vinden om mijn emoties onder controle te houden. Normaliter is een homecoming al snotteren dus laat staan nu. En echt voorbereiden op zoiets kun je ook niet.

Afijn toen begon het wachten. Onderwijl maakte ik wat foto's van de baby en iedereen die aan wezig was. Toen hadden we nog een plekje in de schaduw. Maar rond 11 uur moest iedereen op het grote veld verzamelen, want de bussen waren in aantocht. En daar was het echt heel erg warm, kunnen we wel stellen.

Iedereen nam een plaats in langs de weg en na zo'n tien minuten kwamen de bussen in zicht. Iedereen juichen! Wat een een blijheid en emoties allemaal! Maar.... de bussen kwamen ineens niet meer onze kant op. Ze gingen ineens de hoek om, helemaal naar de andere kant van het veld.... Ohhhhh jeee.....

Wat was dat nou? Even werd het stil met het gejuich. En daarna gewoon echt iedereen in de sprint!! En.... ik in de achter volging natuurlijk. Met mijn rugzak met al mijn foto spullen als bepakking zeg maar. Man... dat was wel even afzien. Duidelijk dat ik niet geschikt zou zijn voor millitair. En onderwijl tijdens die sprint maar zo dicht mogelijk in de buurt van die vrouw zien te blijven. Wat een chaos zo in ene zeg!

Kinderwagens werden achter gelaten, bordjes met eten vielen op de grond, balonnen braken los en verkozen de open lucht en iedereen op naar de bussen. Echt wat een verhaal! Ik had wel al gezien dat het busnummer waar haar man in zat, de voorste bus was. En die...., natuurlijk, stond echt het verste weg en he-le-maal aan de andere kant van het veld. En allemachies.... kon echt wel goed merken dat ik geen 40 meer ben, hahaha. En dat allemaal in de 40 graden, stel je het voor! Peentjes zweten dus.

Toen we dan eenmaal bij de bussen aankwamen zagen we dat de deuren ook al gelijk open gegooid waren en de mannen (en vrouwen ook hoor) kwamen er al uit! Oh, jee, veel tijd om voor te bereiden had ik dus niet. En uithijgen en op adem komen was er ook niet bij.

De eerste mannen wisten waarschijnlijk dat het voor de familie waar ik voor kwam, een bijzondere thuiskomst was, want ineens gingen zij allemaal zijn naam roepen. Echt zo'n kippevel moment. Maar zo mocht hij dus eerder uit de bus.... Echt maar net een paar seconde later dan toen wij daar aan waren komen stormen...



Er was afgesproken dat eerst zijn oudste dochter papa mocht begroeten. Zij had hem zo gemist. En het was heel vertederend om te zien hoe blij ze was met haar papa.



Daarna kwam zijn vrouw en de baby dan. Op dat moment vond ik het wel moeilijk om zeg maar "scherp" te blijven. Ik heb enorm respect voor de man, maar zeker ook voor zijn vrouw. Doe het maar, full-time baan, een peuter en een babytje van vier maanden en al je familie in een andere staat. Echt petje af!
En toen was daar het moment dat ze de baby aan hem gaf....



Dat ik er nog foto's van heb kunnen maken ;-) Maar het is me gelukt en wat een speciaal moment. En eigenlijk voelde ik me een soort van vereerd dat ik er bij mocht zijn om deze momenten voor hun vast te leggen. Heel bijzonder en wel een hele aparte verjaardag!

Na deze foto's nog wat foto's van iedereen aanwezig en van zijn maten die ook allemaal thuis waren gekomen. Heel bijzonder om te doen. De familie was ok zo dankbaar. Maar na zo'n half uurtje ging ik weer terug naar huis. Weer twee-en-half uur Adele in de auto ;-) En het laatste stukje reed ik over highway 42 en daar heb je altijd een klein meertje en met warm weer staan daar de koeien in het water. Vind ik altijd een leuk gezicht. En dacht laat ik er nou es een keertje een foto van maken.



Nou is het geen geweldige foto? Echt ik vind het de meest mooie geniale foto die ik ooit gemaakt heb! (ahum) Nou heel eerlijk gezegd vind ik dat niet. Hij is eigenlijk helemaal niet zo bijzonder. Verre van dat. Maar terwijl ik de foto's, langs de kant van de weg, dus sta te maken, doe ik 1 stapje opzij. En jawel, ik maak me toch een mega schuiver. Pfffffff....., echt weer wat voor mij hoor. Ik heb echt maar 1 kuiltje of oneffenheidje nodig om daar finaal door onderuit te gaan.

Dus nee, dit was een pracht foto! Helemaal mijn snoekduik waardig zeg maar. Pfffff..... En terwijl ik dan dus met mijn kont in de berm terecht was gekomen en even de schade aan het opnemen was, zag ik dat er 1 zwart gevaar het water uit gekomen was. Er kwam nog net geen stoom uit zijn neus gaten, maar hij had mij in mijn fel groene t-shirtje duidelijk gesignaleerd. Minder!



Met zijn ene voorpoot begon hij wat te stampen en er kwam wat stof van de aarde omhoog. Getverdemme! Die komt dalijk keihard op me afgestormd. Heb ik weer. Natuurlijk stond er een hek tussen hem en mij, maar ja toch... Hij zag er alles behalve vriendelijk uit niet waar? Ben ook zo lekkere heldin in de natuur, hahaha. Ik vond het al niks dat ik in het hoge gras gevallen was en wilde eigenlijk zo snel mogelijk weg. Want je weet maar nooit of er ergens een slang verstopt zit in het hoge gras niet? Maar nee geen slang dit keer, het was een stier die aanstalten maakte om me te komen bezoeken. Heel snel weg komen hier Petra!

Afijn, ik ben weer terug naar de auto gekomen en heb vanuit mijn koeltas waar ik drinken voor de lange rit in had, ijs op mijn voet gedaan. Die leek de meeste schade opgelopen te hebben. Het is toch allemaal wat? En net toen ik dacht weg wezen hier en de auto startte, wilde ik mijn zonnebril weer op doen.

En ja naturlijk, nergens te vinden het ding. Wat had ik nou toch met dat ding gedaan? Zat ik er op dan? Nee ook niet. Hij zal toch niet nog daar in het gras liggen? Dus ik de auto weer uit en weer terug naar de plaats des onheils... lekker!



Inmiddels waren er meerdere koeien die nieuwsgierig waren geworden en kwamen al aquajoggend naar me toe. Fantastisch! Het wordt hier nog gezellig met al die nieuwe vier voetige loeiende vrienden. Laten we hopen dat het een stevig hek is waar ze achter staan en het een collectieve aanval op de vrouw in het felgroene t-shirtje kan weerstaan. Nog moeilijk trouwens hoor, een zonnebril zoeken in het hoge gras, onderwijl die stieren in de gaten houdend. Heb je super reflexen voor nodig en als het even tegen zit, een beetje aanleg voor een sprintje. En die dag was al super duidelijk gebleken dat ik geen sprint talent ben. En ik vond eigenlijk ook dat ik mijn sprintje voor die dag wel weer gehad had niet waar? Pfffff... en net toen ik bedacht had, dat ik wel zonder die zonne bril door het leven kon gaan, zag ik het ding op zijn kop in het gras liggen.

Het was duidelijk ook de bril leek geschrokken te zijn van mijn snoek duik. En was er helemaal ondersteboven van. Och och och, 41 jaar en nog geen cent wijzer dan toen ze 8 was, hahaha. Drama!

Afijn om drie uur was ik weer terug thuis. Ron had mooie rozen voor me mee gebracht toen hij thuis kwam. En samen zijn we lekker uit eten geweest.



Eind goed al goed niet waar? Wat een wonder baarlijk verjaardaagje kunnen we wel stellen. Voet lijkt mee te vallen, behalve het kleine teentje. Die is inmiddels donker paars. Gelukkig toch nog iets wat me aan mij die super geweldige mooie foto van een stel koeien in het water kan herinneren ;-)

Groetjes Petra