Jawel!

Hij is thuis!

Het duurde even voordat ik gisteren het telefoontje met de bevestiging kreeg, maar om half vijf mochten we komen om hem op te halen. Die middag zou dan de drain verwijderd worden bij hem en dan mocht hij mee.

Dus om half vijf meldde wij ons. Allereerst mochten we de rekening betalen.... Het was even slikken kunnen we wel stellen. Vooral het verblijf op de intensive care maakte het aanzienlijk. We werden wel steeds op de hoogte gehouden van de inmiddels gemaakte kosten door de artsen tijdens de afgelopen dagen, maar toch als je het dan kan gaan pinnen is het even slikken. Maar uiteindelijk zijn we toch wel heel blij dat we de kans hadden om hem zo beter te kunnen maken. Want in dit geval blijft het natuurlijk altijd zoiets van, beter duur, dan niet te koop. Dat is werkelijk zo, want we hebben echt mazzel gehad dat we er op tijd bij waren en we zulke goede artsen ter beschikking hadden. Dus maar snel vergeten die rekening.

Hierna duurde het nog even voordat we Stace te zien kregen. Want we kregen een hele uitleg over hoe we de voedings slang moesten doorspoelen. Dit moet twee keer daags. En moet zeggen dat het vertellen van het verhaal ingewikkelder klonk dan het in werkelijkheid doen. Daarna kregen we nog een gesprek met een chirurg en moesten we twee verschillende afspraken maken.

Eentje voor de hechtingen te verwijderen en eentje voor die voedings slang er uit te laten halen. Daarna was het wachten op de medicijnen en het speciale lichtverteerbare voer. Inmiddels was Stace er dan ook bijgehaald en terwijl we aan het wachten waren, stopten er aantal mensen bij hem om afscheid te nemen. Twee verzorgsters en nog een chirurg die we nog niet gezien hadden. De chirurg vertelde dat ze Stace aan haar man had voor gesteld toen ze gehoord had dat Stace Nederlands blafte. Hij was half Vlaams vertelde ze en hij en Stace hadden een goed gesprek gehad. Zo grappig. Stace vond haar zelf ook duidelijk geweldig. Mooi om te zien dat het echt een allemansvriendje is. En dat hij daar vast veel kuffels heeft gehad.

En toen om half zeven konden we dan eindelijk met he er vandoor! Gewapend met een zooi pillen en speciaal voer op naar huis! Was wel benieuwd wat Connor zou doen. Eerlijkheids halve moet ik zeggen dat we niet echt gemerkt hadden dat Con Stace erg miste. Buiten wel wat nu liep hij wel heel alleen door de straat te stekkeren. Maar binnen niet echt. Maar toen we binnen kwamen hoorde hij het gelijk en was toch wel blij om hem weer te zien. Stace zelf was echt niet te houden. Die ging het hele huis door om te checken of er veranderingen hadden plaats gevonden. Zo maf om te zien.

Het nieuwe speeltje dat we voor Connor hadden gekocht werd tijdens zijn checktocht gelijk
opgemerkt en in zijn bek meegenomen naar veiliger plekken :-) Daarna hebben we hem wat een gegeven en zijn pilletjes voor die avond. Beiden gingen uitermate snel naar binnen!

Hierna nog even naar buiten en toen is ie lekker gaan slapen. Tot de volgende morgen. Compleet in coma kunnen we wel stellen. Met af en toe wat heftige dromen, maar daarna even uitstrekken en een diepe "heerlijk-ik-ben-weer-thuis"-zucht. Buikie laten zien even kroelen en weer verder slapen. Zo fijn!