Min 15 en Yeah!!!

Nou vandaag moest ik dus terug naar dr. Sam. Maar daarvoor eerst nog een uurtje naar de handspecialiste. Er werd eerst van alles door haar gemeten. Van elke beweging met je vinger wordt de buiging in graden opgemeten. En die worden met de afgelopen keren vergeleken. En nu dan vergeleken met mijn bezoek van vrijdag. En er was toch een paar graden verschil de goede kant op. Ik kon hem dus een stukje verder buigen. Dus was daar heel blij om. Heel precies werkje is dat meten nog, maar dan weet je wel of je vooruitgang boekt of niet natuurlijk. Daarna kreeg ik er weer nieuwe oefeningen bij en moest mijn vinger net op een andere manier gaan buigen. Zo dat de pezen net wat meer werken.



En terwijl ik mijn vinger in die nieuwe houding buig, voel ik toch ineens een mega plop in mijn handpalm. Ik schrok me echt rot en gaf zelfs een gil. Waardoor de therapeute zich ook het ongans schrok natuurlijk. Ik dacht echt al mijn hechtingen in mijn handpalm liggen er allemaal uit. Het was zo'n eng gevoel! Echt een plop en in mijn suffe reactie riep ik, voelde je dat? Nee natuurlijk voelde zij dat niet. Maar zij zag wel dat er wat aan de hand was door mijn reactie. Snel keek ik naar die handpalm. Die had net een verbandje er om dus kon het niet zo gauw zien. Maar er gauw af en checken. En gelukkig daar was niks te zien. Ook in mijn vinger zaten de hechtingen nog goed dus het was van binnen geweest. De therapeute testte daarop snel of de pezen nog werkten. Voor hetzelfde geld is hij weer los gegaan. Maar nee alles deed het nog en kon mijn vinger nog bewegen. Sterker nog, alles deed het veel beter. Ik kon gewoon de helft meer buigen ineens zeg!

En..... het topje deed het zo mooi ineens! Echt zo raar en prachtig om te zien dat hij het weer deed! Ik werd er gewoon emotioneel van. Na het snijden in oktober had hij het gewoon niet meer gedaan. He-le-maal niet! En nu zag ik hem gewoon heen en weer gaan. Jemig wat was ik blij. Eerst zo'n grote schrik van die plop en om daarna te zien dat hij het nu ineens prima deed. De therapeute kwam gelijk weer met haar meet apparaatje. En van 11 graden buigen voor de plop ging ik ineens met gemak naar 33 graden. Zo mooi! De therapeute stond er ook van te kijken dat het zo'n verschil was in ene. Zo maar binnen een tel!

Het gaf me ineens zoveel optimisme en een goede hoop op een goed herstel. Ik was echt zo blij niet te geloven. Er rolde gewoon een traan over mijn gezicht bij het zien dat hij het weer deed. Misschien kan ik dan weer "gewoon" foto's maken? Misschien ook weer motor rijden? En weer gewoon met een pen vast te houden schrijven? Het zou toch geweldig zijn! Jemig wat was ik blij!! Wat een mooie plop was dat geweest zeg. Slecht voor mijn hart, maar goed voor mijn hand!

Na het uur therapie met haar had ik dan ook de afspraak met dr. Sam. Hij vertelde dat het littekenweefsel zo in mijn handpalm vergroeid was al, dat hij daarom toch maar ook mijn handpalm er bij had gedaan. En dat ik eigenlijk, ondanks wat hij van te voren gezegd had, nu dus een grotere ritsluiting in mijn hand had gemaakt. Hij verontschuldigde zich er voor maar vond het op dat moment echt nodig. Tijdens de operatie had hij mijn vinger ook helemaal werkend gezien vertelde hij. Ik heb maar niet gevraag hoe hij dat kon zien, maar hij zal aan de juiste draadjes hebben getrokken denk ik dan. Kortom een positief gesprek.

Wel bloedde mijn vinger na het uur oefeningen best behoorlijk toen hij er naar keek en het was niet echt een goed plan om de hechtingen daar er al uit te halen. En hij gaf me ook wat antibiotica om ontstekingen te voorkomen. Daarentegen in mijn handpalm zag het er wel goed uit en dus heeft hij daar wel de hechtingen er uit gehaald. Min 15 stuks dus! Nog 17 te gaan. Gelukkig mag de therapeute die er ook uit halen dus dat is wel fijn. Ik ben er in ieder geval een heel stuk positiever over. Het zal toch dalijk gewoon helemaal goed komen zeg!

Groetjes Petra