Beetje vreemde dag

Vanmorgen om negen uur had ik de afspraak met dr.Sam. Een week na de operatie dus. Ik zat toch nog met wat vragen. Vooral hoe de pees nu in mijn hand was vast gezet. Met pen en papier heeft hij het helemaal voor me uitgetekend en daaruit blijkt dat het nu op veel meer punten vast gezet is en daardoor nu een stevigere verbinding. Hij tekende ook hoe de vorige (de eerste keer) het was vast gezet. En daar kon je goed het verschil mee zien. Ik moet weer een beetje vertrouwen in de vinger krijgen. En zijn tekeningen helpen me daar wel bij.

Buigen uit zich zelf mag nog niet, maar passieve actie wel. Dus met mijn andere hand de vingers buigen zonder kracht te zetten. Goede nieuws van hem was dat ik niet 6 maar 4 weken in een spalk hoef. Alleen valt die eerste periode zonder nu dan net in mijn tripje naar Nederland. En juist in die periode zonder spalk moet de activiteit verhoogd worden. En eerlijk gezegd vind ik het dan ook niet fijn om dan zo ver weg te zitten als er dan iets zou gebeuren met de pees. Moet die angst, na mijn actie van vorige week echt nog zien te overwinnen.

De hechtingen uit mijn handpalm en voet zijn er ook weer uit gehaald en dat is echt een verlichting. Therapie ging ook goed en ik mocht een "passieve" vuist maken. Met hulp van mijn andere hand dus en de wijsvinger daar mee te buigen. En daarna moet ik proberen de vinger eenmaal gebogen op die plaats te houden. Actief dus. Voorheen vergde dat heel veel moeite en nu lukte dat in 1 keer al heel goed. Vond het eigenlijk heel eng, maar het werkte! Echt zo fijn! Er is duidelijk weer hoop!

Om kwart voor twaalf was ik klaar met therapie en wilde ik even ergens wat eten. En bij Wendy's vind ik de salade altijd erg lekker. Dus ik was daar gestopt. En na mijn bestelling vroeg het meisje of ik, gezien mijn gespalkte hand geen hulp nodig had. Dus ik zeg nog nee, hoor dat gaat vast lukken. Maar ze bleef volhouden. En ze liep dus helemaal met het dienblad met me mee naar een tafeltje en ging servetjes halen en een rietje. En kwam me later nog vragen om een refill. Echt, ik werd gewoon bediend! In de Wendy's! Ik had er gewoon binnenpretjes om. Heel lief!

Daarna was ik nog even bij de Kroger wat boodschapjes gaan halen en ik sta bij het bakkerij gedeelte in de supermarkt en er gaat me toch een man compleet uit zijn dak tegen het meisje wat achter de toonbank staat. "het is toch niet normaal dat jullie geen chocolade taart hebben", schreeuwde hij het uit. En maakte een enorme stampei tegen het verbouwereerde meisje. Het arme kind was helemaal overrompeld en proestte er een schamelde sorry meneer uit. En altijd hadden ze choco taart en nu was er niks van chocolade? Het was een schande, volgens de in mijn ogen flink gestoorde man. Lekker belangrijk zeg. Hij sloeg zijn vuisten in de zij en schreeuwde nu om de manager! Jemig wat een malloot. En toen zei het meisje, dat het vandaag allemaal st. Patricks day gebak was (en dus alles groen vanwege de Ierse feestdag) en dat de manager daar ook niet veel an kon veranderen. Nou toen ging hij helemaal door het lint. En zij maakte niet uit of hij wel of niet de manager mocht spreken en stoof met grote passen naar de klanten service afdeling. Het meisje zowat versuft achter latend.

Afijn ik was inmiddels op de vleeswaren afdeling geschuifeld en ook daar waren de mensen verbouwereerd. Wat een mafkaan zeg. Het leek wel een toneelstuk. Maar een paar minuten erna, werd het meisje van de bakkerij omgeroepen dat ze bij de klanten service moest komen. En ik vond het zo oneerlijk. De bediening van de vleeswaren afdelingen gaan hier altijd tergend langzaam en dus aanschouwde ik ook haar terug keer op de afdeling. Blozende wangen en schouder ophalend keek ze naar haar collega's van de vleeswaren. Wat een vreselijke vent was dat geweest. Het zat me dan ook helemaal niet lekker toen ik aan het afrekenen was. Dalijk komt dat meisje nog in de problemen er van.

En dus....., dus besloot ik me er ook tegen aan te gaan bemoeien ;-) En ik maakte een gang naar de klanten service balie en vertelde daar wat ik er van had mee gekregen. En dat het echt niet aan het meisje lag en hij gewoon op mot uit was. De dames achter de balie waren duidelijk opgelucht met mijn verhaal en bedankte me dat ik het aan hen was komen vertellen. Ik had het echt oneerlijk gevonden als het meisje er door in problemen zou raken. En dat probeerde ik ze duidelijk te maken. En terwijl ik de winkel uitliep hoorde ik het meisje haar naam weer omgeroepen worden. Hopelijk heeft mijn versie haar een beetje kunnen helpen, je raakt hier voor minder zomaar je baan kwijt en dat zou onterecht zijn geweest!

Afijn na dit alles ben ik naar Jackie gereden want in de middag had ik met Judy en Jackie afgesproken. Judy's man is inmiddels in een hospice opgenomen. En we zijn daar op bezoek geweest. Het is een ontzettend moeilijke tijd voor Judy en de verzorging eist een tol. En op het moment onderzoekt ze dan ook mogelijkheden naar verschillende manieren van zorg. Ik hoop echt dat ze een goede midden weg hierin zal gaan vinden. Eén die ook past in de laatste wensen van haar man.

Voor mij was het een eerste keer in een Amerikaans hospice. En nu was dit een vrij nieuw hospice, maar was er erg van onder de indruk. De faciliteiten waren echt bijzonder goed. En naar mijn eerste idee de kwaliteit van zorg uitermate hoog. Wat je om je heen ziet is natuurlijk ontzettend verdrietig, maar voelde wel de kracht van een hospice daar erg sterk. De beschikbaarheid van de zorg was indrukwekkend.

Zo liepen we door het gebouw en Judy liet ons het allemaal een beetje zien. En kwamen er twee vrouwen aangelopen en Judy zegt, die dames zijn vrijwilligers en doen Reiki hier. Bijzonder niet? En zo waren er massage therapeuten, maar ook muzikanten van klassieke muziek. Ik stond er echt van te kijken. Natuurlijk was mijn knal witte spalk een niet ontgaanbaar obstacle voor de Reiki dames. En kwamen we aan de praat en kreeg ik spontaan een Reiki behandeling van 1 van de dames. Ik wist er gewoon niet goed mee om te gaan. Maar..., alle hulp is welkom! Dit moet goed gaan komen met die hand! De keuken was ook enorm in het gebouw, met daarin een grote tafel met zelf gebakken koekjes en dergelijke. Allemaal verzorgd door vrijwilligers. Toen wij er aan kwamen lopen werden we gelijk verwelkomd en van alles voorzien als we dat wilden.

Al met al werd het zo best een emotionele middag en het zet je duidelijk weer met beiden benen op de grond. Respect voor de mensen die zich hier zo voor inzetten. Rond vier uur gingen we weer op huis aan. Maar ik moet zeggen wel een beetje in een weemoedige stemming. Vanavond was er ook fotoclub avond en ik bedacht me mog zal ik wel of niet gaan. Er zou een kritiek geef avond zijn en je kon foto's meenemen en dan zou de spreker van vorige maand zijn ideëen daar over vertellen.

Die spreker van vorige maand had ik heel bijzonder gevonden. Het was een fotograaf die echt alle kneepjes van het vak kende en bij grote namen als Kodak en bekende reclame buro's gewerkt had. Ook heeft hij als 1 van de weinige fotografen de binnenkant van het Witte Huis in opdracht gefotografeerd. Vorige maand had hij ons dus verteld van die fotoshoot en wat daar bij kwam kijken. En nu ging hij dus onze foto's beoordelen en eigenlijk wilde ik dat ook niet missen. Dus ben uiteindelijk wel gegaan.

Nou het was uiterst leerzaam en de kritiek was erg onderbouwd en duidelijk. Hier moest wat gecropped en daar was ingekleurd. Heel goed om zijn kijk te horen. Het thema was "low light" fotografie, dus had ik de avond foto's van Washington mee genomen. En ik zat klaar om zijn kritiek over de foto te horen. De eerste foto was een foto van het Capitool met de weerspiegeling in het water ervoor. Nou begon hij een heel verhaal dat bij de wedstrijden die hij beoordeeld de bedoeling is dat je de aandacht moet zien te trekken van de beoordelaar. Dat kan door vele zaken. Door orginaliteit van je onderwerp bijvoorbeeld. Maar, zei hij er na, als je er echt kijk op hebt, kun je van een onderwerp zoals het Capitool in Washington jouw visie weergeven en er voor zorgen dat jouw blik toch anders is dan al die andere foto's van dat zelfde Capitool. Dit gebouw is al zoveel gefotografeerd, maar als je daarmee mijn aandacht zo weet te trekken is het doel bereikt. Ik viel bijna flauw van zijn reactie. Ging dit over mijn foto? Maar hij ging nog verder..... Deze foto trekt me direct in de compositie, mijn oog is geprikkeld en vraagt mijn aandacht meteen, terwijl het voor iedereen een bekend onderwerp is. Dat is het moeilijke van fotografie. Niet iedereen heeft dat degene die deze foto gemaakt heeft duidelijk wel. En eindigde met de mededeling dat het een prachtige foto was. Wow!! Echt? Ik was er stil van! Zowaar dat kan, Petra stil krijgen....

De foto er na was van het Indian American museum en ook daar alleen maar lof over. Hij vroeg toen van wie de foto was en wilde graag weten met welke lens en op welke apeture de foto gemaakt was. "I'm impressed", zei hij. Ik was echt verbouwereerd, jemig! Hij vraagt dat aan mij?

Verder had ik nog een foto van Amsterdam met een kerk aan de grachten. En toen vertelde ik zelf dat ik twijfelde aan die foto omdat het onderwerp echt recht in het midden stond. En dat is eigenlijk een no-no in fotografie. En daarom zou ik hem niet insturen voor een wedstrijd. Het hoort eigenlijk op twee derde te staan, nooit in het midden. Hij vertelde dat dat inderdaad een regel is, maar als je de regel breekt moet je het goed doen en deze is perfect. Hij ging verder over het zichtbare detail, de goede compositie..... Nou...... Toen was ik helemaal op halve shock snelheid. Ik begon al te stotteren en mijn konen konden vast niet roder. Jemig! Daarna waren er nog twee foto's van mij die hij de hemel inprees en ik wist gewoon niet waar ik het zoeken moest. Wat een avond! Gelukkig zat ik een beetje achterin en viel het anderen hopelijk niet zo op. :-) Wat apart toch weer en eigenlijk had ik het helemaal niet verwacht. Zeker niet in deze gradatie zeg maar. ;-)

Na afloop vanavond besprak ik nog wat met de penning meester. Ik ben sinds januari leden administratice van deze club (ja, ja!) en tijdens dat gesprek kwam hij op me afgelopen en nam me even apart. En vertelde gewoon nog een keer hoe mooi en bijzonder hij mijn foto's had gevonden.....wow....ik bedankte hem voor het delen van zijn mening en dat het komende van hem heel veel voor mij betekende. Nee echt, zei hij, dit is speciaal. Dubbel wow! Toch maar wel insturen bij een wedstrijd dan :-)

Daarna werd er door iemand anders wat aan hem gevraagd. En ging ik weer in gesprek met de penning meester. Maar voor dat hij weg ging kwam hij nog een keer zeggen "Want to say goodbye and let you know you keep up this excellent work!" Dank, dank, dank, hahaha.

Had hij er toch mooi even voor gezorgd dat deze dag toch nog goed afsloot! Ondanks alle toch ook wat triestere emoties.... Zou Reiki ook tot in fotgrafie strekken wellicht? ;-) Wat een rare dag zo bij elkaar en dat na die week van algehele rust!

Groetjes,
Petra