Tien

Oôhhhhhh....gewoon tien dagen gingen er voorbij toen ik voor het laatst blogde! Tien hele dagen. En het is niet dat er niks gebeurde. Eigenlijk niet nee.

Zo ging ik weer terug bij dr. Sam. Mijn vinger doet het nog niet echt lekker. En hij constateerde dat ook. En stelde voor om een MRI te laten doen waar het probleem zit. De pees kan of weer vast gegroeid zitten of toch niet lekker geheeld zijn. In beiden gevallen moet er weer geopereerd worden en daar zit ik niet echt op te wachten eerlijk gezegd.

Nou zou je denken, doe in ieder geval de MRI, dan weet je waar je aan toe bent. En dat had ik in 1e instantie ook. Maar.... het wonderbaarlijke feit is dat onze verzekering, per 1 juni het eigen bijdrage saldo weer op nul heeft gezet. Niet per 1 januari, maar per 1 juni. Hartstikke logisch niet? (zucht) En daar ik nog al te goed wist dat mijn vorige MRI, nadat de pees toen was afgescheurd, ruim $ 4000 kostte, had ik zo mijn twijfels. Het is fijn om te weten wat er mee aan de hand is (letterlijk) maar als dat dan weer een paar duizend dollar eigen bijdrage kost, misschien toch een tikkie minder interessant niet?

Bovendien heb ik echt geen trek in weer een gips en spalk periode op dit moment. Moet er even helemaal niet aan denken. Helemaal niet! Heb wel aan dr. Sam gevraagd of het kwaad kan dat ik even bedank. En hij vertelde zolang ik mijn oefeningen blijf doen en het gewricht soepel hou, het verder geen kwaad kan. Want hij begreep ook al te goed, dat ik na drie keer opereren niet echt meer sta te trappelen. Dus ik laat het voor nu even zo. En wellicht geeft tijd ook weer raad niet?

Verder heb ik vorige week zaterdag samen met Jackie de race for the cure meegelopen. De vierde keer inmiddels. De race for the cure is voor geld in te zamelen voor onderzoek naar borstkanker. Vorig jaar deden er 23.000 mensen mee en dit jaar gewoon 25.000! Zo indrukwekkend! Het geeft mij persoonlijk altijd zo een boost om te zien hoe van zoiets verdrietigs iets positiefs wordt gemaakt. De survivors van borstkanker die meelopen, krijgen altijd een roze shirt bij inschrijving. En als je dan ziet hoeveel mensen er dan zo roze shirt aan hebben op zo'n ochtend is dat best griezelig veel. En mede daardoor hangt er echt een samen zijn we sterk sfeer en vind dat dus zo mooi om te zien en daar aan deel te nemen.

Verder hebben we met het bootje gevaren en ging Ron aan het vissen. Hij ving niet veel helaas en het ergste was nog wel dat er op een gegeven moment een visarend net voor ons bootje in het water dook en gewoon zo een vis uit het water plukte. Mooi gezicht natuurlijk en puur natuur. Maar die Ron maar wachten tot zijn dobbertje onder ging..

Ron heeft ook nog gezwommen in Jordan lake vanaf het bootje. Ik moet daar nog even moed voor verzamelen. Het idee dat er ook slangen "wonen" vind ik totaal niet tot de verbeelding spreken. En ga dan ook niet echt graag een relaxed stukje zwemmen. Al..... Jawel....heb ik wel met mijn voeten in het water gebungeld, dus het begin is er misschien ;-)

Verder hebben we ook hier het voetbal gevolgd. Waar we dus eigenlijk niet ernstig blij van werden. Nog wel een leuke anecdote......

U weet nog van Richard, onze postbode? Die onze namen kent en altijd vriendelijk zwaait enzo? De postbode die ik een kerstkadootje geef, die Richard?

Nou van de week liepen we in de supermarkt en we horen een hey Ron & Petra how are you doing? Richard dus! Hij was ook boodschapjes aan het doen. En.... Hij had een prachtig oranje tshirt aan! Dus ik vertelde even kort dat dat de kleur is van ons land en dat ons voetbal team die dag gespeeld had. Oh... zegt hij in Chrakov, de Oekraïne? Ja, zeg ik verbaasd, inderdaad.

Zo dan! Die Richard was echt op de hoogte! Dat hij zoveel van het voetballen af wist. Ik was echt verbaasd gewoon. De gemiddelde Amerikaan geeft niks om voetbal en al helemaal niet om de Europa cup. Dus ik stond echt te kijken van zoveel knowhow van Richard. Oh joh, Richard, volg je het voetbal dan ook, vroeg de onnozele ik. Nee zegt hij, hij was inmiddels voor de tweede keer gescheiden en zijn volgende vrouw ging hij uit de Oekraïne halen! En 1 van die toekomstige kandidaten kwam uit Chrakov, zei hij zonder blikken of blozen. En zij had hem online verteld over dat er iets met voetbal aan de gang was.

Echt! Alsof hij het over een pak melk had ipv een aanstaande vrouw. Nou sta ik niet snel met een mond vol tanden, maar deze had ik even niet zien aankomen. Die Richard, de postbode! Ron die mijn shock wat wilde verzachten vast, bracht het gesprek maar snel op een ander onderwerp. Mijn mond stond vast nog half open, hahaha. Oke, dan.... Dat kan natuurlijk ook in Chrakov ipv voetballen. Je werkt bij de post of niet? Dan doe je vanzelfsprekend ook gewoon aan mailorder bruidschappen ;-)

Groetjes Petra