Een erehaag van vlaggen

Deze middag werd er één om niet snel te vergeten. Samen met Linda was ik naar de herdenkingsdienst van een buurman geweest hier drie huizen verder op. Op zich had ik niet zo'n contact gehad met hem, maar wel met zijn vrouw. Ze waren namelijk een paar jaar Duitsland gestationeerd geweest en zij sprak nog wat Duits. Het waren altijd grappige gesprekken die ik met haar had. Het is een lieve vrouw. Positief ingesteld, net als haar man. En als er Nederlands bezoek over was bij ons deed ze altijd haar best om ze te verstaan. Wat haar eigenlijk heel goed afging. Soms tolkte ik wat in deze gesprekken, maar als het gesprek weer gaande was, wist zij het Nederlands allemaal best te volgen. Ze waren hier naar toe verhuisd vanuit Washington waar hij voor het laatst gediend had. Twintig actieve dienst jaren en daarna als adviseur in dienst. Maar na het dan volledig pensioneren woonden ze nu zo'n vijf jaar al bij ons in de straat.

Haar man was nu meer dan een jaar ziek geweest. Longkanker.... Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook een beetje afstand genomen heb er van. Vooral van de fases waar zij door heen gingen. Het was me allemaal veel te bekend en ik zag veel van de fases die wij met mijn vader hebben mee gemaakt. Het was me soms te dicht bij en denk dat ik dat eigenlijk te moeilijk vond om bij een ander te zien, te herkennen. Vooral de vreugde die er was bij de kans op long transplantatie. En het verdriet toen die er niet kwam. Ik vond het best moeilijk. Je hoopt zo dat het bij hen anders zal gaan verlopen.

De buurman had gediend in de Vietnam oorlog en waarschijnlijk is mosterd gas bij hem de boosdoener geweest. Niet meer terug te draaien en toen eenmaal de constatering er was volgde er een vreselijk ziekte beeld. En van de week was hij overleden en vanmiddag dus de herdenkingsdienst.

De dienst was in het gebouw van the American legion, in onze woonplaats. De vereniging waar veteranen bijeen komen. En terwijl we de weg afslaan en het terrein van deze vereniging oprijden zie ik zeker 50 Amerikaanse vlaggen die door de vrijwilligers van de American legion riders worden gedragen. Deze vereniging is een motorclub bestaand uit vrijwilligers die een eerbetoon geven aan de veteranen. Veelal zijn ze stoer uitziende Harley rijders. Stoere mannen (en vrouwen) met veel lederen kledij en baarden en haren in een staart. En nu staan ze in een rij, een soort van ere haag, en verwelkomen de mensen die naar de dienst komen. Ik voelde een brok in mijn keel komen en de tranen prikken. Linda die ons er naar toe reed ervaart het precies hetzelfde. Dit was een mooi gebaar en we zijn er beiden stil van. En tijdens het parkeren graaien we al naar de tissues.

En we besluiten de tissues dan ook maar mee naar binnen te nemen. Eenmaal binnen in de zaal staan allerlei vlaggen in houders, een marinier in vol ornaat en iemand uit de luchtmacht ook in pak. Beiden in houding. Aan de zijkant een enorme lange tafel met ontzettend veel eten. Even dacht ik nog, wat zijn wij Hollanders dan toch anders, met ons plakje cake en een bakje koffie. Hier stond werkelijk van alles. Van fruit tot gebraden kippenpootjes aan toe. Al moest ik niet aan eten denken, het gaf een soort van welkom gevoel eigenlijk. In het midden vooraan in de zaal bij het sprekers gedeelte staat ook een tafel. Met daar over heen de Amerikaanse vlag.

En verder stond er een foto van de buurman in zijn vliegeniers outfit. Zelf hebben wij hem niet zo gekend dus ik herkende hem bijna niet. Maar het was altijd duidelijk dat de airforce een groot gedeelte van zijn leven was geweest. De dienst was erg mooi. Persoonlijk vooral. De buurvrouw sprak, en ook hun kinderen en een aantal vrienden spraken. Het ging over mooie herinneringen en American Football, Startrek en wijn. Alles in het leven is beter na een glas wijn. Er werden mooie anekdotes verteld en er werd veel gelachen ook om die verhalen.

Aan het eind van de dienst was er een mooi gospel nummer en daarna klonk er de "taps" muziek. De tonen van de hoorn die je in Nederland op 4 mei bij de dodenherdenking hoort. Kippenvel. De twee mannen die tijdens de gehele dienst in houding stonden waren ervoor al naar de familie gemarcheerd en legden tijdens het geluid van de hoorn hun rechterhand op de vlag en hun linkerhand in houding. Heel emotioneel vond ik en ik was blij met mijn tissues binnen hand bereik. Daarna werd de Amerikaanse vlag die op de tafel lag opgevouwen. Totdat het een driehoek was en deze werd daarna aan de buurvrouw overhandigd. Inmiddels biggelde er al tranen op mijn wangen. En ik was duidelijk niet de enigste die tissues nodig had. Het overhandigen van de vlag is zo symbolisch. Het gevoel van afsluiting die met het overhandigen mee komt is wel heel erg moeilijk lijkt me.

Zelf had ik zoiets alleen nog in films gezien. En moet zeggen dat het heel emotioneel was, zeker voor de familie en naasten. De vlag staat voor hen symbool voor hun man, vader en vriend. Ik was er stil van en erg onder de indruk. Als nuchtere Hollandse vond ik dit een hele bijzondere manier van afscheid nemen. En zoals ik in het begin al zei, het werd een middag die ik niet snel zal vergeten.

Groetjes Petra