Mit Mutti im Aldi

Het is bijna Thanksgiving. Over morgen om precies te zijn. En nu is het over het algemeen vrij rustig bij de supermarkten in Amerika. Ik bedoel zelden is het hier zo druk als op zaterdag in de Albert Heijn. Behalve de dagen voor Thanksgiving. Dan wordt er volop gekookt in de Amerikaanse keukens. En voor al dat nog te bereiden eten gaat men dus naar de supermarkt en zo ook de Aldi. Waar ik me van de week ook begaf.

En ik was nog maar net binnen. Echt twee stappen zowat en ik zat al vast in een file van boodschappenwagentjes. Oef! Dat viel even tegen. Toen ik het plaatje daarop in mij opnam zag ik het probleem. Voor aan de file stonden twee vrouwen. Breeduit, met hun karren over dwars. En die versperden duidelijk het hele pad. Eentje met suikerspin haar in een knotje en donker groene stola om en eentje met zwaar geverfd blond haar, waarbij twee schuifspeldjes het haar uit het gezicht probeerde weg te houden. En toen gebeurde het! "Mutti, möchte Sie keine Marzipan?". Huh? Was dat nou Duits wat ik uit de mond van de hoog blonde vrouw hoorde komen? "Nein, nein, ich habe noch damal!" schreeuwde suikerspin terug. Even moesten mijn hersenen het verwerken. Het was het echt, ze spraken Duits!

Nou mag je geen vooroordelen hebben over mede Europeanen in den verre natuurlijk, maar dit was toch wel een typisch gevalletje Duits. Even keek ik of ze een schep aan de kar hadden hangen, voor de nog te graven kuil ergens in het midden van het Aldi pad. Ik waande me weer even terug in Zierikzee, waar zomers bij de Aldi ook een echte Duitse invasie plaats vond elk jaar. Het harde praten van de Duitse dames waakte me weer uit die dagdroom. Want er moest "speziale sjokoladen gefunden worden". Ach so......

De rij stond inmiddels buiten de deur, want de versperring duurde tijdens de sjokolade zoektocht gewoon voort. De Amerikanen namen het allemaal voor lief en sloten netjes aan in de file. In Zierikzee had een Nederlander vast al de twee karren van de Frauleinen een zet gegeven om er langs te kunnen. Maar zo niet de Amerikanen. En deze Nederlander stond net even te ver weg om die kar een fijn zetje te geven. Want laten we eerlijk zijn ik had dat zeker ook gedaan. Ik bedoel ik moest namelijk wel marsepein halen voor mijn hubby.

Afijn ik kon dus geen kant op en probeerde rustig te blijven. En toen gebeurde het volgende. Er ging een Amerikaanse vrouw naar de Frauleinen toe. Ze stonden net 1 kar voor me. Ze was met haar zoon en ik had ze al horen praten over de dames. Dus ik dacht die heeft ook haar geduld verloren en gaat vragen of ze de karren misschien ietsjes opzij willen zetten. Maar nee, verkeerd ingeschat. Ze begon in het Duits tegen ze te praten. Ze vroeg ze in best redelijk Duits waar ze in Duitsland gewoond hadden en vertelde daar gelijk bij dat ze er zelf ook drie jaar gewoond had.

Mutti de suikerspin keek haar daarop met minachting aan. Jemig! Wat een mens zeg! Ik vond het juist zo dapper dat ze dat zomaar even in het Duits aan de dames vroeg. Er kwam wat brabbelend uit de suikerspin, maar daarna draaide ze zich met haar groene met kant afgezetten stola weer om en dook terug in de sjokolade. De Amerikaanse vrouw geen blik of woord meer toestaand en dus verbouwereerd achter te laten. Ook dochter gaf geen kik. Nouja zeg, wat een gezellige tantes zeg. Zooooooo niet netjes. Ik bedoel als iemand naar mij zou komen met het verhaal ik heb in Nederland gewoond, zou ik echt wel even gezellig beppen. Zo ben ik dan ook wel weer. Zelfs met mensen die in Duitsland of Denemarken hebben gewoond. Want daar worden wij Hollanders nog wel eens mee verward hier. Maar deze actie was wel fraai geweest zeg. Duidelijk een verloren zaak voor Duitsland dacht ik nog....

Afijn toen dan de sjokoladen gevonden waren, kwam er een beetje beweging in de file. En kon ik Mutti en dochter snel voorbij spazieren. Maar waar ik ook stond in de Aldi ik hoorde ze in alle paden. Totaal geen gebruik van hun "inner voice" makende zoals ze dat hier zo netjes kunnen zeggen tegen kinderen die te luidruchtig zijn. Gebruik je innervoice eens even zeg! Afijn..... Inmiddels zag ik Mutti bij het rek met de kerst stollen inslaan. Je zou denken dat de honger winter er aan kwam wat er gingen er zo'n 20 de kar in. En niet 1 voor 1, maar haar arm maakte een graaiende beweging en zo gleden ze de kar in. Ik kreeg er gewoon de neiging van om te vragen waar ze de fiets van mijn opa gelaten had. Maar besloot om maar afstand te nemen van het schouwspel.

Ik vond het gewoon ook zo zielig voor die Amerikaanse vrouw die alleen even een praatje wou doen met ze. En totaal die reactie niet had zien aankomen. Jamer, jammer, jammer. Of schade, schade schade in dit geval. Toen ik daarop al mijn boodschappen had, sloot ik aan in de rij van de kassa. En ja hoor! Natuurlijk sloot Mutti achter mij aan. "Is dies die ende von line?" vroeg ze me. Ja genau!, wou ik zeggen, maar zei dat niet en knikte alleen. Bij de kassa deed ze zich nog tegoed aan het roggebrood en het paprikapoeder. Je zou echt denken dat er oorlog kwam zoveel proviand ging de kar in.


Terwijl de rij bij de kassa langzaam vooruit ging zag ik bij de kassa naast me de Amerikaanse vrouw en haar zoon staan die getracht had contact met ze te zoeken. Ze leek me een aardige vrouw. En zowaar liepen we gelijk de kassa's door. En in een opwelling vertelde ik haar dat ik haar Duits had horen praten even ervoor en ik het knap vond van haar dat ze Duits sprak. Haar gezicht klaarde helemaal op en ze begon te glimmen. En tijdens het inpakken van de boodschappen spraken we dus over......jawohl, Duitsland! Ze hadden drie jaar vlakbij Stuttgart gewoond toen haar man daar via het leger gestationeerd was geweest. De zoon vond het ook duidelijk leuk om er over te praten. Ze waren zelfs ook nog in Nederland geweest. Toen al mijn boodschappen in mijn tassen zaten sloot ik het gesprek af door hun een Happy Thanksgiving te wensen. En zij wensten me het zelfde. Ergens hoopte ik dat Mutti en dochter mijn Duits/Amerikaanse koetjes en kalfjes gesprek hadden meegekregen terwijl ze bij de kassa in de rij stonden te wachten. Zo kan het namelijk ook!

Ik reed mijn kar naar de auto en begon mijn spulletjes in de auto te zetten en opeens stond daar de Amerikaanse vrouw weer voor me. Met een kaartje in haar hand met haar gegevens. Tot emailadres aan toe. Ze zei dat ze het hartstikke leuk had gevonden om met me gepraat te hebben en misschien vond ik het wel leuk om haar een keer te ontmoeten als we wat meer tijd hadden. Tijdens een bakje koffie of zo. Ze miste Duitsland best en wellicht konden we na de feestdagen een keertje afspreken. Nou..... zo lief toch? Ik had het echt goed ingeschat denk ik. En dat gewoon in de Aldi tijdens het binnenhalen van de Thanksgiving boodschapjes! That's the spirit niet? Lief zijn voor de medemens en dankbaar zijn voor het geen wat je hebt. Ongeacht de sjokolade, kerst stol of het roggebrood wat je nog moet zien te vinden ;-)

Groetjes en Happy Thanksgiving!

Petra