Te laat

En toen zat ik er weer. Ik was het vergeten. Grote fout! Voor je het weet zit je in de problemen. Mijn rijbewijs! Gewoon alweer verlopen! De datums lopen altijd door elkaar heen vanwege onze visa en de bijkomende papieren rompslomp. Soms is het een jaar geldig soms 15 maanden en 1 keer zelfs twee jaar, maar nu was ik te laat. Bijna een maand te laat, ik kreeg haast een hartverzakking toen ik de constatering door kreeg in mijn hersenen. Neeeeeee! Dalijk ben ik mijn motor rijbewijs kwijt en moet ik dat examen ook weer opnieuw doen,

Dat realiseer moment, dat gebeurde toen ik op het plaatselijke journaal een stukje zag over de DMV, de Amerikaanse RDW zeg maar, en ineens viel het kwartje. Alsof er een belletje afging van binnen. Check je rijbewijs nu! En toen ik hem dan in mijn handen had en zag dat er een datum van december in stond kreeg ik die bijna hartverzakking Holy moly! En nog meer van dat soort kreten kwamen er uit mijn mond. Natuurlijk kwam die akelige ontdekking in de avond en moest ik dus nog een nacht slapen eer ik het rijbewijs kon gaan verlengen.

Nou ik kan je vertellen, heb die nacht niet goed geslapen. Want ze zijn aller minst vriendelijk bij de DMV. En ze zitten vast niet te wachten op van die sufferds als ik, die gewoon vergeten hun rijbewijs te verlengen. Gelukkig hadden we een neef te logeren en hij heeft me naar de DMV gereden. Zodat ik niet nog langer illegaal aan het rijden was. Want dat had ik de weken ervoor dus eigenlijk gewoon niet wetende gedaan hè? Zo stom!

Nou zijn ze, zoals ik al zei, bij de DMV niet altijd even vriendelijk. En daarbij is het er meestal ook mega druk en zit je er zo een uur te wachten. Dus verheugde me er aller minst op en ik wilde zeker vroeg op de dag heen. Voor hopelijk een minimale wachttijd en voor mijn gemoedsrust, dat ook. Alsof je naar de tandarts moet. Kan je maar beter gehad hebben niet?

Dus al vroeg op pad en bij het parkeren bleek erg rustig. Ik zal toch niet de mazzel hebben. En jawel hoor. Er zat maar 1 ander iemand bij de DMV deze morgen en die was een theorie test aan het doen. Je moet bij binnenkomst altijd je naam op een formulier invullen en vertellen wat je er komt doen. Ik begon daar netjes aan, maar van achter de buro's klonk er een schertsend, "Why are you here?!".

Ook goedemorgen! De vriendelijkheid straalde er weer van af. Ik kom voor een verlenging van mijn rijbewijs, stamelde ik toch nog net iets te geschokt. Have a seat, zei ze. Dus ik wilde op 1 van de stoeltjes in de wachtruimte gaan zitten. En deed aanstalten daar toe. "Neeeeheeee", klonk er. "Neem plaats!", klonk er weer. Maar nu met een hand gebaar naar de stoel voor het buro van deze "gezellige" mevrouw. Fijn! De toon was al weer gezet.

"Papieren!", hoorde ik daarna. Och, och, och, wat kan je je toch ongemakkelijk voelen op dit soort momenten. Voelde me aan de goden overgeleverd en dat, kan ik zeggen, vind ik allerminst prettig. Ik verwachtte zeker een preek, dat ik te laat was, in overtreding van weet ik al niet meer en ik zeker niet van al het voor de hand liggende moest uitgaan. Dus ik was voorbereid, ik had alle papieren bij me. Gisteravond nog snel, doch wel overwogen bij elkaar gezocht. Alles had ik bij me. Roep en het zit in mijn tas. Dit mocht gewoon niet fout gaan nu! Ik en zonder rijbewijs. Niet mogelijk gewoon!

Ze rammelde wat op haar computer en ze had nog meer "papieren" van me nodig. Ik zag het rare ouderwetse apparaat ook al weer staan op haar buro. Daar moet je dan dalijk door gluren en de letters en verkeers borden weer vertellen. Inmiddels heb ik dat nu denk ik al zo'n zes keer gedaan en kan ze bijna uit mijn hoofd denk ik.

Nadat ze uit gerammeld was, moest ik inderdaad in dat kastje gluren en de verkeers borden zaten zeker allemaal nog in mijn brein. Sterker nog ik denk dat ik de letters inmiddels ook bijna uit mijn hoofd weet. Want het is gewoon altijd hetzelfde plaatje wat je ziet. Altijd! Makkie dus! Maar toen, echt waar. Toen volgde er een "Excellent! execellent job!, uit haar mond.

Gaf ze me nou zo maar een compliment? Joh? Echt waar? Poeh, poeh, ik was er stil van dat het kon zeg maar. En ik wist nou eigenlijk niet of ik er gewoon blij mee moest zijn of dat ze me hier opvolgend ging controleren op spiek briefjes. Ik glimlachte dus maar flauwtjes haar richting uit en probeerde onzichtbaar te blijven. Je weet wel, zoals ze dat bij de Barbapapa's vroeger deden. Adem in en huup,huup, huup, barbara truc! Ik ben er even niet, hahaha!

Waar is je paspoort uitgegeven vraagt ze me hierna. Dus ik zeg in Washington. De ambassade had dat gedaan. Hmmmm, zegt ze. En verder volgt er niks. En kan dus ook niet opmaken of dat positief of negatief voor me uitwerkt, De huup-huup-huup Barbara truc, lijkt daarbij ook echt niet te werken want ze keek me ineens streng en vragend aan. En vroeg, "Do you know Susterburk?".

Ik keek haar nu ook aan en had echt geen flauw idee waar ze het over had. Oh ja hoor heb ik dat? Wat heb ik nu vergeten? Ik dacht echt dat ik alle papieren bij me had. Mijn paspoort was keurig in orde. Dat kon het toch niet zijn? Waar heeft ze het nu dan toch over. Ze herhaalde het nog een keer want ik bleef haar vragend aan kijken. "Susterburk". Natuurlijk ik was te laat met het verlengen geweest. Maar wat is in godsnaam een Susterburk? Zo erg kon het toch niet zijn? Maar ik vreesde het wel, het ergste! Maar waarschijnlijk zag ze wel de vraag tekens boven mijn hoofd. En ze zegt daarop, "the small little town?"

Wat? Small little town? Waar gaat het over? Inmiddels draaien mijn hersenen op volle toeren. Susterburk, Susterburk, wat, wie of waar is Susterburk? Maar dan heb ik hem! Ze bedoelt Soesterberg! Pfewwww... Het zweet breekt me inmiddels (hopelijk heimelijk) uit. "You mean Soesterberg in the Netherlands?". Ze zegt niks, kijkt me niet aan, maar knikt alleen haar zwijgende hoofd.

Jaha, die ken ik zeg ik. Sterker nog er woont familie van ons in Soesterberg. "Ik heb er gewoond", zei ze toen en keek me aan. Nou zeg, is dat wat? Ze kreeg ineens een glimlach op haar gezicht en ze keek op uit haar papieren. In de zeventiger jaren, zei ze. Alsof de flowerpower van die periode ineens haar in de macht had. Ze was in gedachte even terug in Susterburk. En het waren vast mooie herinneringen want haar hele gelaats uitdrukking veranderde ineens. Dit moment moeten we vast zien te houden dacht ik nog. Peace, jawel peace my DMV friend!

Dus ik vroeg haar of ze op de luchtmacht basis had gewoond. En jawel hoor, ik wist echt van Soesterberg! Lovely little town, zei ze. En glim lachte nogmaals. Ik probeerde het moment vast te houden. Ze vertelde dat ze er 6 jaar had gewoond en het er zo leuk had gehad. Ze had er veel gefietst, als kind. Het was echt leuk om te horen. Ze meende het echt. Haar gezicht sprak boekdelen, zoals het normaal ook altijd wat minder vriendelijk spreekt. Ik vroeg me dan ook af hoe dat zo in de jaren was gekomen. Zou het DMV werk zoveel van haar vragen.

Ik wil eigenlijk zeggen tegen haar, stop! Stop! Stop met alles wat je doet en ga terug naar Susterburk. Ga terug naar het geen wat je blij maakt. Naar de plaats waar je de glimlach van op je gezicht krijgt! Vertrek bij de DMV! Ga terug! Ga weer fietsen, Van mij part doe de über über Barbara truc! En verander weer in een vriendelijk vrolijk mens. Het mens dat blij en tevreden was! In Susterburk of all places! Maar ik doe het niet. Ik glimlach dit keer oprecht naar haar terug en hoop dat ze nog even in haar Susterburk momentje kan blijven. Het doet haar duidelijk heel goed. Ze pakt dan haar stempel van links op haar buro en stempelt daarop mijn papieren. "All papers are ok, that is $5 !"

Niks u bent te laat, niks geen vragen op mijn visa! Dank je wel Soesterberg! Wat een "nice little small town"!

Groetjes Petra