Veel op 1 dag...

Vanmorgen eerst aan de wandel om Lake Pine. Hadden afgesproken met Helga, 1 van de Nederlandse vrouwen. Het was al weer zalig weer en het rondje meer was weer lekker. Na dit meer nog even het meertje bij het appartement waar we gewoond hebben laten zien en en ja hoor, er was een "snake" aanwezig... En nu is dit meer omgedoopt tot Snakelake ;-) Er zitten er daar echt veel. Daarna naar huis met de hondjes en even in de tuin gezeten. In de middag wilden we onze voeten een "pedicure" geven. Dus dat hebben we laten doen. Heerlijk toch weer. Voor Erna en Yvonne de eerste keer en al met al best spannend. We hebben zo moeten lachen met zijn drieen. De stoel kan ook masseren waar je op zit en die mevrouwen gaan ook je voeten masseren en daarna je nagels lakken. Raar om ons dan Nederlands te horen praten en zij in het Vietnamees. Twee keer drie vrouwen uit hele verschillende hoeken van de wereld in en nailshop in Cary ;-)





Daarna zijn we nog even wezen shoppen in Crossroads in Cary. Toch nog even naar de Petsmart en nog even naar DSW. (Alweer schoen, hi hi hi....)



Op weg naar huis lag er bij het stoplicht bij de uitgang van Crossroads een dames tas op de weg. Hij lag er volgens mij net en er was wat make up uitgevallen. In een opwelling stopte ik en raapte hem op. Terwijl ik weer instapte gaf ik hem aan Yvonne die naast me zat. Zij keek in de tas op zoek naar een adres of een telefoonnummer. Erna zat achterin. Vreemd genoeg zat er geen portemonnee in. Hij zal toch niet gepikt zijn en uit de auto gegooid zijn? We kregen er daardoor eigenlijk een beetje vreemd gevoel bij. Misschien was het slimmer geweest om de tas toch maar niet op te rapen? Stel je voor dat er wat gebeurt is met de eigenaar van de tas? Dalijk verdenken ze ons. Afijn op weg naar huis, kwamen alle afleveringen van CSI naar boven en werden uitgebreid besproken. Mijn handafdrukken zaten aan de tas, Yvonne had in de tas zitten kijken en dus ook haar DNA was terug te vinden nu. Alleen Erna had niks met de tas gedaan, maar Yvonne en ik vonden haar wel medeplichtig, ha ha ha. Maar ja wat nu? Gaan we wel die mevrouw bellen? Want we wisten inmiddels dat het een mevrouw was en dat ze in Raleigh woonde. Dalijk denkt ze dat wij die portemonnee er uit gepikt hebben. Zou het? Nee toch? Maar stel je voor? Afijn thuis toch maar meteen gebeld naar het nummer wat in de agenda stond. Er nam een jongen op en ik vroeg naar Kelly, want zo heette ze. Nee die was niet thuis, zei hij. Oh zei ik, dan bel ik nog wel terug. Oh wacht, zei de mannen stem aan de andere kant ze komt net binnen. Dus ik kreeg Kelly aan de telefoon. Ik vertelde dat ik haar tas gevonden had op Crossroads. Ohhhhh gelukkig hoorde ik aan de andere kant van de telefoon. Ze was al terug gereden maar zag niks liggen op de route die ze gereden had en haar portemonnee lag nog in de auto, maar haar tas was ze inderdaad verloren. Wat ontzettend lief en fijn van me om hem op te pikken en haar te bellen......
Pffff toch wel een kleine zucht van verlichting, dat ze meteen vertelde dat ze zelf haar portemonnee had. Want dat betekende dat "de Cock" ons zeker niet zou verdenken van diefstal of zo, hi hi hi. Kelly vertelde dat ze wel heel graag haar tas en alle persoonlijke dingen terug wilde hebben. Dus spraken we af en binnen een kwartiertje was ze al bij ons huis om de tas op te pikken. Eigenlijk hadden we door haar tas een soort van een idee gevormd van wie de tas zou zijn, maar ze leek er helemaal niet op eigenlijk, hi hi hi. Wel gaf ze me een beloning, voor het bellen en het oppiken van de tas. Wat ik erg aardig vond. Maar ik was ook wel blij met deze afloop, want wat als ?????



Na deze indrukwekkende CSI middag, zijn we 's avonds naar een ijshockeywedstrijd van de Huricanes geweest. De foto hierboven is van Yvonne en Erna met mascotte Stormy. Het was een ontzettend spannende wedstrijd tot op de laatste minuut. De Canes stonden met 2-1 achter en echt in de laatste minuut speelde ze gelijk. Daarna dus verlenging, waarna het kort er na 2-3 werd voor de New Jersey Devils. Helaas.... maar super spannend dat was het wel!





Groetjes Petra