4Beardie

Woensdag ben ik met Liesbeth bij Lucky 32 wezen lunchen. Liesbeth en haar man gaan binnenkort weer terug naar Nederland verhuizen. Ze hebben hier dan drie jaar gewoond. Heel jammer dat ze nu al weer terug gaan, maar we hebben afgesproken dat als ik in NL ben, we zekers afspreken. Bijvoorbeeld in DenBosch en dan een heerlijke Bosche Bol zullen gaan nuttigen ;-) De lunch was erg gezellig en erg lekker ook. Even over van alles en nog wat bijgekletst. Maar het blijft raar dat zij strakjes "gewoon" weer in NL woont. Zij wonen nu nog vlak bij Lake Pine. En door haar ben ik ook daar gaan wandelen. Het is echt mijn favoriete wandelplek geworden nadien. Het afscheid nemen blijft niet mijn sterkste kant, maar we zeggen gewoon tot ziens.....

Later op die woensdagmiddag kreeg ik een telefoontje van Cindy van de Carolina Beardie club. Ze vertelde me dat er in een asiel in Orange County twee Beardies zouden zitten. Ze vertelde me de beschrijving van 1 van de honden en dat klonk bekend. En het was ook bekend. Want na het zien van de foto via de email, zag ik dat 1 van de hondjes Lucky was, de hond die voor de kerst daar in het asiel zat en waar ik destijds bij was wezen kijken. Ze was terug gebracht door haar nieuwe eigenares, een studente. Zo triest.... Ze had besloten om niet meer voor haar te kunnen zorgen. Zo triest... Maar het werd nog erger. Als ze voor het weekend niet opgepikt werd, kreeg ze een spuitje. Iets waarvan je in NL niet hoort. Hier zijn veel asiels die op die manier werken. Ook die dat bewust niet doen hoor, maar dit asiel dus helaas wel. En nu was er nog een Beardie in het zelfde asiel. En Cindy vroeg me om voor de Beardierescue te kijken of hij een Beardie was. Dus met een heel nuttig doel ben ik vandaag naar het asiel gegaan. Toen ik aankwam lagen de papieren voor Milly (voorheen dus genaamd Lucky) al helemaal klaar. Hoe anders kan het allemaal gaan? En de vrouw die toen zo moeilijk deed, was nu de vrolijkheid zelve. Ik bedacht me nog even snel hoe die verandering had kunnen gebeuren, maar beter vrolijk dan de manier hoe ze zich de vorige keer gedroeg. Al snel wees ze me op de andere Beardie en of ik die ook niet wilde bekijken. Er werd een medewerker op geroepen en hij liep met me mee naar zijn hok. Door twee gangen met honden moesten we door. Nog steeds harstikke moeilijk vond ik. Maar ik was nu duidelijk meer voorbereid op wat ik moest verwachten. Ik keek niet op zij deze keer, maar naar de rug van de man die met me mee liep. Maar het geluid (lees geblaf) vond ik nog steeds heel moeilijk om te horen. Niet aan denken Peet, dacht ik. Doorlopen.... En na twee deuren en nog een smalle gang stonden voor het hok van de Beardie. Het was duidelijk dat hij een Beardie was. Wel groot, maar een echte reu. Hij was wat schuw, maar mijn snoepje hielp hem een beetje naar me toe te lokken. Hij at het snoepje niet, maar likte eraan. Ik kon hem even aaien en in zijn ogen kijken. Hij was wat terughoudend en duidelijk onder de indruk van alles wat om hem heen gebeurde. Het was ook wel een luid kabaal en geblaf. Na nog even bij hem gezeten te hebben ben ik terug gelopen naar de balie en ook zijn papieren werden in orde gemaakt. Hij moest alleen nog wel gemicrochipt worden. In de tussentijd kon ik even met Milly wandelen en haar naar de auto brengen. Milly was echt zo ontzettend veranderd. Ze was heel wat aangekomen. Heeeeeel wat. Ze had gewoon een hele brede rug gekregen. De vrouw bij wie ze geleefd had, had haar in ieder geval goed gevoerd. Destijds had ze net een nestje gehad en was behoorlijk terughoudend naar mij. Maar vandaag niet meer, ze wilde zelfs spelen met me. Wat een verbetering zeg! Ze was echt een heel vrolijk hondje nu.



Wat ontzettend leuk. Ze wilde ook zo de auto inspringen. Ware het niet dat haar brede rug in de weg zat ;-) En dat zou eigenlijk een spuitje gaan krijgen. Ik heb haar de auto ingetild en ben daarna voor de andere hond naar binnen gegaan. Het bleek dat ze hem niet langs de hokken kregen en uiteindelijk is hij via een achteruitgang uit het asiel gekomen. Toch wel heel triest allemaal. Hij heeft een hele geschiedenis die hij met zich mee draagt denk ik. Daarna gingen ze hem chippen en mocht hij na het tekenen van de papieren ook met me mee. Dit ging nu zoveel makkelijker dan de vorige keer, toen die vrouw van het asiel zo ontzettend moeilijk deed.
Buiten was hij wat vrijer dan in het asiel, maar hij was toch behoorlijk terughoudend. Voor hem had ik een bench op de achterbank gezet. En daar ging hij eigenlijk heel gemakkelijk in en ging liggen en vond het allemaal best.



Beiden hondjes dus in de "4BEARDIE" (heel toepasselijk nu) en de rit moest naar Mocksville, naar een dierenarts die ook een pension heeft en waar ze beiden kunnen blijven, zonder de angst van spuitjes en tot er een baasje gevonden is. Het was een rit van zeker twee uur. Best een behoorlijk eindje. Ik vroeg me af of ze het beiden zo lang zouden volhouden zo als het in de eerste minuten ging. Want wat moet zo'n hondje allemaal niet denken. Niemand die hem duidelijk maakt waar hij naar toe gaat en is helemaal afhankelijk van de twee beners die hen nu weer ergens anders mee naar toe nemen. En dan ook in de auto nog wel en nog zo'n eind. Maar wonder boven wonder deden ze het allebei heel goed. Milly bleef gewoon op der gemakkie naar buiten zitten kijken. Alles vond ze interessant. Het reutje was in de bench gaan liggen en staarde een beetje voor zich uit, maar was hartstikke rustig. Wat een voorbeeldige hondjes zeg!
Tijdens die twee uur bedacht ik me dat het reutje helemaal geen naam had. Hij was als een zwerfhondje binnengekomen. En het meisje wat hem aangenomen had, vertelde dat hij ontzettend vervild was en eigenlijk alleen nog maar "matten" had als vacht. Zijn ketting was helemaal met zijn vacht verweven. Zo triest zo'n verhaal. Ze was een poos met hem bezig geweest en hij was heel lief geweest. Ik hoop dan ook dat hij een baasje gaat vinden die hem met geduld weer een heerlijk leven kan geven.
Maar eerst een naam. In de auto bedacht ik me dat Riley wel lekker klonk. En eenmaal in bij de dierenarts aangekomen, had ik het er met de assitente over en ook zij vond Riley een goede naam voor hem. En gaat hij nu de boeken in als een "Riley". Voorlopig blijft dit tweetal nu bij de dierenarts en gaat Beardie rescue op zoek naar nieuwe baasjes voor ze.
Dus..... mochten de "Nederamerikanen" een lief honden baasjes weten, die 1 van deze twee schatjes een nieuwe kans wil geven, laat maar horen ;-)

Groetjes Petra