Ron @ the Detroit Motorshow

Iemand die Ron een beetje kent, kent ook zijn passie voor auto's. Zo lang ik Ron ken en dat is nu zo'n 19 jaar, ken ik hem niet anders. Toen we elkaar net kenden en ik vol trots mijn mooie Austin Metro, kwam laten zien aan hem, moest hij alleen maar lachen. Wat een stuur zat daar in zeg..., lijkt wel een vrachtwagen, zei hij ;-) Door de jaren heen heeft hij mijn smaak dus duidelijk bij geschaaft en heb ik zo waar ook een klein beetje oog voor detail gekregen. Maar nog lang niet zoals Ron. Ron ziet, kent, hoort en weet gewoon elk detail van vele auto's! En vanaf dat wij hier woonden wilde hij al naar de Detroit Motor show. DE autoshow en de show waar veel prototypes te zien zijn. En dit jaar was het dan zover. Vrijdag morgen vroeg, erg vroeg is hij vanaf Raleigh via Charlotte naar Detroit gevlogen.



The high rise van Charlotte by air.



Even nog in een vliegtuig file in Charlotte.....



En al vanuit het vliegtuig was al te zien dat het koud was in Detroit, heel koud.







Detroit by air



Eenmaal geland is Ron met een taxi richting het Cobo center gegaan waar de auto show was.



En hij was in ieder geval in het hart van AutoAmerika terecht gekomen....





Ron @ the NAIAS in the Detroit





Nou heeft hij natuurlijk heel veel foto's gemaakt van heel veel auto's en die heb ik in een slide show gezet voor de liefhebbers ;-) Maar wat mij op viel was de enorme mooie stands van de verschillede merken. De mooie belichting en presentatie. Zoveel verschillende merken bij elkaar!
Enne...heel grappig, onze "Kevert" stond er ook. Zelfs helemaal in de goede kleur. Is "ze" niet lief? ;-)



Maar hier komen dan dus de mooie foto's! Ga er even voor zitten zou ik zeggen.

Voor het eerst hadden wij nu een hotel geboekt via Price online. Bij deze website kan je bieden op hotel kamers van een bepaalde klasse. Je kan op geven in welke regio je wilt zitten en zo boden wij op een 4 sterren hotel in Detroit, vlak bij het Cobo center. We begonnen laag met $ 60,- en was benieuwd of het bod wel geaccepteerd zou worden. Had op diverse forums gelezen wat een hotel kamer in die klasse op die locatie een beetje zou moeten kosten en dacht met de motorshow op die datum, dat er wel veel vol zou zitten misschien. Maar niets van dit alles, want het bod was al gelijk geaccepteerd en zo had Ron een overnachting in Detroit in het Omni River Place hotel, 3 mile van het de auto show vandaan. Perfect!



Hij was een stukje gaan lopen door Detroit en het was er erg mooi zo te zien (en ook erg koud!)









Het Omni hotel



Wat voorheen een laboratorium was geweest, vertelde Ron.



Aan het water gelegen..... met aan de overkant zicht op Canada!







De volgende dag was het aan het sneeuwen gegaan.





Ron wilde op zaterdag graag naar de Ford Fabriek, waar je een rondtoer kunt doen langs de assembly line (de lopende band). Het hotel had shuttle busjes naar het cobo center en vandaar uit gingen er busjes naar het Ford museum waaruit vandaan je een rond toer kunt doen door de fabriek.







En zoals het hier onder op de foto ging, zo gaat het allang niet meer...



Want zo werkt het nu...


(foto van internet)

De lopende band is 4 mile lang en er werken 1200 mensen. Elke minuut rolt er een nieuwe Ford van de band. Ron was er om 11 uur en er waren er al 240 stuks gemaakt die dag. Dit vond hij echt heel leuk om een keer gezien te hebben. Zo een blik in de fabriek. Je ziet dat elk persoon die aan de band werkt 1 handeling aan de auto doet, soms geholpen door robots. En dat 4 mile lang. Je mag tijdens die toer door fabriek geen foto's maken natuurlijk. Maar hieronder foto's van een gedeelte van de fabriek.







Mr. Henry Ford himself.



Er is een heel dorp, genaamd Greenfield Village, gebouwd door Henry Ford. Hier verbleven de werknemers en hier is nu ook het museum gevestigd.







De auto waarin President Kennedy reed toen de aanslag op zijn leven plaats vond.







En zelfs een Ford locomotief.



En het Ford vliegtuig, al vond hij het vliegen toch te gevaarlijk en heeft gezegd dat autorijden veel veiliger was. En zo is het Ford bedrijf nu nog steeds in de familie en is achter klein zoon, William Clay Ford nu president.



Het vliegtuig van de Wright Brothers was er ook te zien.



Daarna is hij met een taxi weer richting het vliegveld gegaan en heeft Michigan weer achter zich gelaten.


(zie links het tulpenfestival/molentje in het plaatsje Holland, Michigan)

Om zeven uur zou hij via Philadelphia weer hier op RDU gaan landen. En op het vliegveld van Raleigh moet je als je mensen ophaalt bij terminal A in de bagagehal wachten, want hier kun je elkaar voor het eerst zien na security. Het verbaasd me nog steeds dat je als bezoeker gewoon bij alle bagage kan komen. Maarja, ik stond bij de roltrap te wachten tot dat Ron naar beneden kwam. En naast de roltrap zijn de kantoortjes van de verschillende maatschappijen waar je je vermiste bagage op kan geven. Nou zag ik al een poosje een meisje aan de gang tussen een hele berg koffers die naast de loopband voor de kantoortjes stonden. Ze was ze aan het labelen en bekijken en tellen. En dat alles zuchtend en steunend. Uiteindelijk hoorde ik haar wat in haar "walkie talkie" brabbelen en niet lang er na kwam een jongen haar helpen. Ze stond te vertellen dat er wel 39 koffers verkeerd waren gegaan, dit alles niet heel zachtjes vertellend overigens. Ze had het nog niet net gezegd of er kwam een hele groep mensen van een loopband ernaast aan. En deze mensen wilden allemaal het kantoortje van Continental in. Het kantoortje is misschien 5 x 5 meter? En dat ging niet lukken. Stennis dus! Duidelijk dat van al deze mensen de koffers niet meegekomen waren. En hoe luidruchtig het meisje en de jongen eerst waren, nu waren zij in eens muisstil en deden snel de koffers op de kar en vertrokken met stille trom.... Heel verstandig, want als ze nog steeds zo had staan mopperen, had ze waarschijnlijk de wind van voren gekregen van al die mensen die hun koffer nu niet hadden. Ergens anders in de wereld stonden denk ik dan ook aantal mensen in een ander klein kantoortje van Continental ook te briesen dat hun koffers er niet waren. Waarschijnlijk waren hun koffers net gelabeled en op een kar gezet door "steuntje en kreuntje". En hopelijk inmiddels uiteindelijk nog op hun eindbestemming terecht gekomen. Net als de koffers van de mensen voor het kantoortje. Al met al was het een spannend tafereel om te volgen en voor ik het wist stond Ron al weer voor mijn neus en konden we samen weer op huis aan.

Groetjes Petra