Today Fay was on our way

Vanmorgen toen ik wakker werd hoosde het al. Om half 8 was het droog en ben als de wiede-weer-ga met de hondjes gegaan. Eenmaal aan de terug weg begonnen, voelde ik spatjes en dat werden na 5 minuten spetters en weer 5 minuten later echte vette druppels. Eenmaal bij onze oprit was ik net zeikie nat, maar had ik het dan ook koud? Nee helemaal niet. Het was nog steeds iets van 25 graden en duidelijk een vochtigheids graad van 100 % midden in die regen, maar het voelde veel warmer dan die 25 graden. Heel raar was dat, want als je het zou moeten schatten als je naar buiten keek, leek het hartstikke koud, maar was het dus helemaal niet. Eigenlijk, hiel diep van binnen vond ik het wel lekker even in de regen gelopen te hebben. Na al die zon was het wel weer even lekker. Erg he, durf het bijna ook niet hardop te zeggen, dus ik fluister het jullie maar even door. Hoe kan je nou genieten van de regen? Niet verder vertellen he? ;-)
Sinds gisteravond regende het behoorlijk en dat waren de overblijfselen van tropical storm Fay die nu bij ons aangekomen was. Eenmaal binnen in huis waren de druppels over gegaan in bakken met water die naar beneden kwamen zetten. En er waren al weer tornado warnings ook. Gelukkig geen watches dicht bij, dit keer.



De regenton maakte over uren, wat een water kwam er naar beneden. En voor de deur geen greppel meer, maar een rivier. Op dat soort momenten ben ik toch wel blij dat we niet aan het meertje wonen, maar net iets hoger in de straat. Al het water van de wijk gaat wel die kant op, op dit soort momenten.



Verder houden we Gustav ook in de gaten, want die ligt veel te verdacht dicht bij ons geplande vakantie gebied van binnenkort. Hopelijk wordt het niet hetzelfde scenario als met Katrina, al zijn de voorspellingen niet zo heel erg gunstig op het moment.

Wat is er verder nog gebeurd? Ik ben inmiddels weer wat opgeknapt. Het niesje is nu vervangen door een kuchje, want betekent dat we weer een stapje verder zijn naar genezing, zullen we maar denken.
Ook ben ik gisteren weer naar het medisch centrum geweest voor mijn hechtingen er uit te laten halen. De eerste keer net even na drie uur. Binnen in de wachtkamer was het een mensen massa. Echt zo druk! En de wachttijd was zeker 1 uur vertelde het meisje achter de balie. Ik vroeg haar tot hoe laat ze open waren voor hechtingen er uit te halen en dat was tot half 8, dus ik besloot direct om maar later nog een keertje terug te komen. En zo was ik er weer even na zessen en was er niemand meer in de wachtkamer en werd ik ook al vrij snel binnen geroepen. Natuurlijk mocht ik weer als eerste op de weegschaal. Voor de derde keer in drie weken. Mooie was wel dat het griepje er voor gezorgd had dat ik wat was afgevallen. En ik zei dus ook, "zo dat is mooi", waarna de verpleegster mij vragend aankeek met een gezicht wat duidelijk wilde vragen, wat er in hemelsnaam mooi kon zijn aan mijn gewicht, ha ha ha. Ook lekker opbeurend ;-) Ik was net zo blij zeg. Afijn, daarna weer de bloeddruk, die echt helemaal volgens het boekje was. Ik was nu zo relaxed waarschijnlijk, omdat ik nu wel wist wat er allemaal ging gebeuren natuurlijk. Daarna de temperatuur en terwijl ze dat deed en ik met die thermometer in mijn mond zat, vroeg ze me of er gelijk een dokter naar mijn kuchje moest kijken. Heel hard schudde ik nee en gelukkig die boodschap kwam over. Ja zeg, dan moet ik dalijk weer terug komen en begint het hele circus weer van voren af aan en kom ik hier nooit meer van af. Niks voor mij al dat dokters gedoe!
Ik werd daarna weer afgeleverd in een behandelkamer wachtende op een verpleegster die waarschijnlijk meer geleerd had dan de andere verpleegster van het gewicht, temperatuur en bloeddruk en daarom ook "hechtingen" mocht doen. Deze kwam al vrij snel en had waarschijnlijk heel erg goed opgelet in de les, want ik voelde er echt helemaal niks van! Echt twee keer niks en dat is niet veel, zeg maar. Een aantal jaren geleden ben ik meerdere keertjes geopereerd aan mijn teen en dat was wel een ander verhaal. Niets vergeleken met dit zeg. Stukken beter, kan ik wel zeggen. Dus ook dit verhaal weer even afgesloten en kan er hopelijk weer even drie en half jaar tegen nu.

Die avond zijn Ron en ik ook nog naar de film Tropic Thunder geweest, hoe toepasselijk met Fay ook in de aantocht. In de film speelde heel veel bekenden mee, zoals Ben Stiller, Tom Cruise, Robert Downey jr. en Nick Nolte, maar toch vond ik het een flauwe film, met een over the top parodie op de Vietnam war. Jammer maar helaas... Je kan niet alles hebben he?
Wat ik trouwens wel vanmiddag had in de tuin was een enorme grote roofvogel. Toen ik klaar was met werken en ik beneden kwam zag ik hem op het tuinhek zitten. Weet niet hoe hij het zag, maar hij keek me recht aan. Heel snel ging ik mijn camera pakken en snel de lens verwisseld voor de zoom lens en toen ik terug kwam zat hij er gelukkig nog.



Prachtig was ie.... En alweer keek hij om....



Mooi he, hoe die kop helemaal in de rondte draait. Daarna ben ik heel voorzichtig op de bank gaan zitten en het bleek dat hij wat bij de buurtjes in de tuin zag.



Wat een klauwen he? Als je dat toch zo ziet....



Wat? Wie ziet wie? Hij hield mij dus ook duidelijk in de smiezen. En toch zat ik erg verstopt voor mijn gevoel, ha ha ha. Gelukkig zat er nog wel een raam tussen ons, want zo'n held ben ik nou ook weer niet. Stel dat hij heel erg veel honger had? Je moet het lot niet tarten he?



Maar het bleek dat wat in de tuin van de buren aanwezig was, toch aantrekkelijker was dan ik en hij bleef het in de gaten houden.



In ene nam hij een jump, het ging zo snel!



Daarna dook hij naar beneden op de grond en heb ik hem niet meer gezien. Maar wat een beest! Zooooo groot, ook half verzopen denk ik van de regen van die dag en waarschijnlijk ook hongerig daardoor. En kwam hij wel heel dicht bij de bewoonde mensenwereld misschien?
Twee tellen later werd er bij ons aan de deur, spontaan een "prooi" voor Ron gebracht. Het was een pakket van mijn moeder. We hebben een nieuwe postbode en die is duidelijk erg local, want het enige wat ik uit zijn mond verstond was "Y'all got an international, needs signing". En daarop duwde hij een pen in mijn handen en daarna ook het pakketje. Verder kwam er niet veel hoorbaar meer uit eigenlijk. Maakt ook verders niet uit, want er was een pakketje! Ron is volgende week jarig en.... wordt zowaar 40 jaar! Toen Ron thuis kwam maakt hij het pakketje open (ja ja, ik heb me ingehouden) en er zaten 40 Verkade repen in. Voor elk jaar 1. Dat is dus zijn lievelings chocola!



De timing was perfect vandaag, want de chocola was niet "vloeibaar" geworden omdat het zonnetje niet had geschenen de afgelopen dag. Verder nog lekkere krentenbollen en kroepoek. Wat een combi, maar helemaal Ron's ding. Hartstikke bedankt ma!

Groetjes Petra

Lazy Dazes

Zaterdag morgen ben ik met Alison naar de Lazy Dazes in Cary geweest. De bovenstaande foto heb ik "geleend" van internet, want als Alison en ik bij elkaar zijn wordt er vooral veel gebept en was ik dus helemaal vergeten foto's te maken.



Maar net als vorig jaar was het nu ook behoorlijk druk! Alleen hebben we dit keer precies voor de deur kunnen parkeren. Er is daar een huis die een heeeeeel groot veld erachter heeft en daar kon je voor $5,- parkeren. De best besteedde $ 5,- ooit, want op de terug weg hadden we allebei een vogelhuis gekocht en nog wat ander tuin spul. Dus het was heerlijk om zo dichtbij te staan en niet het hele spul mee te hoeven slepen. Ongeveer 60.000 mensen komen jaarlijks op deze arts/crafts fair af en het is altijd druk, dus vroeg er heen is wenselijk!

Hier mijn aankopen ;-)





De vlindertjes zijn van emaile gemaakt zo leuk. En ze kostte maar $2,- per stuk en het vlindertje met blaadjes $ 5,00. Tjsa die kon ik niet laten staan ;-) Op de terugweg waren de meeste spulletjes bij dit kraampje al weg. De verkopers kwamen helemaal uit Miami om deze beurs te bezoeken. En duidelijk dat zij heel goede zaken hadden gedaan vandaag.

Hier onder het vogelhuisje. 's Middags zijn Ron en ik nog op pad geweest voor een paal om het ding te plaatsen en ook die staat nu dus. Wat een productief daagje voor Ron.



Want terwijl wij aan het slenteren waren, heeft Ron thuis ook nog de basketball goal in elkaar weten te zetten. De doos met goal viel in de "Ikea-klasse", dus alle schroefjes en moertjes waren los in de doos en moesten geheel naar eigen wens in elkaar worden gezet ;-) Toen wij rond een uur of half 2 weer thuis kwamen, was hij al een aardig eind en hebben we nog even samen de onhandige dingen gedaan.



Maar hij begon er al aardig op te lijken he?



Zondag was het cement uitgehard en heeft hij samen met Frank hem op de plaats gezet.



Mooi he? Net echt. Nu moeten we nog even tot maandag wachten en dan kunnen we er op los gooien. Dan is het cement echt helemaal loeihard en kan er gespeeld worden. Grappig is wel dat op de dag dat de heren USA basketball spelers goud winnen op de Olympische spelen wij onze goal op de oprit hebben staan. Ernstig geval van integreren, niet waar? We passen ons helemaal, met wat er in de gemeenschap speelt ;-)

Vandaag hebben we verder niet zo veel gedaan. Ik ben op het moment snip verkouden en voel me een beetje grieperig, dus veel bank gehangen en met de hondjes in de tuin.



Wat de heertjes altijd wel lekker vinden!

Groetjes Petra

Wie een kuil graaft ....

voor iets, moet het ook weer vullen....



En we hadden zeker een gat die inmiddels al wel gevuld is. Daarvoor had Ron 6 zakken cement gekocht.



En die is hij hier aan het mengen....



En dan ziet het er halverwege zo uit...



Het begin is er in ieder geval. Nu moet het nog verder uitharden en dan kan de rest ook geinstalleerd worden, want vanmiddag is dit bij ons bezorgd...



Ron's verjaardags kado, een basketbal goal! Uit eindelijk moet het er zo uit gaan zien. Het moet nog wel een paar dagen drogen, maar volgende week gaat het weer verder in ieder geval. Leuk he?

That was easy!

Vanmorgen dus eerst naar de consul voor de pasfoto's en de verklaring dat ik hier woon voor de verlenging van mijn NL rijbewijs. We praatte nog even over onze hondjes. Ik ben hem een keertje tegen gekomen bij het dierenziekenhuis destijds met Stacey. Helaas ging het met zijn hondje niet zo goed. Verder was de verklaring zo klaar en wonderbaarlijk de pasfoto's ook! Dus kon ik nog even bij Jessy langs voor de koffie. Daarna naar huis bammetje eten en hondjes uitgelaten en door naar de chirurg in Holly Springs. Ik was er tien voor twee en even voor tweeen werd ik binnen geroepen. Natuurlijk....., weer op de weegschaal, jippie, ha ha ha. En natuurlijk ook weer temperatuur en bloeddruk opmeten en toen mocht ik in de behandel kamer plaatsnemen. In die kamer stond, precies in het midden, een gevaarlijk uitziende stoel. Soort van tandarts stoel maar toch anders. Ik ging dus maar even in een andere stoel zitten wachten tot dat de arts kwam. Maar die kwam al vrij snel. De hulphuisarts had me verteld dat hij uit Sri Lanka kwam en met die gegevens had mijn verbeelding van de week gespeeld. Had me er een jonge net afgestudeerde dokter met een "ziekenfonds" brilletje en ietwat acne bij voor gesteld. Soort van laat ik eens gaan leren chirurg te zijn en we beginnen in Holly Springs ;-) Ik weet niet hoe ik er bij kom, maar dat gevoel had ik. Bij het binnen komen van de dokter had ik 1 ding goed. Hij had inderdaad zo'n brilletje. Maar hij was alles behalve jong, had geen acne en zag er eigenlijk heel geleerd uit. Maar goed ook, want hij ging wel in me snijden, als het volgens plan zou verlopen. Na even gepraat te hebben en mijn bult gezien te hebben kwam hij ook tot de ontdekking dat het een cyste was. Met daarvoor nog een heel ingewikkeld woord, maar het kwam er op neer dat het overduidelijk een vetbobbeltje was.

Nadat hij voorsteld om de cyste te verwijderen, riep hij zijn assitente binnen en ging ik op de gevaarlijk uitziende stoel zitten. Even hoorde ik niets meer dan cijfertjes. Wil je een 15 of een 10? , 5cc of een 4 cc? enz. enz. En de dokter gaf daarop steeds antwoord. Het was net als het programma cijfers en letters van vroeger. Alles werd na het antwoord geven op een tafeltje gelegd. Zo ook een spuit voor de verdoving. Deze viel in dezelfde categorie als de behandelstoel, moet ik wel zeggen. Toen alles uitgestald op het tafeltje lag, begon hij met de haar schuifspeldjes. Want ook die verschenen uit een kastje. Er werd dus niks geknipt, maar keurig opzij gedaan. Ook erg prettig vond ik zelf.

Hierna hield de assitente mijn hoofd met twee handen vast en ging de dokter prikken. En echt, het zag er allemaal gevaarlijker uit dan dat het voelde. Ik voelde echt bijna niks. Jeetje "that was easy!". Echt een makkie! Heb in mijn verleden wel meerdere prikken hier en daar gehad, maar deze was heel erg meegevallen. Daarna voelde is dus niks meer. De assitente had nog steeds mijn hoofd vast en de dokter ging zijn gang. Na een paar minuutjes vroeg hij of ik wilde zien wat hij verwijderd had. En in een opwelling zei ik ja. En daarna bedacht ik me nee, maar ik kon ook niet weg, want die assitente had mijn hoofd nog vast, natuurlijk. En voor ik het wist zag ik een wit kiezelsteentje in de hand van de arts voor me verschijnen. Zo raar... Dat zo iets daar dan ineens zit he? Afijn nu niet meer. Het werd ook niet opgestuurd vertelde hij, want dit was overduidelijk een vetbobbeltje. Daarna ging hij aan het hechten en deed er iets van antibiotica op of in. En klaar was Kees, of in dit geval Petra. Echt super snel. Ik vroeg nog moet er niet een pleistertje op of zo? Maar de assitente vertelde me dat er iets op of in gedaan was, dat er voor zorgde dat het niet bloedde. En daarna mocht ik van de behandelstoel af. Om 2.21 uur stond ik alweer buiten en ging ik al weer terug naar huis! Ik was er van te voren niet bang voor geweest, maar dat het zoooooo makkelijk en pijnloos zou gaan? Super!
Mag alleen twee dagen niet douchen en over 5 dagen mogen de hechtingen er uit. Daarna nog even snel naar huis en toen door naar het vliegveld. Nog een gedoe want de dokter had gezegd er een icepack op te houden en ik kan je vertellen, dat rijdt niet makkelijk.... Gelukkig kwam Ron op tijd aan en belde hij dat hij er was. Dus hoefde alleen langs de aankomsthal te rijden en daarna is Ron weer naar huis gereden.



Hij was voor zijn werk in Philadelphia geweest en gisteravond hadden twee collega's hem mee naar het centrum van Philadelphia genomen. Hij vond het echt leuk om gezien te hebben allemaal. Hij was naar Independence Hall geweest en had Liberty Bell gezien.




Liberty Bell en op de achtergrond de klokkentoren.

Ze konden gratis naar binnen bij Independence Hall en hij had dus alles van binnen gezien. Daar is destijds de declaration of independence getekend. Waarna de Amerikanen dit nog steeds vieren op de vierde juli van elk jaar.





Hier boven City Hall by night. Maar hij is weer fijn thuis nu! Zelf had ik trouwens gisteren nog wat. Ik was gisteren naar de brievenbus gelopen om de post te halen en zag dat hij zowat helemaal vol zat. Jeetje wat veel post vandaag, dacht ik nog. Leuk! Maar die pret verging al snel toen ik de afzenders las. Het waren gewoon 12 brieven van advocaten! Niet normaal toch! En allemaal wilden ze me maar al te graag verdedigen in court van wege mijn speeding ticket!





Het staat dus gewoon ergens geregisteerd en binnen 1 dag tijd hebben ze hun brief klaar en heb jij de dag er op, dus binnen twee dagen, een brievenbus vol met advocaten. Ongelooflijk. Er was er zelfs 1 die er een magneetje er bij deed. Alsof ik die op mijn koelkast ga plakken. Het was ook nog met een foto van een buldog er op ook. Echt je verzint het toch niet?



Tsjongejonge....., ik kreeg spontaan trek in ...... ja wel een zure bom!!! ha ha ha....

Groetjes Petra

Pissig en blij, maar niet tegelijk

Zo en dan was er al weer bijna een week voorbij! Heb inmiddels de uitslag van mijn bloed en alles was in orde, dus dat kunnen we afsluiten. Morgen moet ik eerst naar de honorary consul hier in Raleigh. Mijn Nederlandse rijbewijs verloopt binnenkort en om die te verlengen, kan ik bij hem een verklaring halen als bewijs dat ik hier woon. In tegenstelling tot Nederland, schrijf je je niet in bij een woonplaats. En ze hadden zoiets nodig in Nederland voor het verlengen. Ook zal de consul voor mij de pasfoto's maken, want er is hier geen fotograaf te vinden die conform de Nederlandse maatstaven pasfoto's kan maken. Dus de consul heeft zich daar inmiddels in gespecialiseerd. Gelukkig maar, anders had ik toch echt een probleem. Qua timing is deze afspraak perfect, want 's middags moet ik bij de chirurg in het medisch centrum zijn voor de bobbel op mijn hoofd te weg te laten halen. Hadden die twee afspraken omgekeerd geweest, had het vast een aparte pasfoto geweest ;-) Dat dus allemaal morgen.
Omdat ik morgen dus de hele dag niet kan werken en ik ook niet precies weet hoe ik me vrijdag voel, heb ik van de week alvast wat extra uurtjes gemaakt. Ron is "out of town" voor zijn werk, zoals ze dat hier zo leuk zeggen. Dus heb ik ook 's avonds wat gewerkt. Het resultaat is dat ik nog maar 5 documenten hoef te doen vandaag en dan klaar ben voor van de week. Ook wel lekker eigenlijk.



Verder had ik goed en slecht nieuws van de week. Laten we beginnen met het goede nieuws. Want, na drie en half jaar hier nu te wonen, heb ik eindelijk, echt eindelijk, lekkere zure bommen gevonden! Jaaaaaa, het is wat he?
Waar een mens allemaal niet blij mee kan zijn! En nee......, ik ben zeker niet zwanger, echt niet! Heb altijd al augurken lekker gevonden. Als kind al. Vroeger kwam de visboer langs en hij had behalve vis ook zure bommen. Heerlijk. Meeste kinderen waren blij met de ijsboer, ik met de visboer, ha ha ha. Nouja ook wel met de ijsboer misschien.
Waarom het zo lang geduurd heeft? Alle zure bommen die ik hier geproeft heb, zijn meer zoute bommen namelijk. En die vindt ik niet lekker. Die vindt ik eigenlijk gewoon vies. De augurken die ik nu gevonden heb, heb ik altijd al zien staan, maar wist niet dat dat DE Nederlandse zure bommensoort was. Ze heten hier namelijk "bread & butter pickles". Die combi bread en butter, deed me altijd deze niet doen kiezen, vanwege het butter verhaal. Maar nu had ik zoiets van laat ik het eens proberen. En zowaar, helemaal goed. Dus Peetje was weer blij.
Die blijheid was overigens vrij snel over want zondag morgen was het nog plakkerig warm, maar in de loop van de dag knapte het aardig op en werd het wat bewolkt dus we gingen laat in de middag nog even een stuk wandelen met de hondjes. Op de weg er naar toe vond ik nog dat het zo rustig was op de weg. Wel werd ik op de snelweg nog gesneden door een mannetje van denk 16 jaar, die me over de vluchtstrook in ging halen. Altijd fijn! "De politie, zou er naar moeten kijken", zei ik nog (is een stopwoordje van vroeger van me). Nou had ik dat maar niet gezegd! Want...., op de terug weg op Sunset Lake Road, reed ik (als enigste) op mijn gemakje naar huis. Zo'n 200 meter ervoor is het nog de toegestane snelheid nog 45 mile per uur, maar net daar waar ik reed mag je 35 mile per uur. En in de tegengestelde richting komt een politiewagen aan gereden. Onze radardetector gaat rinkelen en ik zie in mijn spiegeltje dat hij remt. Ik kijk op mijn meter en zie dat ik 45 reed. Shit! Afijn mijn blik was goed, want twee tellen erna zie ik blauwe zwaailichten in mijn achteruitkijkspiegeltje. Nog meer shit!
Aan de kant dus. Heb het al eens eerder gezegd, maar echt in discussie moet je hier niet gaan met de politie. De agent stapt uit en komt aan mijn raampje van de auto en zegt tegen me dat ik 51 reed. Ja doeiiiii, maar dat zeg je niet tegen meneer agent hier. Daarna vroeg hij me waarom ik te hard reed, dus ik vertelde dat ik te laat door had dat het daar 35 mile per uur was (zeker al 200 meter lang, zucht). "Yes, mam, you just have to slow down in time", was het enigste wat hij zei. Volgens mij was hij enorm blij dat hij mij als enigste gek op de weg ergens op had kunnen betrappen. Er was verder niemand in de verste verte te bekennen. De beelden van het 16 jarige afsnijdende knulletje van even daar voor spookte door mijn hoofd en voelde een zware pissigheid op komen. "License en registration, please". En ik gaf deze aan hem en hij ging daarmee naar zijn auto. De momenten van hem terug komen lopen en het afgeven, zijn van die secondes die je graag wilt doorspoelen. Allemachies wat was ik boos, 51 mile per uur! Is ie nou helemaal. Voorheen was het altijd 45 mile op Sunset Lake Road en niemand rijdt ook die 35 mile, omdat het een weg is waar dat totaal niet passelijk is. Maar erger nog, nu maakte hij er ook nog 51 mile van. En dat is 16 mile te hard en boven de 15 mile te hard krijg je dus punten op je rijbewijs en gaat je verzekering omhoog.
Na die lange secondes, zag ik hem uit de auto stappen met een gele brief in zijn hand. Bekeuring dus! En erger, nog een flinke ook! $ 171,00 in totaal. $50,- boete en $ 121,00 courtkosten. Hij maakte er nog een heel verhaal van, maar in dat verhaal vertelde hij zelfs twee keer, dat hij me ten sterkste aanraadde om persoonlijk voor de court te verschijnen, want dan zouden er kilometers weer vanaf gehaald worden en zou ik geen punten op mijn rijbewijs krijgen. Nou toen was ik helemaal pissig!! Langzaam aan werd ik rood en voelde mijn pissigheid omslaan naar woede. Hoe krijgt hij het voor elkaar? Geeft me een bon en vertelde tegelijkertijd hoe ik het verminderd kan krijgen? Waarom dan uberhaupt een bon met punten en courtdate voor de ene mile te hard? Grrrrrrrr, alsof ik iets drastisch fout had gedaan, zoals het inhalen via een vluchtstrook???? Ja ik was nu boos, niet meer pissig! Ik voelde me echt genept, want ik reed 45, misschien 46, maar zeker niet boven de 50. Maar hij bleef maar doorbabbelen over die court en die punten. 2 September kon ik dus naar die courtdate om het te laten verlagen. Alsjeblieft man ga weg, want ik ontplof bijna. Goh wat is het dan onzettend moeilijk om beleefd te blijven. Ik nam het briefje van hem aan en daarna liep hij terug naar zijn auto. Jeetje zeg! Wat ontzettend balen....... Hoogste tijd voor een zure bom!!! En misschien nog wel twee ook!

Groetjes Petra

Wie de handschoen past,

trekke hem aan..... Na de motorcursus die ik gedaan had, ontdekte ik een klein gaatje in mijn motorrijhandschoen. Die dingen zitten echt heerlijk, maarja dat gaatje zat me toch niet lekker.



Wij terug naar de BMW dealer. Die handschoen waren niet goedkoop, dus kijken wat zij er van vonden. Helaas hadden ze ze niet meer en was ook gestopt met die leverancier. Afijn heel gedoe, maar ik kon andere uitzoeken, maar die zaten niet zo lekker als deze. Dus die met het gaatje dan maar weer mee naar huis. Toen bedacht ik me een mailtje te sturen naar de leverancier zelf. Fotootje er van gemaakt en al snel had ik antwoord. "Dit had niet gemogen", volgens hen en het bedrijf stuurde me een UPS verzend code en daarmee kon ik het hele spulletje naar hem terug sturen. Hmmm, wat een service toch weer! Als je die verzendcode uitprint en op een doosje plakte, kon ik hem daarna zo bij de UPS store afgeven en waren de verzendkosten al betaald. Wij alles op gestuurd en twee weken later kreeg ik mijn nieuwe handschoenen. Hartstikke mooie!
De nieuwe waren iets veranderd van model en wat ik ook probeerde, ik paste die nieuwe dus mooi niet. De vingers leken smaller en er zat nu ook elastiek in de sluiting, maar verder zagen ze er helemaal hetzelfde uit. De maat was ook hetzelfde, maar passen ho maar. Wat een gedoe zeg! Hoe kan dat nou? Nog een keer passen, maar echt ze zaten voor geen meter. Ik maar weer een mailtje gestuurd. Dit keer duurde het allemaal wat langer, want de man in kwestie was twee weken weg en bij terug komst was hij vast niet blij met mijn mailtje, maar uiteindelijk contact. Stuur maar weer terug en hij zou dan ipv een L een XL sturen. Dus ik weer naar de UPS store, pakje afgeven en twee weken later kreeg ik ze weer binnen. Tot mijn grooste verbazing zat er weer een L in die doos!!! Archhhhh, nee he? Dit schiet lekker op! Want passen deden ze mooi niet natuurlijk! Ik weer mailen. Oh een XL??? Ja dat is waar ook....
Afijn ik weer naar de UPS store met mijn doosje. En nu was het gelukkig geen twee weken, maar een halve week eer ik het doosjes met inhoud van Rev'it binnen kreeg. Waarschijnlijk dacht hij ook ze heeft ze nu al twee keer terug gestuurd, die derde keer zal ook wel goed komen. Dus van de week heb ik mijn "verse" zonder gaatjes, motorhandschoenen binnen gekregen in een XL, die weer net zo lekker zitten als de eerste die ik had! Toch wel weer toppie al duurde het een poosje.

Verder ben ik gisteren voor het eerst in Amerika naar de huisarts geweest. Ook weer een hele ervaring. We wonen hier nu bijna drie en half jaar en heb het al die tijd zonder kunnen doen ;-) Had dinsdag gebeld voor een afspraak en kreeg al snel een tijd voor woensdag door. Echter toen ik mijn gegevens doorgaf en ze hoorde dat ik een nieuwe patient was, mocht ik ineens niet meer op die tijd, want die tijd was voor bestaande patienten en ze verbond me gelijk door, voor ik wat kon zeggen. Nou ja zeg! Ook gezellig, niet waar. Afijn ik kreeg een andere assitente en de eerst beschikbare datum was 8 september! Nouja! Dat is bijna volgende maand!
Ben er wel al een keer met Ron geweest toen hij ineens hoge koorts had en we hadden toen ook een soort van "hulpdokter". Dus ik vroeg of er niet een andere arts beschikbaar was en die was er gelukkig wel. Het is een soort van artsen praktijk bij elkaar daar en dus mocht ik gisteren heen. De assitente zei wel, misschien is het handig om op onze website te kijken en de formulieren voor de nieuwe patienten uit te printen en thuis alvast in te vullen. En dat heb ik dan ook gegaan en dat was maar goed ook. Wat een vragen zeg! Allemachies.
Met een stapel papier onder mijn arm ging ik gister dan ook heen. Eerst meldde ik me aan de balie, waarna die mevrouw me doorstuurden naar een andere balie. Daar mocht ik plaats nemen want het duurde even voordat de dame achter de balie alles ingevuld had en er volgde nog wat vragen, die niet op het formulier stonden waarschijnlijk. Ik moest $ 25,- dollar zelf bijdragen voor dit bezoek, maar daarna mocht ik plaatsnemen in de wachtkamer. Na ongeveer 10 minuten werd mijn naam geroepen door een mevrouw die me mee naar de behandelruimtes nam. Als eerste mocht ik gelijk op de weegschaal gaan staan. Fijn! Altijd een goed begin, ha ha ha. Daarna werd mijn temperatuur op genomen en de hartslag. Er werd trouwens nog helemaal niet gevraagd waar ik voor kwam. Want al die drie dingen hebben waarschijnlijk niks te maken, met mijn verhaal. De vorige keer bij Ron was dat ook al. Toen dacht ik nog, die gaan grondig te werk, met een hoge koorts, maar nu blijkt dat ze dat gewoon bij elke patient doen volgens mij. Afijn deze verpleegster stelde nog meer vragen, dan die ik al op de formulieren ingevuld en ondertekend had. En leverde me daarna af in weer een andere behandel ruimte. Waar ik kon wachten op de arts. Goh, wat gaat het hier toch anders dan in Nederland, bij onze huisarts. Echt zoooo anders! Die beste man had een praktijk aan huis en de wachtkamer is de garage, ha ha ha. Nu had ik in die korte tijd al vier verschillende ruimtes gezien en nog geen dokter!
Afijn, weer tien minuten later kwam zij dan toch en het bleek dat zij dezelfde was die Ron laatst gehad had en was erg aardig tegen me. Ze vond mijn achternaam veel op de zwemmers lijken op die van de olympische spelen, ha ha ha. Ik heb namelijk ook "van" als tussenvoegsel bij mijn achternaam. En volgens haar heet iedereen daar "van". Ja hoor 1 grote familie, daar in Nederland! Moest er eigenlijk wel om lachen ;-)
We bespraken mijn klachten en ze zou bloed na laten kijken en er werd een afspraak gemaakt bij de chirurg. Ik heb namelijk een bobbeltje op mijn hoofd, die volgens haar een cyste is. Mijn Nederlandse huisarts zei dat destijds ook al. Maar nu is het misschien wel tijd om dat weg te laten halen. En zo mag ik volgende week donderdag bij een chirurg, die ook in dat medisch centrum zit, langs komen. En zal hij het dan gaan verwijderen. Voor de bloed afname moest ik naar het lab, vertelde ze. Ook dat was binnen dat medisch centrum. Goh dat was allemaal wel handig zeg!
In Nederland, had ik 1 naar het ziekenhuis gemoeten voor die chirurg en naar weer een andere club, op speciale tijden, voor het bloed. En nu ging dat in 1 keer.
Na de afspraak gemaakt te hebben bij de chirurg, liep ik door naar het lab. Ik trof daar een lege wacht kamer en een open deur en daar een meisje met een patient. Ze zei dat ik even kon plaatsnemen. Niet lang erna, mocht ik naar binnen komen en ze vertelde dat ze de andere patient even ging terug brengen naar de dokter en liet mij dus alleen in de behandelkamer. Ook dat zal niet snel gebeuren in Nederland zeg. Ik zat letterlijk tussen dozen vol met naalden en buisjes bloed van andere patienten en allerlei machines. Na zo'n vijf minuten kwam ze weer terug en begon natuurlijk ook met vragen stellen. En ook zij begon al over mijn achternaam...., jeetje het valt wel op zeg. Er kwam dan ook meteen de vraag waar ik vandaan kwam. Dus ik weer vertellen, Nederland (waar huisarten een praktijk in de garage hebben). Zei ik niet hoor, maar moest er de hele tijd aan denken, omdat ik het zo'n groot contrast was. Want dit was inmiddels al behandelruimte nummer zes in 1 uur tijd.



Afijn ze begon aan het voorbereiden voor de prik. Nu vindt ik een prik helemaal niet eng eerlijk gezegd en voor mijn gevoel duurde die voorbereiding wel erg lang. Ik ben gewend, huppatee, prik-buisje-bloed-vol en foetsie. Nee hier ging dat allemaal heel anders. Voelt u zich goed? En gaat het? En ik ga nu uw arm beetpakken.... Allemachies... Wat voorzichtig allemaal. En ze prikte me bovendien met een naald, waaraan een soort van slangetje zat en dat slangetje liep zo naar het buisje. Echt je voelde er nu op deze manier al helemaal niks van. Een heel klein ieniemienie prikje, maar dat was het wel. Niks geen grote naald vast aan het buisje. Dit ging heel comfortabel eigenlijk. Dus ik vroeg haar of dat dat nieuw was, zo met dat slangetje. Ze keek me aan of ik niet wijs was, ha ha ha. Nee hoor zei ze, zo doen we dit altijd. Waarschijnlijk dacht ze gelijk dat Nederland een derde wereldland was of zo. Daar hebben ze namelijk geen prikjes met slangetjes, hi hi hi. Ze was verder heel aardig hoor en waarschijnlijk krijgt de dokter vrijdag of zaterdag de uitslag. Ja, echt ze zei zaterdag. Weet zeker dat onze "garagehuisarts" in Nederland op zaterdag dicht is ;-) Afijn het was weer een hele ervaring, zeker geen slechte, maar wel een "andere". Nu ben ik er nog wel blij mee, maar weet niet of ik dat nog ben als ik de rekening onder ogen krijg. Want al die extra service en tig behandelkamers, moeten toch ergens van betaald worden. En ach nu weet ik mijn bloeddruk, temperatuur en niet te vergeten, mijn gewicht, ook maar weer.

Groetjes Petra

"Hummmmmmm-"

"mingbirdsssssss" ofte wel kolibrietjes!



Gistermiddag heb ik met de camera op de loer gelegen voor een kiekje van de hummingbird. We hebben de nektarfeeder voor het raam in de woonkamer hangen en zo kon ik vanaf de bank stiekum fotootjes maken.
Hummingbirds zijn hele kleine en vooral erg beweeglijke ienieminie vogeltjes dus zelf vanaf de bank nog niet makkelijk te fotograferen. Had zaterdag de feeders weer gevuld en ze hadden duidelijk trek. Op een gegeven moment zaten er zelfs drie te gelijk. Natuulijk lukte het niet om die foto goed te krijgen, want er vliegt er altijd net eentje uit het beeld.



Wel gingen ze nu ook op het randje zitten en op hun gemakje de nektar op drinken. Zo'n leuk gezicht.



Als ze eenmaal zitten kan je goed de veertjes zien. Ze zijn een beetje blauw groen achtig. Vindt het zulke leuke vogeltjes. De eerste keer dacht ik dat het een soort van Libelle was. Ze maken ook een hard brom geluid met hun vleugels. En kunnen gewoon stil in de lucht hangen als een klein helicoptertje. Natuurlijk bij elkaar toch weer veel foto's gemaakt, dus heb ze in een slide show gedaan.

En.... ook nog bewegend materiaal voor de echt liefhebbers ;-)



Groetjes Petra

Geskyped

Gisteren zijn we met de hondjes gaan wandelen. We wilden naar het meertje bij het Kooka booth theater, maar eenmaal daar zagen we dat er iets aan de gang was. We konden dus nergens parkeren. In ieder geval niet gratis parkeren. We zijn wat verder gereden en hebben de auto bij een kantoor geparkeerd. Toen konden we dus als nog aan de wandel.



Het was echt heerlijk weer nu. Zo'n 26 graden en een zeer lage luchtvochtigheid, met een heerlijk briesje. We hadden al snel door dat de hekken bij het theater afgesloten waren en als die dicht zijn, kan je niet het hele meertje rond. We hebben dus even staan kijken wat er aan de gang was bij het theater. Er was een Bourbon and beer festival. En terwijl we voor het hek stonden begon de band te spelen. We keken om de hoek en zagen een hele rij mensen staan om naar binnen te gaan. De band klonk best gezellig eigenlijk. Wij zijn weer verder gelopen en zagen daarop ook nog deze auto.



Stace en Connor gingen even lekker in de schaduw liggen in afwachting van de vleugels, die dus mooi niet kwamen ;-)
Daarna zijn we doorgelopen en weer naar de auto. We hebben onderweg een broodje mee genomen bij de Subway en die hebben we thuis in de porch opgegeten. Het was echt heerlijk om buiten te zijn. Weer even een verademing na al die warme temperaturen.
Later hadden we de laptop ook even naar buiten gehaald en toen belde Ed via de Skype. Van de week heeft Ron's nicht een dochtertje gekregen. En nu konden we haar bewonderen! Zo leuk....



Samen met grote broer Stijn voor de webcam! Vorig jaar waren zij nog hier bij ons geweest en we vonden vooral Stijn zo gegroeid. Om hem te horen kletsen was wel heel grappig. Het was duidelijk dat hij zijn zusje Lisa graag wilde vasthouden!



Eerder die ochtend had ik ook al geskyped met Erna en zij hebben nu ook een webcam. En zo kon ik hun en de doggies weer even zien. Blijf het zo leuk vinden het skypen. Vooral met bewegend beeldmateriaal ;-) Wat een uitvinding is dat toch!

Groetjes Petra

"ikbel"

Weer een week voorbij!En wat voor een week. Heb veel gewerkt deze week. Je zou denken het is komkommertijd voor wat betreft de nieuws artikelen die ik voor mijn werk moet lezen, maar er was afgelopen namelijk wel "groot nieuws" in Nederland. En dat was de introductie van DE "iPhone" gsm! Echt als iemand nog begint tegen me over "ikbel" wordt ik niet goed. Heb er zoveel over gelezen dat ik 'snachts "iDream" ervan! In het begin van de maand ging het er over dat hij er aan kwam en werd er volop gespeculeerd over de prijs en abbonnementsprijs in Nederland. Toen was ie er en toen was ie er weer niet. Want de voorraad was zo foetsie en is hij nergens meer te krijgen. Degene die hem hadden, waren niet allemaal blij, want hij deed het niet omdat hij niet geactiveerd kon worden. Computers die plat lagen omdat de vraag te groot was. Daarna bleek dat hij het niet zo lekker deed in de trein, maar je kan er wel de gratis buienradar op ontvangen en in de trein is het toch droog. Verder is ie gekraakt binnen 1 week tijd. Echt wat een nieuws, wat een nieuws. Het ergste is nog wel dat hij nu is uitverkocht. Het is natuurlijk ook een drama dat de wereld een "ikbel"-tekort heeft toch. Hoe moet de wereld verder? Hoe komen we de dag nog door? Het is toch wat ;-)

Gisteravond laat was de deadline en was blij dat ik in de middag mijn laaste werk had ingediend. Tot dat bleek dat 1 van de collega's een auto ongeluk had gehad en zijn stukken dus niet op tijd af had. En toen zat ik gisteravond nog aan het werk. Nee he? Nog meer "ikbel" verhalen.... Joepie! Vandaag het verslag ingediend wat aan het eind van elke maand gedaan moet worden en gelukkig nu een weekje geen belverhalen en even wat anders ;-)

Over wat anders gesproken. We kregen ook bericht van de KLM. Had het daar laatst over gehad. We hadden punten die op onze frequent flyer bij geschreven hadden moeten worden. Maar de namen waren niet helemaal zo als op onze ticket. Afijn van de week kreeg Ron ineens een nieuw pasje met een aangepaste naam. Verder is er niks aan de punten gedaan en ik heb ook geen nieuw pasje of punten gekregen. Zucht..... Onze boodschap is dus maar half aan gekomen. Wordt weer vervolgd.

Groetjes en een fijn weekend!

Petra

In de vijfde versnelling

Eigenlijk hadden we geen schokkende plannen voor van het weekend. Gisteren was het broeierig warm en in de middag kregen we ook een onweersbuitje. Gelukkig dat die 's middags was, want 's avonds gaven Frank en Sharon een BBQ feestje. En als het zou regenen was dat nou ook niet zo leuk geweest. Behalve de burgers waren er weer heerlijke calorie "arme" toetjes, zoals een snickertaart. Echt ik wil gewoon niet weten hoeveel calorien er in zo'n taart zouden zitten. Maar er was ook water meloen ;-) Kortom het was heel gezellig en pas laat in de avond gingen we weer op huis aan.
Vanmorgen stond er in de planning dat we zouden gaan motorrijden. Door de bui van gisteren was de vochtigheidsgraad wat gedaald en maakte het allemaal wat aangenamer buiten.



Het was dus best lekker weer buiten. Maar zodra je stil stond wel warm, dus zaak om vooral te blijven rijden! We zijn richting het zuiden over de 42 gereden en zowaar voor het eerst reed ik dan dus in de 5e versnelling, hi hi hi. Dat wil ook zeggen dat het allemaal dus wat harder ging. Is dat wat? Het wordt dalijk echt nog wat met me hoor.
De motor is 1 keer afgeslagen, omdat ik het eigenlijk te mooi wilde doen. We kwamen bij een een stoplicht en had terug geschakeld en reed in de 2e versnelling en gelijktijdig ging het stoplicht op groen. Dus wilde gas geven en weer op schakelen. Maar helemaal vergeten dat ik in zijn 5 reed en dus maar naar zijn drie terug geschakeld had en niet naar zijn twee. Dat is vragen om afslaan. En dat gebeurde dan ook. Snel weer terugschakelen en opnieuw starten. Dat was het enige eigenlijk wat niet zo lekker ging voor de rest ging het eigenlijk vrij aardig.

Via de 42 zijn we richting Clayton gereden omdat we nog wat af moesten geven bij Danny & Karla, waar we onlangs met de hondjes geweest waren. En onder weg kwamen we hier langs.



Niks bijzonders zou je zeggen, maar bij de tweede bedrijfsnaam op het bord heb ik vroeger gewerkt in Nederland. Het was mijn eerste baantje. Het is een Duits bedrijf en was eigenlijk wel verrast om hen hier in het platteland van North Carolina tegen te komen. Kuhne & Nagel zit gewoon ook in Clayton, NC ;-)

Toen we terug kwamen was ik weer even bij Frank en Sharon langs geweest, want ik had mijn zonnebril waarschijnlijk laten liggen gisteravond. Toen ik aankwam, gingen ze net het zwembad in. En ja hoor, de zonnebril lag er inderdaad. Sharon vroeg gelijk of we zo meteen nog even kwamen zwemmen en goh dat was wel een heerlijk plan zo na dit ritje. Dus we hebben ons omgekleed en hebben een verfrissende duik genomen.

Tot zover dus het weekend.

Groetjes Petra

Long way down

Gisteren zijn we naar de film "Long way down" geweest. Het is een film of eigenlijk een tv-serie die gaat over twee mannen uit Groot-Brittannie komen die met de motor vanuit het Noordelijkste topje van Schotland naar het zuidelijkste punt van Afrika gaan rijden.
Dit is eigenlijk de twee de tour van ze, want hier voor was er de Long Way Round.
Maar nu dus de nieuwe tour en zaterdag begint de serie op de tv. Nu was er als een soort van premiere, de gelegenheid om het als een film in de bioscoop te gaan zien, dus alle afleveringen achter elkaar. Hij draaide in de North Hills bioscoop in Raleigh. Nou is daar ook een winkelcentrum en net voor de bioscoop speelde er een band, die leuke disco muziek speelde. Ervoor was er ook een dansvloer en veel mensen waren er aan het dansen. Heel gezellig allemaal. Bij het torentje op de foto, is de ingang van die bioscoop.



Wij zijn bij de Five guys wezen eten. Dat is een hamburger restaurant en er staan op elke tafel emmertjes waarmee je pelpinda's kunt scheppen uit grote dozen. Die je op kan eten als je op je bestelling wacht. Je kan je hamburger zo gek maken als je zelf wilt. Alles wat je er op wilt is bijna wel mogelijk.



Best grappig zo al die mensen op straat luisterend naar de band.



De bioscoop is er naast en het bleek nog niet zo heel erg druk, al liep het later nog wel aardig vol.



Twee collega's van Ron zouden ook komen en met zijn vieren hebben we de film gezien. Ik hou heel erg van Engelse humor en deze twee heren hebben dat zeker. Al heb je niks met motorrijden of met reizen door verre landen, is dit toch een leuke film. Ze maken het echt heel erg leuk. Hier onder een trailer ervan....



Een leuk stukje vond ik dat Ewan een olifant van dichterbij bekijkt. Iets te dichtbij zelfs.....



Kortom het was een leuke film, waar we ook weer wat stukjes van Schotland en de Mont Blanc van Frankrijk, waar we nog geweest zijn, hebben gezien! En natuurlijk de vele landen in Zuid Afrika en het werk van Unicef in deze landen. Zoals ik al zei hij komt nu hier in Amerika ook op tv, op Fox reality tv.

Groetjes Petra