En alweer min 1

Van de week moesten we een paar keer naar Raleigh met de auto. Elke keer vergat ik een foto te maken van als je down town Raleigh inrijdt. Via de 401 is dit wel een mooi plaatje. Vooral met de Crepe Myrtles op dit moment zo mooi in bloei.

De garage van onze auto zit in Raleigh en zo doende moesten we die kant op. We hebben drie jaar garantie op de auto en er was wat met twee velgen aan de hand. Er leek een soort van waas te zien op die velgen. En zo gingen we de eerste keer heen om het te laten zien. Maar toen was de "baas" er niet. Dus nog een keer toen de baas er was en er een foto van te maken, om weer aan zijn baas te laten zien. En toen nog een keer om het inderdaad te laten repareren, want het was dus wel garantie. En afgelopen zaterdag morgen zouden we hem weer op pikken. Ware het niet dat ze gewoon een velg waren vergeten te maken. Lekker slim! Kwamen we weer voor niks en konden we de auto laten staan. Ron was overigens ook niet zo blij met de velg die ze wel hadden gerepareerd, dus daarover is er ook nog overleg gaande. Wordt weer vervolgd en zullen we vast nog wel een keer via de 401 downtown Raleigh inrijden.

Vandaag ook weer naar school geweest. En nu ging het over 'written communication' in de les. Over hoe je een brief moet opstellen, emails, memo's en ga zo maar door. Afijn net voor de pauze gaf Mrs. Knoop de opdrachten door. En dat was 1. een brief schrijven en daarvoor kreeg je een patienten dossier en die patient moest een verwijs brief naar de oogarts. Met daarin vermeldt haar klachten.
Tweede was een memo voor de hele fictieve praktijk, want er zou een dokter bij komen. En alle personeelsleden moesten daarvan op de hoogte gebracht worden en als laatste moest er een research project worden gemaakt in opdracht van een gespecialiseerde dokter. Dus allergoloog, neuroloog of andere "logen". En geheel naar eigen "loog" keuze. ;-)

Afijn tijdens al deze mededelingen werd het weer doodstil in de klas. Echt muisstil. Er was niet sprake van een dominee die voorbij kwam, maar het halve klooster stond midden in het lokaal. Knooppie schrok waarschijnlijk van de bleek weg getrokken gezichten en vertelde dat we wellicht misschien eerst even pauze moesten gaan houden en daarna aan de opdrachten in de klas zouden beginnen.

En toen ze dat gezegd had leek het wel of er een waterval aan vragen zo maar in ene los barstte. Echt zo raar weer. Niet 1 vraag, maar alles door elkaar en al weer groot tumult alom in de klas. En de vragen vlogen door de klas, als of alle remmen ineens los geschoten waren. Zo stil als het eerst was, openbaar en enorm was het tumult nu weer. Er was 1 mevrouw die echt compleet in de stress schoot. Liep rood aan en het huilen stond haar nader. Ze wist echt niet waar te beginnen en Knoop richtte zich in beginsel dan ook op haar. Omdat die mevrouw achter mij zat en ik hen toch een soort van privacy wilde geven besloot ik om dan maar aan mijn pauze te beginnen.

En zo volgden er nog meer dames. Buiten met hen ging de stress van zo juist in het lokaal nog wel even een poosje door. Wat,hoe en wanneer, waarom en welke? Het leed was echt niet te overzien. En zo even werd ik toch wel bedwelmd met een hoog plattelands gehalte. Zouden deze dames dan nog nooit eerder een brief hebben moeten schrijven. Ik kon het me bijna niet voorstellen. Tuurlijk was het wel even wat anders, maar toch nog wel te overzien toch? Sigaretten werden tot aan het randje toe opgerookt en met lichte tegenzin droop het spul weer het lokaal in.

Eenmaal in het lokaal, was het eerste wat ik zag mijn achter buurvrouw. Niks geen weggetrokken stress gezicht, maar nu met een big smile! Hmmmm, die heeft het licht gezien, dacht ik nog. Dat had Knoopie even snel gedaan zeg, in een kwartiertje pauze. Petje af, moet ik zeggen. Ik had deze mevrouw ook een paar keer getracht te helpen van de week bij het inloggen van haar email adres. Maar ik schoot niet echt op met haar. In de cursus omschrijving stond dat men wel de basis begrippen en wetenschap van een computer en internet moest kennen. En heel eerlijk gezegd dacht ik niet dat deze mevrouw dat had. Maar nu zat ze daar met een big smile en duidelijk een opgelucht gezicht. Wat had Mrs. Knott nou gedaan om dat voor elkaar te krijgen. Want de hele vorige week had ik niet zo'n smile bij haar gezien.

En toen ik eenmaal goed en wel weer op mijn plekje zat, kwam de aap uit de mouw. Zij en Knoopie hadden besloten dat het beter was als zij met de cursus zou stoppen en eerst een cursus Word ging doen. Ze was er helemaal content mee, dat was duidelijk. Van oor tot oor ging de smile. Ik zag mijn directe buurvrouw een beetje jaloers kijken. Volgens mij wilde ze dat ook wel, maar ergens haperde ze nog om die beslissing te nemen.

Na deze openlijke mededeling ging de rest van de groep verder met de opdrachten. Het gesteun en gekreun was niet van de lucht. Echt, ik kan me niet voorstellen, dat je dat ook achter de balie in een ziekenhuis zou doen. Wat denk je er van dat 1 van deze dames op de ER terecht zouden komen? Je moet er toch niet aan denken om dat aan de andere kant van een balie te treffen als je op de spoedeisende hulp terecht komt. Jijzelf in grote paniek en aan de andere kant van de balie, een zelfde soort paniek.

Ergens moest ik van binnen ook wel lachen, want ik kon me eigenlijk wel de gezichten er bij voorstellen. Wenkbrauwen die een eigen leven gingen leiden. Een zenuwachtig lachje erbij en vragende ogen, van hoe moet ik dit nou ooit op gaan lossen. Hoop echt dat ze niet aan het werk gaan bij een ziekenhuis of dokter bij ons in de buurt, hi hi hi.

Groetjes Petra