Het duurde even...

...maar daar was ik dan weer. Het was ineens gewoon een druk weekje zo. Dinsdag dan dus echt de homecoming op Fort Bragg. Toen ik bij de familie aankwam waren ze een ontbijtje aan het maken en mocht ik gezellig mee eten. Daar het niet dat ik mijn cornflakejes al op had en het zicht op de worstjes en uitgebakken bacon me niet echt een zalig makend idee gaven. Maar natuurlijk super lief. Er waren ook muffins en pancakes, maar heb het maar bij mijn eerste ontbijtje gehouden.

Al met al was het best wel spannend. Ik heb zoiets nog nooit mee gemaakt en wilde graag mooie foto's aan deze mensen bezorgen. Dus vooral focussen Petra! Bacon en worstjes helpen daar vast niet bij ;-) Tijdens het ontbijt kwam het bericht dat de aankomst niet half 11 maar kwart over 11 werd en dus konden we met zijn allen in een langzamere versnelling. Inmiddels waren ook de ouders van een kameraad van de militair bij hen thuis aangekomen. En die aten ook gezellig mee. Enr om 9 uur zijn we met zijn allen naar Fort Bragg gereden. Weer door alle beveiliging heen en naar de hangaar waar ze aan zouden komen. Inmiddels was het al een heel stuk drukker dan maandag, dus dat gaf een goed gevoel.

We zijn naar binnen gegaan en daar hebben we gewacht, met alle andere familie leden. Moet zeggen dat het een bonte verzameling aan mensen was. Mensen en kinderen gekleed in rood, wit en blauw. Met ballonnen, banners en wat al niet meer. Duidelijk dat er wat te vieren was vandaag. Deze groep is ruim 11 maanden weg geweest. Iets wat ik me bijna niet kan voorstellen. Zo lang.... Petje af voor de gezinnen die dit zo kunnen doen. Er speelde een fanfare band zo nu en dan een riedel en er was eten en drinken voor de families. En om de zoveel tijd werd er gemeld wat er gaande was. Hoe ver het vliegtuig nog weg was en wat de volgende stap was. Keurig vond ik. Er hing een gebroedelijke sfeer en er werd enorm naar de komst van het vliegtuig uitgekeken.

Even voor de landing werden we bijeen geroepen en was er een speciale plek net buiten de hangaar waar we het vliegtuig konden zien landen. Er was nu helemaal een gelaten stemming. Moet zeggen dat ik me echt een paar keer me heb moeten verbijten. Het is zo emotioneel allemaal. Maarja ik kan daar niet gaan staan snotteren natuurlijk. Staat ook weer zo raar niet? Maar ik voelde ze zeker prikken. Toen de militairen de hal binnen kwamen marcheren was het een prachtig gezicht. De kinderen zwaaiend met de Amerikaanse vlaggetjes en de stemming was gelaten. Toch moesten ze nog even wachten, want er volgde nog een korte ceremonie. Het volkslied werd gespeeld en er werd samen gebeden. Daarna werden de lijnen die het publiek van de militairen scheidden weggehaald en vloog iedereen bij elkaar in de armen. Zo geweldig mooi.

En..... ik heb het droog gehouden! Al duurde dat niet lang. Ik had al verteld dat de vader van deze jongen, ook zelf militair was en net terug was uit Haiti. Het was een hele aardige man. Duidelijk van het soort, ruwe bolster, blanke pit. En toonde niet zo heel erg zijn emoties. Maar bij het zien van zijn zoon, kwam er 1 grote glimlach op zijn gezicht en die heeft er een hele poos op gestaan. Hij glom gewoon van trots. En toen die twee elkaar zagen, prikte het zo erg dat er zowaar een traan over mijn wang heen liep. Gelukkig voor mij heb ik niet zo'n klein cameraatje en kon daar mooi achter schuilen. Wonder boven wonder is die foto ook nog gelukt zeg. Was toch misschien een beetje op gevoel gegaan.

De ouders uit New York kwamen ook met hun zoon/kameraad aangelopen en ook van heb ik foto's gemaakt. Het waren uitermate dankbare mensen en vonden het geweldig om hun zoon weer te zien. Zijn vader hield het ook niet droog en daar stond ik toch bijna weer te snotteren zeg. Ik ben ook zo'n emo doos. Deze militair had speciaal voor zijn vader een klein kadootje mee genomen, wat hij al die tijd in zijn rugzak had bewaard. Duidelijk een emotioneel iets voor hen beiden. Maar.... het is gelukt! Het staat allemaal haar scherp op mijn foto's, ondanks alle emo er om heen ;-)

Hierna was er even tijd voor een snelle knuffel en moesten de militairen daarna "ge-debriefd" worden. Dat wil zeggen ze krijgen een speech en worden een soort van klaar gemaakt om de burger wereld weer in te gaan. Dit was weer ergens anders op de basis dus wij verkasten mee en hebben daar weer verder gewacht. Ook daar was er een broodje en wat te drinken en dus heb ik daar maar even een broodje genomen. Het was inmiddels al ver na lunch tijd. Daarna ben ik weer met de familie mee naar huis gereden en vandaar weer naar huis. Wat een dag! Heel indrukwekkend. Enorm indrukwekkend.

Thuis natuurlijk gelijk de foto's gekeken en terwijl ik dat deed, zag ik ook op de tv de verslagen van deze thuiskomst. En oh nee..... je zag me gewoon in beeld rond stekkeren met mijn cameraatje, ha ha ha. Echt weer wat voor mij hoor. Er waren drie tv-ploegen aanwezig geweest en op elke uitzending zag ik wel een glimp van mezelf. Volgende keer daar dus even goed op letten om dat te voorkomen ;-) Want ja over twee weken ga ik weer heen, want toen ik thuis kwam stond er nog een aanvraag voor een homecoming begin april. Hartstikke leuk!

Een aantal foto's staan op de website inmiddels, maar hieronder nog een paar in een slide show.

Verder was er woensdag NL koffie morgen bij Jackie en daar ben ik heen geweest. En ik ben bij Judy langs geweest. De operatie was geslaagd. Ze hebben een soort van buisje in de toegang naar haar nier geplaatst waardoor de blokade opgeheven is en ze veel minder pijn heeft. Jammer genoeg hebben ze tijdens die operatie niet gelijk ook een biopt genomen van wat er op de nier leunde. Daar moet ze nu maandag voor terug. Spannend nog allemaal en eigenlijk weet ze dus nog niet zo veel meer. Maar ze had inmiddels weer allerlei geplande uitjes die ze wilde onder nemen. En dat klonk weer als de oude Judy. En als eerste op de lijst stond naar de bollen in bloei kijken bij Duke Gardens in Durham en ik moest met haar mee. Het is een mooie die Judy!

Voor morgen staat er een cook-out feestje bij Beth op het programma. Het is super weer hier op het moment, dus dat gaat vast een gezellige middag/avond worden!

Groetjes Petra