Vanzelfsprekend

Je hebt soms van die dagen, die je tot denken zetten. Vandaag was er zo 1. Ik zou vandaag naar Fort Bragg gaan om foto's te maken. Foto's maken van de terug keer van een militair die heel wat maandjes zonder zijn familie heeft door gebracht. De verwachting was dat de groep waarin hij gestationeerd was om half 2 vanmiddag zou aankomen. Om 11 uur zou ik bij zijn vrouw en familie zijn om zo samen naar Fort Bragg te gaan.

Voordat ik weg ging ben ik nog een eind met de hondjes wezen wandelen. Op de terugweg kwam ik Judy tegen. Zij en haar man zaten in de auto en stopte even om een praatje te maken dacht ik. Zoals Judy eigenlijk altijd doet. Ik had haar dinsdag nog gesproken. We zouden samen naar de fotoclub bijeenkomst gaan, maar ze was helemaal niet lekker, zei ze. Dus ging ze niet mee. Gistermiddag hadden we een feestje bij een andere buurvrouw en Judy zou ook komen, maar ze was er niet. En ik had me al voorgenomen haar vandaag even te bellen. Maar nu kwam ik haar dus tegen en vroeg door het autoraampje hoe het met haar ging. En haar gezicht en die van haar man spraken boekdelen.

Het ging niet goed, zei Judy. Judy is zeker al 1,5 jaar onder controle bij het Duke Ziekenhuis hier in Durham. Ze heeft een zeldzame soort botkanker. Deze groeit maar heel langzaam, dus dat is goed. Maar er is geen chemo voor dit soort en dat is dus niet zo goed. En toen ze dus vertelde dat het niet goed met haar ging, voelde ik al een knoop in mijn buik. Ze vertelde daarna verder. Ze was op weg naar het ziekenhuis en werd morgen geopereerd. Ze had een tumor in haar darmen waar door ze zoveel pijn had. Hoe en wat verder wist ze ook niet, maar ze hoorde meer na de operatie.

Judy is altijd zeer optimistisch gezien haar hele situatie. Heb daar altijd enorme bewondering voor. En was zo blij voor haar geweest dat het zo goed ging met haar ondanks dat er eigenlijk van alles aan de hand was. Tot zo ver dus. De knoop in mijn buik werd met de seconde groter en wenste haar en haar man heel veel sterkte vandaag en morgen. Het leek of ik een soort van verdoofd was zo midden op straat en hun wagen weg te zien rijden de straat uit. Wat kan het leven soms toch moeilijk en oneerlijk zijn.....

Ik wist dan ook niet hoe snel ik terug moest komen naar huis. Vind het zo ontzettend verdrietig. Judy en haar man zijn hier heen verhuisd om te gaan genieten van hun pensioen. Want haar man heeft na een lange strijd met kanker, gewonnen. Diverse operaties en chemo heeft hij gehad. En nu dan Judy... Het is zo oneerlijk.

Na even thuis bekomen te zijn moest ik dan toch op pad naar Fort Bragg. En probeerde aan het mooie daarvan te denken. Van het weekend had de vrouw van een militair me gebeld en gevraagd of ik voor OpLove wilde komen. En zo zou ik om 11 uur bij hen thuis zijn. Hun huis was niet moeilijk te vinden, want er hing een hele grote banner Welcome Home boven de garage en er waren mensen bezig om hun auto vol te schrijven met een soort van kalk stift. Hier moest ik zijn, dat was duidelijk.

Ze waren dol enthousiast om mij te zien. En werd helemaal in hun enthousiasme mee gezogen. Ze keken er allemaal zo naar uit om na zo'n lange tijd elkaar weer te zien. Ouders komende uit verre staten waren klaar. Broers en zussen van school en vader van het werk en op naar het militaire vliegveld. De vader van de uitgezonden militair was zelf ook een militair. En kwam net terug uit Haiti, waar hij hulp had verleend aan de mensen daar. Hij zelf was overigens al vele malen uit gezonden geweest op diverse missies en nu dan ook zijn zoon. En hij was uitermate trots. En moet zeggen dat ik zo'n gedrevenheid om mensen te helpen enorm kan waarderen. Hij vertelde er over zijn ervaringen met zo'n vanzelfsprekendheid. Maar voor mij is dat het helemaal niet. Het is heel bijzonder als je zo je leven leidt. En heb daar zo'n respect voor. En nu gingen wij zijn zoon, haar man op halen en ik mag daar foto's van maken. En moet zeggen dat ik dat toch heel speciaal vind.

Ik reed samen met de vrouw mee en we kletsten er lekker op los in de auto. En waar zij allemaal alleen voor staat. Ze had alleen een huis gekocht en ging naar school omdat zij graag lerares wilde worden bijvoorbeeld. Het zijn de dingen die ik vanzelfsprekend vind om samen met Ron te doen. Maar zij stond daar toch wel alleen voor. Tuurlijk is er contact met haar man via email enzo. Maar dat is toch wel een wezenlijk verschil met lijflijk aanwezig zijn. En terwijl we zo kletsen waren we inmiddels op Fort Bragg aangekomen en reden we richting de ontvangst hal. Waar het overigens erg rustig was. En voordat we konden uitstappen kwam er al een man op ons af en die vertelde dat de aankomst vertraagd was. Vertraagd naar morgen ochtend.

Zo ontzettend triest om de teleur stelling op het gezicht van zijn vrouw te zien. Zij had er zo naar uitgekeken en de nodige telefoontjes naar leiding gevenden werden gemaakt. Ze hadden haar vergeten in te lichten en nu stonden we daar. En kwam haar man nog niet thuis. Ze hield zich voor mijn gevoel heel sterk. En er zat niks anders op om weer op huis aan te gaan. Ze vond het ook zo vreselijk erg voor mij en vroeg me of ik het niet erg vond om morgen weer met hun mee te gaan. En na het horen van hun ervaringen en leven, was dat nou weer wel voor mij vanzelfsprekend. En de blijdschap van de familie toen ze dat hoorden. Zoveel waardering hiervoor van hen, wat me dan ook doet beseffen hoe bijzonder het is om dit te kunnen doen.

Voordat ik weer op huis aan ging, spraken we af dat ze me op de hoogte zou houden wat de tijden zouden worden. En vooralsnog stond het om half 8 morgen ochtend gepland. Waardoor het er op neer kwam dat het wel enorm vroeg werd voor me morgen. Want het is nog een stukje rijden en zij wilden natuurlijk ruim op tijd aan wezig zijn. Later in de middag belde ze me weer en het was vervroegd naar kwart over 6! Allemachies, dat werd nachtwerk. En ik hoorde Ron in de woonkamer al lachen, toen ik nog aan de telefoon zat. "Veel plezier met je foto's Peet", zei hij. "Zet je wekker maar alvast". Want kwart over 6 aankomst, zou betekenen dat ik iets van half 4 mijn bed uit moest morgen. Pffffff, of ik daar nou zo blij mee was? Maarja, beloofd is beloofd en ik zou foto's voor ze komen maken.

En terwijl ik al een beetje voorbereidend bezig was ging zojuist de telefoon weer. Het laatste nieuws was dat het half elf morgen ochtend werd. Moet zeggen dat dat een heel stuk beter klonk voor mij, ha ha ha. Maar ik kan me voorstellen dat het voor de familie hartstikke moeilijk is om je steeds weer in te stellen op die andere aankomst tijden. Maar..... des te beter het weerzien zullen we maar denken! Morgen dus meer!

Groetjes Petra