Afgelopen weekend weer een weekend met afscheid. Eerst zaterdag middag even met Ron lekker wezen shoppen. Nog wat kleren gekocht en laatste boodschapjes. Ook onze zwaar gespaarde Freebies bij de Kijkshop kunnen verbrassen. Da’s wel weer leuk. Lekker shoppen bij de Kijkshop en geen cent uitgeven. Al die liters benzine die we er voor hebben moeten kopen vergeten we maar snel…… Daarna zouden we bij Ron’s zus verzamelen. Ron’s moeder had ons uitgenodigd voor een etentje. Waar, wisten we niet, maar de auto ging richting Rotterdam. Vorige keer waren we al naar de Euromast geweest en Ron’s moeder had voor dit etentje al lang van te voren moeten reserveren. We zaten in de auto met Romy, Ron's nichtje van 15. (ha haha, hier stond dus eerst van 14 jaar, maar na een boos sms-je van Romy e.a. gecorrigeerd, sorry Room) En Ron zat haar een beetje uit te horen. Moet er altijd zo om lachen. Ze zei alleen maar dat het er altijd heel druk was, meer zou ze echt niet vertellen. Dus Ron ging aan het denken en vroeg is het aan het water dan. Ja, zei ze heel verbaasd, hoe weet jij dat nou? Ha ha ha, en zo kreeg Ron al zijn vragen toch beantwoord. Dus even later bedacht Ron dat we dan in Hotel New York zouden gaan eten….. Nou dat hij dat raadde..... Romy snapte niet dat hij dat zo snel door had. Heerlijk.
Hotel New York is dus in Rotterdam en vroeger was hier de Holland Amerika lijn.
Hier vertrokken de vroegere emigranten naar Amerika. Het restaurant bevindt zich in de aankomst/vertrekhal van het vroegere gebouw en de kantoren zijn omgebouwd tot hotelkamers. Hele aparte sfeer hangt er vind ik. En nu gingen wij er eten. Het was helemaal vol en er was een gezellige drukte. Het eten was lekker en het dessert al helemaal. Toen we weg gingen was de Euromast aan de andere kant van de Maas prachtig verlicht….. Een van de laatste keren in Rotterdam……..Nog maar even een blik werpen op de Euromast……
Zondag zouden we naar de fokkers gaan van Stacey en Connor. We kennen hen nu drie jaar en in die jaren zijn zij goede vrienden van ons geworden. We zouden er om 12 uur zijn en bij de parkeerplaats zagen we al wat bekende auto’s die bijna allemaal voorzien waren van een Beardiesticker……. En ja hoor, toen we bij hen binnen kwamen zat de woonkamer vol en werden we verwelkomd door vele Beardies. Na even te zijn bijgekomen , had Henny een speech voor ons, want het was duidelijk, we hadden dankzij Stace (maar eigenlijk dankzij hen) er een heuse Beardie familie bij gekregen. In die jaren nadat Stace en daarna ook Connor bij ons kwamen wonen hebben wij heel veel Beardie vrienden gekregen. Samen wandelen, kamperen, shows bezoeken, allemaal door de Beardies. Het was zo leuk om de moeders en broers en zussen nu weer samen te zien en alle lieve baasjes erbij. Ze komen uit het hele land. Van Enschede tot aan Limburg. Met Audrey en Anja heb ik vele uurtjes aan de telefoon gezeten. Gelukkig is er Skype, zo dat we dat er in kunnen houden zeg maar!!!
Het bleek dat ze allemaal cadeautjes voor ons hadden meegebracht. Zo kregen we een mooi schilderij, een mooi boek, een “Beardie welkoms”dakpan en een heuse Beardieklomp met vergeet me nietjes erin!!! Wat een verwennerij. Ik stond echt verbaasd van alle huisvlijt en dat iedereen zo met ons meeleeft. Onvergetelijk gewoon.
Op dit moment hebben Ada en Henny een nestje met pupjes van Annabelle, de moeder van Connor. Het was ook heerlijk om even weer lekker te “puppensnuiven”. Ze zijn zooooo lief als ze zo klein zijn. Zo klein, dat ik me haast niet meer voor kan stellen dat die twee haarbollen van ons, ook zo klein waren. Toen onze honden ook zo klein waren gingen we regelmatig (lees bijna elke week) bij ze kijken, om te zien hoe ze gegroeid waren. Het was zo’n speciale tijd. Connor was nu trouwens zeer geïnteresseerd in de puppen. Hij bleef er telkens naar toe gaan. Wat een rare geluiden maakten ze. Dat moest hij toch echt wel even in de gaten houden. Het is ook zo’n lekker “Aagje”
Daarna met zijn allen in de bossen van Bilthoven wezen wandelen en voor het laatst het veldje voor het gemeentehuis bij hun huis onveilig gemaakt.
Stace en Connor hebben daar eens een keer ’s morgens vroeg Henny laten schrikken door daar om 7 uur al aanwezig te zijn, waar hij hen nooit verwachtte. Ik zal nooit Henny’s gezicht vergeten hoe hij toen keek. Zo leuk. Het is echt een speciale band, want ook toen zo ’s morgens vroeg stond de deur voor ons open en waren wij en de hondjes van harte welkom. En als wij een weekje op vakantie gingen dan waren Stace en Connor ook bij hen welkom. Henny zei het al, we kregen er gewoon een familie bij, maar dat was ook zo. Want het afscheid van al die lieve Beardies en baasjes viel niet mee. En ik hoop dat wij deze familie in huize Glorie in Amerika ook mogen verwelkomen……..
Groetjes Petra
http://www.beardie.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten