Beter

Het gaat beter, dat zeker. Maar om nou te zeggen dat het geweldig gaat. Nee, niet echt. Linker been heeft nog steeds een eigen willetje ondanks dat ik hem zo hard aan het trainen ben. Eigenwijs he? Lopen gaat nog steeds goed, het slapen al een heel stuk beter en het zitten daar zit progressie in. Maar echt lekker gaat dat nog niet echt. Dus......

Heb ik voor vanmiddag een afspraak bij een chiroprator. Heb er echt twee keer helemaal geen zin in, maar het is niet anders. Het vooraf gedoe vind ik al niks. Je moet namelijk eerst kijken welke "peut" in jouw netwerk van jouw verzekering valt en pluk daar dan een blommige uit van het lijstje. Als je dan een peut hebt die in je netwerk valt is de eigen bijdrage $25,- per keer tot een maximum van 20 behandelingen per jaar. Heb niet het lef om dan een peut te nemen buiten jouw netwerk, want dan betaal je gewoon eerst $1000,- eigen risico en daarna wordt er ook nog maar eens 60% van de kosten betaald.

Dus ik heb er 1 van het in netwerk lijstje uitgezocht. Rare is dan weer wel, je hoeft er niet voor naar een huisarts eerst. Iedereen kan zo naar een chiropractor gaan als ie daar zin in heeft. Maar nu wordt ik dus om 3 uur verwacht. En zoals ik al zei ik verheug me er helemaal niet op. Eerst zal ik me natuurlijk door een hele stapel formulieren moeten werken. Iets waar ik al helemaal geen zin in heb altijd. Het zijn vaak de meest onzinnige formulieren. Maarja... We gaan het allemaal meemaken en dat alles met vrolijke tegenzin ;-)

Van de week trouwens nog wat. Ik sliep dus in de logeerkamer, welke bij ons boven de garage is. Een bonus room, noemen ze dat hier. Ron ging die morgen naar zijn werk en ik hoor dus de garage deur sluiten terwijl hij weg rijdt. Het was de zoveelste nacht op een rijtje waarin ik niet zo lekker had geslapen. Dus bijster helder was ik eerlijk gezegd niet echt meer. Maar na denk zo'n minuut of 5 hoor ik me daar toch een knal tegen de garage deur. Echt niet normaal. Even dacht ik nog dat het onweer was en dat die in 1 van onze bomen in de tuin was ingeslagen of zo.

De hondjes schrokken zich ook lam en kwamen met een noodgang op mijn bed gesprongen. Ik moest echt even twee keer knipperen wat er nou toch net gebeurd was. Zou de kranten jongen de verkeerde afslag genomen hebben? Wij wonen op een hoek en wellicht dat hij te vroeg de hoek om was gegaan en zo bij ons de garage in gereden. Weet ik veel.... Echt het was zo'n harde knal geweest.

Maarja het ruggetje wilde ook die morgen niet echt mee werken en helemaal snel kon ik ook niet mijn bed uitkomen om te kijken of ik wat op de oprit zag. Dus toen ik dan eenmaal recht op naast het bed stond was er helemaal niks te zien op de oprit. Echt helemaal niks. Geen auto, geen mensen, niks. Een of andere onverlaat zal toch niet geprobeerd hebben de garage deur open te krijgen? Misschien hadden ze Ron zien weg rijden en gedacht zo nu is er toch niemand thuis? Van alles ging er door me heen en in mijn kielzog stonden twee angsthazen van hondjes bij mijn benen. Wat een stel waakhonden zijn het toch.

Ja wat nu? Toch maar naar beneden en kijken of ik wat zie in de garage. Natuurlijk door het hele huis gelijk alle lichten aan geklikt overal waar ik langs kwam. Dat heb ik namelijk geleerd van het kijken naar griezel films. Nooit begrijp ik waarom ze alles in het donker moeten doen. Gewoon even het licht aan klikken en iederen ziet iedereen een heel stuk beter en vaak al van verre af. Dus afijn, ik kom dan uiteindelijk bij de garage deur aan en heel voorzichtig zet ik hem op een kiertje en gluur de garage in. En Klik!, ook daar het licht snel aan, hahaha.

Hondjes waren me dapper gevolgd en vonden het eigenlijk wel leuk dat we richting garage gingen. Misschien gingen we wel leuk een stukje met de auto weg, zullen ze vast gedacht hebben. Maar nee verder dan de binnenkant van de garage kwamen ze niet. En in die garage liep ik dan in pyjama op zoek naar weet ik wat? Deur was dicht, niks aan te zien in ieder geval. Verder ook binnen niks raars te zien. Dus al het licht maar weer uit en misschien had ik het toch verkeerd gehoord en was het gewoon wel onweer geweest. Het kwam namelijk ook met bakken naar beneden die morgen.

Ik wist echt niet wat het geweest had kunnen zijn. En er was niks raars te zien, dus ik besloot maar terug te gaan naar mijn bed. Heb niet veel geslapen verder, maar dacht er verder ook niet zo heel erg bij na. Totdat het later op de dag was en het ongeveer de tijd was dat Ron thuis kwam van zijn werk die dag. Ik hoorde de garage deur wel, maar er kwam niemand binnen. Sterker nog ik hoorde de garage deur zelfs een paar keer. Maar er kwam echt niemand aan. Wat is er toch aan de hand met dat ding???

Ik weer kijken in de garage, maar de deur pot dicht. Niks te zien. Tot dat ik Ron door de voordeur naar binnen zie komen. Huh? Wat doe jij nou? Ja, zegt hij, de garage deur gaat niet open. Dus wij samen de garage in en wat blijkt, de kabel is helemaal los getrokken en de enorme veer van het ding ligt in tweeen!





Dat had ik vast gehoord vanmorgen dan. Dat dat uberhaupt zo kan breken he? Kan me wel voorstellen dat dat zo'n kabaal gaf. Dus Ron gelijk de papieren opgezocht van die garagedeur, maar dat bedrijf was al dicht. Ik, die gewoon dacht dat je de garage deur dan nog met je handen omhoog kon duwen, dacht nou zo'n ramp is dat toch niet. Waarom zo'n haast. Je zult even de auto uit moeten om de deur te openen, maar dat is toch niet zo erg? Maar wat is het feit? Als die veer gesprongen is, krijg je met geen mogelijk de deur omhoog, omdat zo'n deur allemachies zwaar is. Wist ik veel....
Dus de auto's die in de garage staan, kun je ook niet er uit krijgen dan. Zo ook de motor, maaimachine en wat allemaal niet meer. Geweldig.....

Afijn, Ron heeft toch nog een bedrijf gevonden die de volgende dag om 9 uur zou bellen om langs te komen. Hij nog de auto's zover mogelijk naar voren gezet, zodat degene die de deur zou maken wat meer ruimte zou hebben. Je wil natuurlijk niet dat zo'n veer door het kapje van de Beetle heen gaat natuurlijk. Kortom mega krap stond alles in de garage. Wat een zooitje...

De volgende ochtend, zo rond kwart voor 8 gaat de telefoon. Ik lig nog in bed, maar de hoorn ligt naast me. En neem dus op. "Good morning mam, you called for a garage door repair?". Ja, dat klopt ja zei ik. Hebben jullie tijd om vandaag langs te komen, vroeg ik nog. Nou mevrouwtje, ik sta op het moment bij u op de hoek. "WHatt???" Allemachies nog aan toe zeg. Wat nou 9 uur bellen om te kijken of er plaats is? Gewoon om 8 uur aan de deur.....

Zo snel als ik kon met mijn krakkemikkerige rug, schuifelde ik de trap af en hees me in een wat meer "garage-deur-repareer" ontvangende outfit. Toch nog best rap, hahaha, al zeg ik het zelf. Ik kan echt veel meer als het er echt op aan komt. En binnen een paar minuten stond de man dan ook voor de deur en ging aan het werk. En wist het ding te repareren. Het schijnt dat zo'n deur gemiddeld 10.000 keer open en dicht kunnen gaan voordat zo'n veer breekt. Maakt dat altijd zo'n herrie? vroeg ik hem nog. Ja mevrouwtje, dat gaat inderdaad gepaard met een enorme knal, zeker voor de wat grotere veren. Was u thuis toen het gebeurde?, vroeg hij. Ja ik was thuis inderdaad ;-)

Rond half 10 was de man klaar en waren wij $275.- armer. Maar hadden we wel weer een garagedeur die open en dicht kon. Ook weer meegemaakt. Als de veer nu springt weet ik in ieder geval wat het is ;-)

Zo.... en nu ga ik me opmaken voor het chiropractor bezoek.... Jippie (kuch kuch)

Groetjes Petra