We zijn er weer

Na een weekendje weg geweest te zijn, zijn we weer thuis. En wat een heerlijk weekend was het. Het begon vrijdag avond al goed. Want we waren bij Judy uitgenodigd voor een etentje. Het gaat hartstikke goed met haar. De chemo is goed aangeslagen. Ze moet nu alleen nog flink aan sterken en daar doet ze heel hard haar best voor.

Dit weekend hadden zij vrienden over uit Texas, waar zij voorheen gewoond hebben. En die vrienden hebben toen Judy naar hier verhuisde, drie jaar in Nederland gewoond. Genoeg gesprekstof dus! En wat een leuke mensen waren het. Susie & Mike woonden eerst in Utrecht, waar ze het maar zo zo vonden. Maar later zijn ze naar Nieuwkoop verhuisd. Ik heb genoten van hun verhalen, hoe ze het Nederlanse en hun inwoners ervaarden. Van de fietstassen tot aan de stamppot verhalen aan toe.

Susie vertelde over haar eerste keer naar de Appie. Prachtig hoe ze het vertelde. Eerst wist ze niet hoe ze het boodschappen wagentje los moest krijgen en daarna een winkel in waar bij bijna alles in NL staat beschreven. Dan bij de kassa netjes wachtende opdat haar spullen in gepakt zouden worden, wat dus niet gebeurde en ze gewoon zelf haar plastic tasje uit een machine moest trekken voor een kwartje ;-)

Zoooooo anders dan dat het er hier aan toe ging. Ze vertelde over de grote rotonde in Utrecht en dat de rode wegen, dus gewoon fietspaden zijn en ze daar dus helemaal niet over heen mocht rijden met haar auto. En dat de fietsers op dat rode weggetje haar dat maar al te goed en niet te vriendelijk probeerde duidelijk te maken, maar ze er geen bal van verstond. De Ikea parkeerplaats waar ze de uitgang niet kon vinden omdat er geen exit bordje stond, maar "uit". En zij echt niet wist wat dat betekende. Kortom hele verhalen en ervaringen. Het werd een hele gezellige avond en het was bijzonder om Judy zo weer lekker aan de gang te zien. Het is zeker een zwaar jaar voor hen geweest, maar gelukkig gaat het allemaal stukken beter nu.

Zaterdag morgen hadden we hier nog eerst een garage sale. Ron moest die morgen nog werken en ik was klaar wakker toen hij naar zijn werk ging. En ik hoorde al heel wat wagens door de wijk heen rijden. En zo stond ik om half 7 al buiten met mijn garage sale waar. Had van de week de zolder weer een beetje uitgemest en ik heb flink wat spullen kunnen verkopen. Al leek het zo nu en dan wel een drive-by garage sale. Die morgen was het namelijk niet al te warm. En sommige auto's, nou ja hun bestuurders dan, riepen van uit de auto bijv. "Have you got any fishing gear?". En als ik dan nee schudde gingen ze met een flinke dot gas weer vandoor. Sommige reden ook zo langs onze oprit. Zonder uit te stappen. Gewoon even een blik op de oprit en ze reden daarna door... Ja zeg dat is niet de bedoeling. Wie weet wat voor moois ik op mijn tafel heb liggen?

En dus kreeg ik de geniale ingeving kreeg om alle "waren" heeeeeel breed uit te stallen. Zo leek het alsof we veel meer spullen hadden en dan kwamen mensen wel uit de auto. Ja... je moet nog nadenken ook bij zo'n garage sale ;-) Al met al hebben we toch weer flink wat spullen verkocht en het ruimt de zolder lekker op niet?

Aan het eind van de ochtend kwam Ron weer thuis en zijn we richting Statesville gereden. Waar afgelopen weekend een groot ballonnen feest was. Hete lucht ballonnen wel te verstaan. Maar eerst hadden we bij Christine en Marcel afgesproken. Zij wonen daar vlak bij. Zij zijn in 2006 vanuit Nederland naar NC verhuisd en Marcel heeft ook een tijdje een blog bij gehouden. Voordat ze naar hier kwamen zijn zij ook wel eens bij ons hier thuis op bezoek geweest. Toen was hun tweeling net geboren en nu..... zijn Matthew en Emily echt enorm gegroeid ;-)





Zo leuk om ze nu weer te zien. Hun huis is prachtig. Was helemaal weg van de keuken. Zo lekker modern! Iets wat je hier niet zo veel ziet. We hebben heerlijk met zijn allen een pulled pork BBQ sandwich gegeten. Een echt NC lekkernij gemaakt door Christines vader. En Emily en Matthew hebben zich uitgeleefd met Connor en Stacey. Die het maar wat leuk vonden om door hen uitgelaten te worden.

Rond drie uur zijn we toen richting het ballonnen feest gereden. En de weg er naar toe was erg druk! Heeeeeel erg druk. We hebben er best nog een tijdje over gedaan.



De hondjes mochten niet het terrein op en we hadden al een soort van afgesproken dat we om beurten zouden gaan kijken. Gelukkig hadden we wel een parkeerplekje in de schaduw toe gewezen gekregen. Dus zodra ik zag dat er ballonnen de lucht in gingen zou ik Ron bellen die dan ook kwam kijken en zo waren de hondjes maar eventjes alleen.

Het bleek dat dit ballonnen feest eigenlijk een wedstrijd was en toen de eerste ballon de lucht in ging, ging de rest, in totaal zo'n 50 ballonnen, er in een rap tempo achter aan!





Zooooooo indrukwekkend. Wist gewoon niet waar ik moest kijken. Overal zag je gewoon van die enorme ballonnen. Er wordt dus een kleine zwarte ballon de lucht in gelaten. Die land dus ergens en de ballonnen moeten hun zandzak zo dicht mogelijk bij die zwarte ballon zien te werpen. Dus het is heel belangrijk dat je in de zelfde luchtstroming zit als dat kleine zwarte ballonnetje. En daarom gingen ze dus bijna allemaal tegelijk de lucht in.





Wat een geweldig gezicht. Het geluid van die branders en de warmte die daar vandaan komt. Prachtig!!









Heel mooi om zo van dicht bij te kunnen zien. Want je kon zomaar overal door heen stiefelen. Zooooo leuk! Denk bij elkaar zo'n half uur en de ballonnen waren allemaal de luchtin gegaan. Daarop zijn we weer terug naar de auto gegaan en hebben daar een beetje gepicknicked. De heren vonden het maar wat interessant.

Rond half 8 zijn we weer het terrein op gegaan, want als het donker was er de "Glow in the dark".





Echt ook alweer zo geweldig om te zien. Een veld vol luchtballonnen, waarbij ze dan de brander aan zetten wat dus de ballon prachtig verlicht. Wat een belevenis!

Heb er ook twee filmpjes van voor de liefhebbers ;-)

Filmpje van de ballonnen overdag...



En van 's avonds....



Na dit alles zijn we naar een La Quinta hotel in Conover gereden. Bij La Quinta zijn hondjes altijd welkom, dus met stip ons favo hotel keten. Deze was vrij nieuw en het zag er allemaal keurig uit.



Dit keer hadden we de punten die we in de loop van de tijd bij deze keten hebben gespaard gebruikt om hier een nachtje te slapen. Het ontbijt de volgende ochtend was ook perfect. Verse omeletjes werden er voor ons gebakken, dus met een goed gevulde maag gingen we weer op pad.





Nog verder richting het westen. Asheville om precies te zijn. Daar zouden we de Blue Ridge Parkway op gaan. Het weer zat ons zo mee dit weekend. Want bij de ballonnen was het heerlijk geweest en nu in de bergen ook prachtig helder weer en zo'n 22 graden. Ideaal.



We zijn eerst bij een trail in Asheville met de hondjes gaan wandelen. Vlakbij het Biltmore Estate.









Het was een prachtige route, maar op de terug weg kwamen we een trimster tegen met een loslopende Golden Retriever. Normaliter zijn dat hartstikke lieve honden. Behalve deze..... Hij snuffelde aan Stace, maar dook gelijk boven op Connor. En arme Connor schrok zich lam. Connor zat op dat moment al aan de riem en de Golden dus niet. Grote broer Stace wilde hem een soort van helpen en ging richting die Golden. En zo stonden we dan ineens met drie keffende honden.

Die vrouw van de Golden deed werkelijk geen bal en had geen eens een riem bij. Ze riep maar nee niet doen, niet doen. Ja duh!!! Die ging mooi niet luisteren natuurlijk. Grijp hem even in zijn kraag dan. Toen bleek dat ze dat dus niet deed, deed Ron dat zo dan een beetje en de hond nam wat afstand, maar kwam daarna gelijk weer terug. Wat een paniek in ene zeg! Dachten we even lekker de bossen in te gaan. Gelukkig kreeg de bazin hem dan toch eindelijk te pakken en zijn wij snel verder gelopen.

Nog even Connor nagekeken, maar we ontdekten geen gaatjes of andere gratis piercingen bij hem. De arme ziel. Gelukkig schudde hij zich een minuutje er na weer uit en was het toen volgens mij al weer vergeten. Alleen wij nu nog ;-) Waar moet het heen met de hondenwereld als je zelfs een Golden niet meer kunt vertrouwen, hi hi hi.



Daarna zijn we de Blue Ridge opgereden. Heel duidelijk waren de hoogte verschillen te zien. Rond de 3000 foot was het het mooiste. Daarboven was veel al kaal en daaronder nog groen. En aangezien de BlueRidge toch wel een beetje varieerd kwa hoogte zagen we dus van alle drie wat.











Het was echt zalig. En mensen zaten dan ook op hun stoeltje in het zonnetje van het uitzicht te genieten.









Knabbel en Babbel zo ongeveer bij het hoogste punt langs de Blue Ridge.





Eenmaal richting Boone werd het drukker en drukker. Je komt dan ook langs het Lyn Cove. Dat is het meest gefotografeerde viaduct van de Blue Ridge. Ligt ook prachtig zo hoor.





Ik wilde graag even kijken bij Linville Falls. Maar wat een drukte! We hadden nog maar net een parkeer plekje. En als je denkt dat het daar een kleine parkeerplaats is heb je het mis. Ze stonden zelfs langs de blueridge zelf geparkeerd. Afijn met de hondjes lopen tussen al die mensen is geen pretje. Want iedereen wil ze aaien. Goed bedoeld hoor, maar misschien moeten we vertellen dat ze ondanks het o zo vriendelijke uiterlijk, helemaal niet vriendelijk zijn, hahaha. Dan kunnen we misschien doorlopen.

Op een gegeven moment wordt je er een soort immuun voor voor alle lieve opmerkingen. Het was wel grappig, want ik was een foto aan het maken en Ron liep voor me. En er kwam een jongen langs gelopen en die riep naar Ron, "I love your dogs". Ron die had na opmerking nummer zoveel het wel gehad met alle goed bedoelde opmerkingen en gaf dus geen sjoegen. Maar omdat ik wat verderop stond, hoorde ik wel die jongens reactie. "Vast iemand vanuit het Noorden", zei die jongen. "Hij reageerde geen eens!". Ik moest wel lachen, Ron de Yankee!!





Afijn Linville falls was dus geen succes. We zijn daarop door gereden naar Blowing Rock. Dat vind ik altijd zo leuk plaatsje. Daar zijn we dan gaan wandelen langs Bass Lake. Helaas waren hier de meeste bomen al kaal. Ik had er naar uitgekeken om daar foto's te kunnen maken van de herfst kleuren. Maar helaas.





Bij Bass Lake was het wat rustiger en konden we wel lekker even wandelen en van de natuur genieten.



Daarna zijn we Blowing Rock zelf nog in geweest en ook daar enorm druk. We hadden wel trek in een ijsje en wisten dat ze daar zo'n lekker ijszaakje hebben. Maar er stond een rij! De rij begon gewoon buiten. Zeker 15 mensen stonden buiten en binnen zeker het zelfde aantal. Dat ging hem dus niet worden.



Wel zijn we door het straatje heen gelopen en ze hebben er zulke leuke winkeltjes. Echt heel sfeervol!





En net toen we bij een etalage stonden te kijken, hoorden we ineens..."Hey Glorie"! Het bleek een oud collega van Ron te zijn! Ook met hun hond! Wat leuk. Na even bij gekletst te hebben zijn we daarop weer naar de auto gelopen en zijn we richting Boone gereden, waar we die nacht zouden slapen in al weer een La Quinta hotel.

Ook dit hotel was erg mooi en..... ze hadden er Tempur Pedic matrassen. Een betere manier om een matras te proberen is er denk ik niet toch? Vorige week was er iemand geweest om ons oude matras te bekijken. En hij zou een rapport opmaken en dan zouden we binnen 10 dagen horen of we in aanmerking kwamen voor de garantie op ons matras.
En of we wel of geen garantie zouden krijgen, we hebben toch een nieuw matras nodig. Dus we gingen nu dan ook even Tempur proef slapen zeg maar.

Nou waren we allebei best moe van zo'n daagje bergen kijken en een beetje door de bossen sjokken. Maar allebei hadden we niet zo lekker geslapen op het bed. Ik werd wakker met meer rugpijn helaas en Ron vond het echt te warm het matras. Nou kan mijn rugpijn ook komen door het drukke weekend natuurlijk, maar toch. Beter was het er niet van geworden in ieder geval. Dus voor ons wordt het waarschijnlijk geen Tempur Pedic.

Die maandag was het weer inmiddels ook flink omgeslagen en regende het gewoon. Dus na het ontbijtje zijn we weer richting huis gereden. De terug rit duurde toch zeker nog wel 3,5 en rond 1 uur 's middags waren we weer thuis. Ik moest die maandag ook naar de State Fair om mijn foto's op te halen en het blek dat de garage deur niet meer goed sloot. Dus Ron ging aan de garage deur werken. Ineens bleef het ding halverwege hangen. Zal je net zien.

Toen ik bij de fairgrounds aan kwam en mijn bonnetjes inleverde vertelde de man dat hij mijn naam zo bekend vond. Ik wist zeker dat ik hem niet kon, dus ik kon hem niet verder helpen. Maar hij liep me voor naar de plek waar mijn foto's waren. En in ene wist hij het! OOOOOohhhhh, u bent van de pick up trucks? Hahahha, hij bedoelde de foto van de pick up trucks. Ja die heb ik gemaakt inderdaad, zei ik. Nou, zegt hij, er was een mevrouw geweest tijdens de fair en die was heel erg geinteresseerd geweest in uw foto, vertelde hij. Hij had haar gegevens opgeschreven en die achter op de fotolijst geplakt. Oh echt?, zei ik. Ja je moet haar maar even contacten hoor. Nou..... ben benieuwd wat dat weer gaat worden. Heb inmiddels de betreffende vrouw een mailtje gestuurd en we wachten het verder maar af.

Toen ik daar van dus thuis kwam. Stond Ron me op te wachten. Oh is de garage deur gemaakt, vroeg ik hem. Ja zei hij, hij was gemaakt. Uiteindelijk had hij toch de man gebeld die onze deur gemaakt had onlangs toen hij ook niet meer open ging en die had de deur gratis voor ons afgesteld weer. Wat het geweest is, weten we niet, maar hij doet het weer. En zegt Ron verder, de post is ook geweest zojuist. En... we hebben bericht van de garantie van het matras. Aan zijn big smile te zien hoopte ik dat we in aanmerking kwamen voor in ieder geval iets van het aankoop bedrag van vijf jaar terug. Ron liet me daarop de brief zien en wat blijkt.... we krijgen gewoon het hele aankoopbedrag als tegoed voor de aanschaf van een nieuw matras! Geweldig!!!! Wat een prachtige service zeg. Als ze me 10% hadden gegeven na 5 jaar slapen op het matras had ik het ook nog een mooie service gevonden. Maar 100%!!!! Dat zijn heleboel centjes. En daar wordt Petra erg blij, zeg maar.

Dus na wat gegeten te hebben zijn we naar de matrassen boer gereden en hebben we ons nieuwe matras uitgezocht. Het is een Stearns & Foster geworden. Een toch wat harder bed. En zaterdag komt tie al. De verkoper verontschuldigde zich helemaal dat de levering "zo laat" was. Ik vond het eerlijk gezegd vrij rap eigenlijk. Kwam vast ook doordat ik in zo goede bui van de garantie was ;-) Het leven is mooi! Zeker in de herfst!