vrijdag 3 juni 2011

Verjaardagheid

Woensdag was dus mijn verjaardag. En zoals ik al schreef zou ik die dag, al vroeg, richting de marine basis, Camp Lejeune, rijden. Het is zeker 2 uur bij ons vandaan dus best een aardig eindje tuffen!

Om zeven uur vertrok ik en rond half 10 stond ik bij de poort om een dag pas aan te vragen. Tijdens de rit heb ik uitgebreid kunnen luisteren naar de twee CD's van Adele die ik van mijn zus gehad heb voor mijn verjaardag. Dinsdag kwam de postbode met een grote doos aan de deur. Gevuld met lekkers EN de twee CD's. Amerika heeft Adele nu dus ook ontdekt en haar nummer Rolling in the deep staat zo waar op nummer 1. Heerlijk nummer! Mooie is dat als je alleen in de auto zit je lekker mee kunt blehren en dat nummer dus een keer of tig kunt repeaten ;-) Ken de tekst nu dan ook helemaal uit mijn hoofd! There's a fire burning in my heart! hahaha. Thanks Karin!!! Echt hartstikke lief!

Maar ik parkeerde dus op het kleine parkeer plekje voor de poort van de basis en sloot aan in de rij. Het was er druk. En moest best wel even wachten. Buiten.... in beginsel. En we kunnen wel zeggen dat 1 juni 2011 in de recordboeken gaat voor de warmste verjaardag ooit in mijn 41 jarig bestaan. Bloedje heet was het.

Toen ik om zeven uur 's morgens vertrok was het al 28 graden en toen ik uit de auto stapte 36. Als de zon dan eenmaal schijnt dan doet hij het lekker, kunnen we wel stellen. Volgens de weerman zou de gevoels temperatuur 41 graden worden voor vandaag. Dat werd nog afzien!

Twintig minuten verder kreeg ik dan mijn dagpas en mocht ik de basis op. Het was nog even zoeken, want de basis is best groot. Maar eenmaal daar was er al een heel feest gaande. Ballonnen, popcorn, hotdogs op een groot veld. Zo leuk om te zien. Veel mensen hadden welkoms borden gemaakt. En bij de gate van de basis hingen echt ook onwijs veel spandoeken met de geweldigste teksten. De "From the desert, to my arms" tekst op 1 van deze, vond ik wel mooi verzonnen...

Al snel vond ik de familie waar ik voor kwam. In oktober hadden we een fotosessie gedaan voordat hij uit gezonden werd. De vrouw was toen 7 maanden zwanger op dat moment.



In januari was hun dochtertje geboren en het zou nu dus de 1e keer zijn dat de man zijn dochter zou gaan zien. Ik wist dat ik het heel moeilijk zou vinden om mijn emoties onder controle te houden. Normaliter is een homecoming al snotteren dus laat staan nu. En echt voorbereiden op zoiets kun je ook niet.

Afijn toen begon het wachten. Onderwijl maakte ik wat foto's van de baby en iedereen die aan wezig was. Toen hadden we nog een plekje in de schaduw. Maar rond 11 uur moest iedereen op het grote veld verzamelen, want de bussen waren in aantocht. En daar was het echt heel erg warm, kunnen we wel stellen.

Iedereen nam een plaats in langs de weg en na zo'n tien minuten kwamen de bussen in zicht. Iedereen juichen! Wat een een blijheid en emoties allemaal! Maar.... de bussen kwamen ineens niet meer onze kant op. Ze gingen ineens de hoek om, helemaal naar de andere kant van het veld.... Ohhhhh jeee.....

Wat was dat nou? Even werd het stil met het gejuich. En daarna gewoon echt iedereen in de sprint!! En.... ik in de achter volging natuurlijk. Met mijn rugzak met al mijn foto spullen als bepakking zeg maar. Man... dat was wel even afzien. Duidelijk dat ik niet geschikt zou zijn voor millitair. En onderwijl tijdens die sprint maar zo dicht mogelijk in de buurt van die vrouw zien te blijven. Wat een chaos zo in ene zeg!

Kinderwagens werden achter gelaten, bordjes met eten vielen op de grond, balonnen braken los en verkozen de open lucht en iedereen op naar de bussen. Echt wat een verhaal! Ik had wel al gezien dat het busnummer waar haar man in zat, de voorste bus was. En die...., natuurlijk, stond echt het verste weg en he-le-maal aan de andere kant van het veld. En allemachies.... kon echt wel goed merken dat ik geen 40 meer ben, hahaha. En dat allemaal in de 40 graden, stel je het voor! Peentjes zweten dus.

Toen we dan eenmaal bij de bussen aankwamen zagen we dat de deuren ook al gelijk open gegooid waren en de mannen (en vrouwen ook hoor) kwamen er al uit! Oh, jee, veel tijd om voor te bereiden had ik dus niet. En uithijgen en op adem komen was er ook niet bij.

De eerste mannen wisten waarschijnlijk dat het voor de familie waar ik voor kwam, een bijzondere thuiskomst was, want ineens gingen zij allemaal zijn naam roepen. Echt zo'n kippevel moment. Maar zo mocht hij dus eerder uit de bus.... Echt maar net een paar seconde later dan toen wij daar aan waren komen stormen...



Er was afgesproken dat eerst zijn oudste dochter papa mocht begroeten. Zij had hem zo gemist. En het was heel vertederend om te zien hoe blij ze was met haar papa.



Daarna kwam zijn vrouw en de baby dan. Op dat moment vond ik het wel moeilijk om zeg maar "scherp" te blijven. Ik heb enorm respect voor de man, maar zeker ook voor zijn vrouw. Doe het maar, full-time baan, een peuter en een babytje van vier maanden en al je familie in een andere staat. Echt petje af!
En toen was daar het moment dat ze de baby aan hem gaf....



Dat ik er nog foto's van heb kunnen maken ;-) Maar het is me gelukt en wat een speciaal moment. En eigenlijk voelde ik me een soort van vereerd dat ik er bij mocht zijn om deze momenten voor hun vast te leggen. Heel bijzonder en wel een hele aparte verjaardag!

Na deze foto's nog wat foto's van iedereen aanwezig en van zijn maten die ook allemaal thuis waren gekomen. Heel bijzonder om te doen. De familie was ok zo dankbaar. Maar na zo'n half uurtje ging ik weer terug naar huis. Weer twee-en-half uur Adele in de auto ;-) En het laatste stukje reed ik over highway 42 en daar heb je altijd een klein meertje en met warm weer staan daar de koeien in het water. Vind ik altijd een leuk gezicht. En dacht laat ik er nou es een keertje een foto van maken.



Nou is het geen geweldige foto? Echt ik vind het de meest mooie geniale foto die ik ooit gemaakt heb! (ahum) Nou heel eerlijk gezegd vind ik dat niet. Hij is eigenlijk helemaal niet zo bijzonder. Verre van dat. Maar terwijl ik de foto's, langs de kant van de weg, dus sta te maken, doe ik 1 stapje opzij. En jawel, ik maak me toch een mega schuiver. Pfffffff....., echt weer wat voor mij hoor. Ik heb echt maar 1 kuiltje of oneffenheidje nodig om daar finaal door onderuit te gaan.

Dus nee, dit was een pracht foto! Helemaal mijn snoekduik waardig zeg maar. Pfffff..... En terwijl ik dan dus met mijn kont in de berm terecht was gekomen en even de schade aan het opnemen was, zag ik dat er 1 zwart gevaar het water uit gekomen was. Er kwam nog net geen stoom uit zijn neus gaten, maar hij had mij in mijn fel groene t-shirtje duidelijk gesignaleerd. Minder!



Met zijn ene voorpoot begon hij wat te stampen en er kwam wat stof van de aarde omhoog. Getverdemme! Die komt dalijk keihard op me afgestormd. Heb ik weer. Natuurlijk stond er een hek tussen hem en mij, maar ja toch... Hij zag er alles behalve vriendelijk uit niet waar? Ben ook zo lekkere heldin in de natuur, hahaha. Ik vond het al niks dat ik in het hoge gras gevallen was en wilde eigenlijk zo snel mogelijk weg. Want je weet maar nooit of er ergens een slang verstopt zit in het hoge gras niet? Maar nee geen slang dit keer, het was een stier die aanstalten maakte om me te komen bezoeken. Heel snel weg komen hier Petra!

Afijn, ik ben weer terug naar de auto gekomen en heb vanuit mijn koeltas waar ik drinken voor de lange rit in had, ijs op mijn voet gedaan. Die leek de meeste schade opgelopen te hebben. Het is toch allemaal wat? En net toen ik dacht weg wezen hier en de auto startte, wilde ik mijn zonnebril weer op doen.

En ja naturlijk, nergens te vinden het ding. Wat had ik nou toch met dat ding gedaan? Zat ik er op dan? Nee ook niet. Hij zal toch niet nog daar in het gras liggen? Dus ik de auto weer uit en weer terug naar de plaats des onheils... lekker!



Inmiddels waren er meerdere koeien die nieuwsgierig waren geworden en kwamen al aquajoggend naar me toe. Fantastisch! Het wordt hier nog gezellig met al die nieuwe vier voetige loeiende vrienden. Laten we hopen dat het een stevig hek is waar ze achter staan en het een collectieve aanval op de vrouw in het felgroene t-shirtje kan weerstaan. Nog moeilijk trouwens hoor, een zonnebril zoeken in het hoge gras, onderwijl die stieren in de gaten houdend. Heb je super reflexen voor nodig en als het even tegen zit, een beetje aanleg voor een sprintje. En die dag was al super duidelijk gebleken dat ik geen sprint talent ben. En ik vond eigenlijk ook dat ik mijn sprintje voor die dag wel weer gehad had niet waar? Pfffff... en net toen ik bedacht had, dat ik wel zonder die zonne bril door het leven kon gaan, zag ik het ding op zijn kop in het gras liggen.

Het was duidelijk ook de bril leek geschrokken te zijn van mijn snoek duik. En was er helemaal ondersteboven van. Och och och, 41 jaar en nog geen cent wijzer dan toen ze 8 was, hahaha. Drama!

Afijn om drie uur was ik weer terug thuis. Ron had mooie rozen voor me mee gebracht toen hij thuis kwam. En samen zijn we lekker uit eten geweest.



Eind goed al goed niet waar? Wat een wonder baarlijk verjaardaagje kunnen we wel stellen. Voet lijkt mee te vallen, behalve het kleine teentje. Die is inmiddels donker paars. Gelukkig toch nog iets wat me aan mij die super geweldige mooie foto van een stel koeien in het water kan herinneren ;-)

Groetjes Petra

18 opmerkingen:

Ineke zei

Kippevel van je home coming-verhaal! Maar wat vervelend voor iedereen dat die bussen zo ver weg stopten.
Gelukkig dat die koeien niet over het hek sprongen!

Elke zei

Die soldaten zullen wel gelachen hebben toen ze zagen dat iedereen in de sprint ging. LOL
Mooie foto's!

Als je fan bent van Adele, dan moet je naar CBC Radio 1 luisteren (o.a. op Sirius Sateliet), Jian Ghomeshi heeft haar al 2 of 3 keer in zijn programma "Q" gehad, en draait haar geregeld.

Kristel Holsbeek zei

Wat een ongelofelijke dag heb jij gehad...
Eerst serieuze kippevel en dan koetjes;-)

Karin (dh) zei

Wat een compleet blog vandaag, werkelijk alle emoties zijn tijdens het lezen door me heen gegaan, van de home coming met tranen in mijn ogen en je stieren/koeien verhaal, ook met tranen, maar dan van het lachen (sorry hoor.....hopelijk heb je je niet echt pijn gedaan )).

Ach, die Adele weet wat, dat mens is echt goed! Ik heb al een vermogen ge smst naar Sky Radio hier waar ik 2 kaarten voor haar concert in Atlanta kan winnen, inclusief vliegtickets. Als ik win dan zal ik naar je zwaaien als we overvliegen hoor.

Marchiena zei

Een aparte verjaardag kun je wel stellen.

Je eerste foto vind ik geweldig, zoals de je de familie in kleur uitgelicht hebt, moooooi.

Ik zie het helemaal voor me hoe jij daar bij die koeien stond of beter gezegd lag.

Adele is ook een van mijn favorieten, ze heeft echt een mooie stem.

Beterschap met je voet.

Anja zei

Een beetje laat maar alsnog gefeliciteerd met je verjaardag.

Zo, ik ben weer bijgelezen en heb genoten van al je prachtige foto's. Leuk die zwembadfoto's.

Ook hier kippevel van je home coming verhaal met foto's. Heel bijzonder om daar bij te mogen zijn!

Anoniem zei

Mooi hoor je Home Coming story.

En natuurlijk weer gelachen om weer zón Petra uitglijder!!!

Ja Adele, goed he moest er even aan wennen in het begin maar Top muziek!!

Fijn weekend

Erna

Nel zei

Wat een mooi verhaal. En wat bijzonder dat je dat altijd van dichtbij mag meemaken.

Leuk hé dat Adel op nr 1 staat. Ik had er eigenlijk nog nooit echt naar geluisterd, wel haar naam gehoord. Maar het is een supermooi nummer.

Gaat het al wat beter met je voet ?

Marion zei

Tjonge, tranen rolden spontaan langs opzij, wat een verhaal.

En wat een prachtige foto's heb je gemaakt, serieus, ik denk dat die mensen zó blij mogen zijn met de foto's die je van hen gemaakt hebt. On-Amerikaans mooie foto's!!

Marjon zei

Ik verwachtte eigenlijk nog een laatste foto van en koe met jouw zonnebril op!

Ik heb hartelijk moeten lachen om je koeienverhaal.


Wat een schitterende foto van het dochtertje dat op haar vader afrent.

Annemiek zei

Wat een mooie foto's van die thuiskomst, en zo emotioneel!
Nog een verlate verjaardags proficiat!

Mary-Ann zei

Ja hé heb je me weer aan het janken met je homecoming verhaal, daarna weer aan het janken van het lachen met de 'struikel' verhaal hahaha. Ja heel bijzonder, maar je hebt mooie plaatjes gemaakt, en die zijn véél zo veel waard. Het gevoel komt meteen naar boven. En heerlijk om even over Lejeune te lezen. wat een temperaturen hè, lang leve de airco. Wat een mooie rozen van Ron. Tja en Adèle, pas 21 jaar hè, maar wat een stem, wat een nummers, hier ook favo big time.

Mary-Ann zei

Vooral deze van Adèle...

http://www.youtube.com/watch?v=LLoyNxjhTzc

Prachtig...

Yvonne zei

Prachtig home coming verhaal en moest erg lachen om het koeienavontuur :-)Jij hebt zeker een gevarieerde verjaardag gehad.
Trouwens ook ik zit iedere dag in de auto mee te bleren met Adele, vind d'r helemaal top!!!

Herna zei

Ik lees altijd je verhalen, maar reageer bijna nooit..sorry.
Wat mij opviel bij de coming home fotos (erg mooi en ontroerend) was dat de kindjes er prachtig uitzagen maar de vrouw op slippers en een kortde broek liep. Je zou toch denken dat ze zich ook wel een beetje leuk zou aankleden, of is dat normaal?

Petra zei

@ Erna
Volgens mij had de outfit een betekenis. Kreeg het niet helemaal mee, maar het waren de kleren die ze droeg toen hij weg ging of dat ze elkaar ontmoet hadden of iets in die trent.
Je ziet heel veel verschillende outfits op de homecomings. Van heel "vaderlandslievend" rood-wit-blauw. Of hoge hakken, echte liefde ;-) Het is wel vaak heel erg lang wachten en voor deze familie was het de vierde keer dat ze hem opwachtte. Dus ze waren voorbereid op een lange dag ook denk ik ;-)

Herna zei

Petra,bedankt voor je uitleg.
Groet,Herna.
met een H! Ik begrijp dat je gewend bent om Erna te typen !

Edwin zei

Zo, wat een verhaal zeg......
Ik heb er al moeite mee als ik dat tuig van mij een week-end niet zie.
Ben blij dat ik "niet geschikt" was en ben hahahaha

Mooie plaatjes weer Petra !