Een heel goed doel

En zo was het al weer woensdag. Maandag en dinsdag ben ik lekker aan de wandel geweest met de hondjes. Het was niet super warm, maar een lekker zonnetje en dus het ideale wandelweer voor de hondjes. Maandag eerst hier een stuk door de wijk tegen over die van ons. Deze brievenbus had ik al es vaker gezien en vindt hem zo grappig. Dit keer had ik mijn camera bij en heb er een foto van gemaakt.



Vraag me dan ook af of de persoon die daar woont dan ook echt een brandweerman is of gewoon zo'n brievenbus leuk vindt. Typisch geval van ik en mijn nieuwsgierigheid, ha ha ha. Hier in de wijk is er op het moment niet zo heel rustig wandelen. De buurman aan de overkant is nog steeds bezig met zijn garage en elke dag zijn daar werklui aan de gang. Met vandaag een cement wagen en veel ander grof geschut.



Aan het eind van de straat achter ons huis stond altijd een wit arbeiders huisje. Denk dat het voorheen midden in het weiland stond voordat alle bouwactiviteiten begonnen. "The spookyhouse" noemde ik het vaak. Het was allang niet meer bewoond, althans niet meer legaal. En als ik langsliep stond de voordeur vaak open en bij wind klapperde het altijd. Veel aan het huisje was ook half. Raam half open, porch half verzakt en half geverfd. Maar moet zeggen dat ik wel aan het plaatje gewend was inmiddels. Naast dit witte huisje stonden ook nog oude tabaksdroogschuren. Het geheel samen maakte dat ik het altijd wel wat landelijks vond hebben, maar de schuren zijn nu verschwunden..... Net als the spookyhouse. Met de grond gelijk gemaakt.



Het enig wat er "nog" staat is het schuurtje, maar heb een donkerbruin vermoeden dat die gele apparaten rechts op de foto daar al plannen mee zullen hebben. Achter het huis is een heel stuk land wat nu bij onze wijk getrokken word en de boer van wie de grond eerst was, was er nu druk bezig met dingen aan het voorbereiden. Ik dacht dat het huisje moest wijken voor de weg die door getrokken zou moeten worden, maar volgens de "buurtgrapevine" heb ik vernomen dat op de plek van the spookyhouse het zwembad van de wijk komt. Hele gunstige plek voor ons. Op loopafstand, maar buiten gehoorsafstand ;-) Het zal waarschijnlijk niet meer voor deze zomer goed gaan komen met het zwembad. Maar voor de verkoop van al die huizen in het land achter onze wijk is het een pre voor de makelaar om een zwembad in de wijk te hebben, heb ik begrepen. Afijn, er is duidelijk nog hoop werk te doen, want nu is het gewoon een weiland wat vorig jaar nog dienst deed als beanfield....



In de nieuwe straat rechts van ons huis zijn inmiddels al vier extra nieuwe huizen verrezen. Dus in totaal al iets van 9 huizen en het is daar 1 grote bouwmassa. Moet zeggen dat ik het onwijs interessant vindt hoe al die huizen zo snel gebouwd worden. Maar feit is dus dat wij even ons "wandelheil" soms ergens anders zoeken. En zo was ik gistermiddag bij het meertje waar ons appartement was de eerste drie maanden van ons verblijf hier.



"Snakelake" noem ik het altijd, want van alle meren hier, heb ik hier toch wel het record aantal snakejes geteld in 1 wandeling. Ik weet het zijn waterslangen die niks doen, maar heb het gewoon niet op ze. Maar om deze tijd van het jaar waren ze allemaal nog in hun winterslaapje, althans ik had er geen gesignaleerd deze keer.



Vind het er altijd heel rustgevend om te wandelen daar. Bovendien is de hele route vlak en dat loopt toch wel het lekkerst. En vlak bij het meer zit ook een vestiging van onze bank. We hebben inmiddels de teruggave binnen van onze belastingen. Je moet hier formulieren invullen voor twee soorten belasting. Belasting van de staat en inkomsten belasting. En van beiden hebben we nu een cheque thuis gestuurd gekregen. En met die cheque kun je bij je bank het op je rekening laten storten. Vond het super snel dat we bericht (lees teruggave) hadden gehad. In Nederland werkt dat allemaal toch ietsjes anders. Vaak gaan daar wel een paar maanden over heen.

Nu even terug komend op de titel van mijn blog van vandaag. Via Liesbeth hoorde ik vorig jaar over een benefiet "walk" in Raleigh. Liesbeth had daar aan meegedaan en ik had haar verhaal gehoord destijds. En het leek me toen al leuk om daar een keertje aan mee te doen. En van de week moest ik er ineens aan denken. Wanneer zou het zijn en hoe ver is de walk, en hoe schrijf je je in? Afijn Liesbeth heeft me de website en verdere info gestuurd. Het gaat dus om de Susan Komen race for the cure. De inkomsten van deze benefietswandeling worden dus gebruikt voor de strijd tegen borstkanker. Een zeer goed doel vindt ik zelf en ik heb besloten om op 9 juni hier aan mee te gaan doen. In totaal is de walk 3 mile (5 kilometer) en je mag hem geheel in je eigen tempo lopen. Dus wandelend, joggend, powerwalkend noem maar op. Maar mijn plan is om hem hard(er) lopend te doen. Ik heb nu dus nog 3 maanden om te trainen. Ik weet dat het voor sommige misschien een peuleschilletje is, maar het hard lopen is voor mij toch een hele opgave. Waarschijnlijk voor een groot gedeelte door het auto-ongeluk wat ik heb gehad. Maar vooral doordat ik dat gewoon het hardloop "gen" mis ;-) Mijn atletische bouw is namelijk van het type "H". Wat staat voor "hark". Weinig tot geen flexibiliteit te constateren, ha ha ha. Vroeger op school was dat al een probleem. Ik had echt de mooiste cijfers op mijn rapportjes, maar voor lichamelijke oefening vaak een 5. Zo zielig altijd ;-) Achten en negens voor de talen en dan die dieptrieste 5 er altijd ergens tussen in. Ik weet ook nog zo alle namen van mijn gymleraren te noemen. Meneer Wubbels en meneer van Heumen. Meneer Wubbels was van het fanatieke soort en meneer van Heumen was van het sociale soort. Drama was het om bij het binnenkomen van de gymzaal de lange mat te zien liggen. Dat wilde namelijk zeggen dat we gingen turnen. Vreselijk vond ik, als type H zijnde, dat. De hele klas moest dan plaatsnemen op de banken en 1 voor 1 werd dan je naam geroepen en mocht je je kunsten laten zien. Ik bakte er echt helemaal niks van. Ergste was nog wel dat mijn meisjesnaam met een B begon en ik dus altijd als eerste moest. Alle ogen gericht op Petra met der type H..... Althans dat was bij meneer Wubbels, meneer van Heumen begon ook wel eens achteraan en ik was hem daar altijd erg dankbaar voor. Want tegen de tijd dat ik dan aan de beurt was, was de aandacht van mijn klasgenootjes inmiddels tot een nulpunt gedaald en vielen mijn mislukte ratslag, pogingen tot handstand, flik-flak en weet ik al nog meer niet meer zo op. Het enig wat mij altijd lukte was de koprol. En omdat ik die altijd netjes deed plus mijn goede bedoelingen kreeg ik van meneer van Heumen altijd een 6 en van meneer Wubbels een 5. Natuurlijk begrijpelijk dat ik meneer van Heumen veel aardiger vond dan meneer Wubbels. Meneer Wubbels hield ook altijd, in de zomer als we buiten gym hadden, de "cooper" test. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik het woord Coopertest jaren uit mijn zeer selectieve geheugen heb geblokt. Weet me nu dan ook alleen nog maar 12 minuten en een x aantal rondjes om het voetbalveld te herinneren. In het eerste jaar van mijn voortgezette onderwijs is het me dan ook niet gelukt om voor die test te slagen. Met als een dank voor mijn gespartel een dikke vette 1. Wat mede dankzij mijn andere vijfen resulteerde in een 3 op mijn rapport voor lichamelijke oefening. En met een 3 bleef je zitten.... Wat een drama's heb je toch op zo'n leeftijd. Dankzij mijn inzet bij het softballen en basketballen, want ik geheel volgens type H weer hartstikke leuk vond, werd het uiteindelijk toch nog weer een 5 dat jaar. Het volgende jaar ben ik gaan trainen. Ja ja, toen al. En heb ik de test gehaald. Weliswaar in 11 minuten en 59 seconden, maar voor het eerst van mijn schoolgaande jaren had ik een 6 voor lichamelijke oefening op mijn rapport. Wat ongetwijfeld een naar boven afgeronde 5,6 geweest moest zijn. Maar eindelijk een rapport zonder onvoldoende. Kwam ook wel een beetje dat we in dat jaar ook schoolzwemmen hadden en dat vond ik altijd heel leuk. Toen ik 6 jaar was had ik al twee diploma's welke later nog met twee uitgebreid zijn. Daarna kwam je bij de kikvorsen. Oftewel het reddend zwemmen. Ook dat ging allemaal nog wel. De poppen opduiken en aan de kant brengen dat was geen probleem. Maar om dat diploma te halen moest je ook de zweefduik perfect kunnen doen. En al snel kwam mijn type H weer naar boven. Het duiken ging goed, maar het zweven stukken minder, hi hi hi. Kortom nu ben ik inmiddels 36 jaar en eigenlijk is er nog niks veranderd. Zwemmen vindt ik nog steeds hartstikke leuk en doe dat graag. Maar feit is wel dat in mijn poging om kilo's kwijt te raken hardlopen de meest effectieve bezigheid voor mij is. Maarja ik ben nou eenmaal het type H met een missend hardloop gen. Dus nu met het goede doel er bij en mijn eigen goede doeletje is dit een mooi richtpunt om het hard(er) lopen weer op te pakken. Zwemmen houden we er zeker in, maar we gaan aan die drie mile werken. We zullen die meneer Wubbels es even een poepie laten ruiken ;-)

Groetjes Petra