maandag 4 juli 2011

Update

Gisteren was echt een dag die we heel snel moeten proberen te vergeten. Het zou de dag van de echo worden van Stace en 's morgens om 8 uur werd ik gebeld door het dierenziekenhuis om te horen hoe het met Stace ging. Helaas was de koorts niet gezakt en werd er inderdaad bevestigd dat de echo gemaakt ging worden in de ochtend. Om 1 uur 's middags stond ik dan ook op ploffen, want ik was stik nieuwsgierig wat die aan info had opgeleverd. Dus ik gebeld en kreeg te horen dat de echo gemaakt was, maar dat er nog artsen naar moesten komen kijken.

Pffff, ik hield het zowat niet meer inmiddels. Inmiddels was Ron wel geland op Newark en had hij een stoel toegewezen gekregen op de vlucht van 1 uur ipv die van 8 uur 's avonds. Jammere was wel dat het slecht weer was in New York en dat die vlucht uiteindelijk 3 uur vertraging op zou gaan lopen. Inmiddels was het kwart over drie en ik schrok me het ongans toen dan toch die telefoon ging. Het was de dierenarts. Het bleek uit de echo dat Stace een abces had bij zijn prostaat. En dat die opengesprongen was in zijn buik. Helemaal niet goed.... En om een lang verhaal kort te maken. Hij moest met spoed geopereerd worden. De operatie zou niet makkelijk worden, maar het was een goede prognose zei de arts.

Of ik naar het ziekenhuis wilde komen om e.e.a. te gaan regelen. En zo was ik daar even voor vieren... Ik had nog net Ron gesproken die het vliegtuig in ging. Die vlucht zou twee uur duren, want het was een klein propellor vliegtuigje. Na het nodige papier werk (en betalingen) zat ik daarop in de wacht kamer van het dierenzieken huis. Ze hebben net een hele nieuwe vleugel gekregen. En het is er echt heel mooi en modern ingericht. Zeker vergeleken bij het oude gedeelte waar we vroeger kwamen. Is wel een mooi verhaal want ze hebben dit kunnen doen door een gift van een oud klant die daar met zijn hond kwam. Een kleine 20 miljoen heeft hij aan ze achter gelaten. Geweldig mooi verhaal vind ik het.

Afijn... ik zit dus in de wachtkamer. Ze zouden de operatie gaan voorbereiden en ik zie van alle kanten mensen aankomen en die schieten gelijk naar achteren. Het duurde even, voor ik het besefte, maar dat was dus het operatie team wat opgeroepen was. Dit weekend is het zomer vakantie weekend voor de Amerikanen. Het is onafhankelijksheidsdag en dat leverde dit jaar een mooi extra lang weekend op. En ik was echt onder de indruk dat alle mensen er zo snel waren.

Ik mocht gelukkig ook nog even bij Stace kijken voor de operatie. En och...., hij was echt heel ziek. Ik kreeg geen enkel contact met hem en hij het leek wel of hij in een soort van shock was. Heel moeilijk om te zien allemaal. Daarna heb ik weer in de wacht kamer gewacht. Onderwijl kijkend op mijn telefoontje, hoever Ron's vliegtuigje al gevorderd was om naar hier te komen.

In de tussen tijd was er een intern naar me toe gekomen om me te vertellen, want een beetje de werkwijze is in de operatie kamer. We zouden steeds gebeld worden en zij zou na de operatie, Stace in de intensive care gaan verzorgen. Toen zij weg was gegaan, kreeg ik om kwart over vijf nog een gesprek met de chirurg. En die was vrij confronterend. Het gesprek met de andere arts hiervoor was nog vrij positief geweest en de chirurg klonk toch wel heel anders. Het werd echt best een moeilijke operatie. Hij was eerlijk en ik waardeerde dat heel erg. Ik kon hem ook van alles vragen en hij gaf me zo goed mogelijk antwoord. En hoe meer ik hoorde hoe moeilijker ik het vond. Het was echt heel wat allemaal. Na de operatie zou hij slangetjes in zijn buik krijgen voor voedsel, wond spoelen en plaatselijke pijn verdoving. Een catheter en dan natuurlijk nog de nodige infusen. En dan dan natuurlijk de operatie zelf nog. Kwam het allemaal door het abses? Kwamen ze nog andere dingen tegen...? Doe je dat je beestje allemaal aan...? Ik vond het echt heel moeilijk.

Hij zag aan me dat ik het moeilijk vond en stelde voor te wachten tot dat ik met Ron had gesproken. We hadden die tijd nog wel even volgens hem. En godzijdank toen ik na het gesprek Ron belde was hij net geland op het vliegveld in Raleigh. Die daarop direct uit het vliegtuig in een taxi is gesprongen en naar het dieren ziekenhuis is gesneld. Koffers en al achter latend. Stacey lag toen namelijk wel al op de operatie tafel en was al onder narcose.

Zo'n tien minuten later kwam hij dan aan en hebben we samen nogmaals een gesprek gehad. De chirurg heeft weer echt alles goed en eerlijk uitgelegd. Wat de gevaren tot in detail waren en dat Stace nog wel even op intensive care moest blijven nadien. Vooral vanwege het spoelen van de buik. In beide gesprekken bleek de chirurg voor mijn gevoel heel kundig en zijn plan van aanpak was duidelijk. Afijn na zijn uitleg hebben we er samen voor gekozen om voor de operatie te gaan. De andere optie van niks doen, zou tot het aller ergste leiden. Stacey was gewoon echt heel erg ziek. En direct na het gesprek zagen we de chirurg naar de operatie kamer vertrekken. Hij had ons aangeraden naar huis te gaan, want het kon een lange zit worden....

We zijn daarop naar het vliegveld terug gegaan, Ron's koffers opgehaald die nog over de bagage band heen hobbelden! En hebben daarna thuis naast de telefoon gewacht. En vreselijk wat duurde het lang allemaal. Maar geen bericht goed bericht, probeerde we maar te denken. Maar ppffff wat vond ik het moeilijk. Maar om even voor 12 uur kregen we het telefoontje van de chirurg dat de operatie volgens plan was verlopen. Hierna was het nog wachten op het belletje dat hij bij kennis was. En die kwam tegen 1 uur 's nachts... Hij was bij en had zijn koppie al weer opgetild bij het roepen van zijn naam werd ons verteld.... Goed teken.... De chirurg herhaalde weer dat de komende 24 tot 72 uur cruciaal zouden worden. Maar we hadden de eerste zo belangrijke stap gedaan!

Ik was echt heel erg onder de indruk dat 1 dag nadat ik hem binnen had gebracht de operatie inmiddels een feit was. En dat allemaal op een zondag avond in het dieren ziekenhuis. We beseffen ons dan ook heel goed dat we echt van geluk kunnen spreken dat we vlakbij zo'n goed dieren ziekenhuis wonen en dat we daar gebruik van hebben kunnen maken.

Heb die nacht denk van alle adrenaline bijna niet geslapen... Allemaal veel te spannend. Kon de klok wel vooruit kijken We zouden nl. om 8 uur gebeld worden, maar niks geen telefoon natuurlijk om 8 uur. Ron stond inmiddels al op ploffen, want die had Stace niet meer gezien sinds dat hij naar NL was gegaan. Dus om 9 uur zijn we in de auto gestapt en zijn we er naar toe gereden. We hebben ons gemeld en de chirurg kwam al gelijk.

Stace had wat problemen met zijn hart gehad die nacht werd ons verteld. Zijn hartslag was te laag geweest, maar hij was nu aan de betere hand en we mochten hem gaan zien. En terwijl we zijn verblijf plaatsje naderde riep de chirurg Stacey's naam en al gelijk kwam het koppie omhoog. Zo fijn om te zien!

Toen daarop Ron zijn naam ook nog zei, was er gelijk herkenning en je zag dat hij nog meer rechtop kwam en zijn oogjes waren heel even als vanouds. Zo lief.... Dat was zo'n geruststelling... Natuurlijk hij lag onder allerlei slangetjes en draadjes en dat was duidelijk minder... Maar wat een verschil met de dag ervoor. We hebben hem even kunnen kroelen en de intern van gisteren die bij ons bleef vertelde ons dat ze verbaasd was over hoe onze aanwezigheid zijn hartslag weer beter deed gaan kloppen.



Dus zo ver vandaag.... Heb vanmiddag om 1 uur nog gebeld en toen was hij rustig aan het slapen, werd me gezegd. Ze zeggen telefonisch niet zoveel, want alles gaat via de telefoniste. En alleen een arts mag mede delingen doen. Begrijpelijk ook, maarja... Je bent een bezorgde honden moeder of niet natuurlijk ;-) En zojuist, want ik ga nu echt slapen...., heb ik nog even naar ze gebeld en zijn hartslag was weer normaal werd me verteld. Een gerustellende afsluiting van deze dag en morgen ochtend gaan we zeker en vast weer bij hem langs. Want 's morgens en 's avonds is er zowaar "bezoek uur". Natuurlijk heel kort want het is wel op de intensive care, maar we mogen er weer even bij.
Inmiddels is het na negenen als ik dit blogje tik. En het vuurwerk voor onafhankelijkheids dag barst hier een beetje los. Helaas, 4th of July is dit jaar aan ons voorbij gegaan... Maar wat ben ik blij dat we steeds verder door die kritieke uren heen komen... De 1e 24 uur is bijna voorbij!

Groetjes Petra

21 opmerkingen:

Guus zei

Het is duidelijk dat Stacey in goede handen is in dat ziekenhuis.

Heel veel beterschap voor hem!

Miranda zei

Pfff, wat een opluchting al...na zolang wachtten! En toch logisch hondenmoeder, dat je vol spanning zit...deze hondemoeder voelt met je mee en geeft Stacy maar een dikke knuffel van ons(Sam en mij). En die 4e july, who cares, als je hondje zo ziek is...deze dag zal nooit meer zomaar een feestdag zijn!

Marjolijne zei

Hoi Petra (en Ron natuurlijk). Wij kennen elkaar niet maar ik lees zo af en toe je blog. Ik ben niet zo van het reageren maar nu wil ik je toch even een berichtje sturen om jullie heel veel sterkte te wensen. Ik snap helemaal hoe het zit met dat gevoel voor je hond. Wij hadden vroeger thuis ook altijd honden en ja het zijn net kinderen he. Nogmaals heel veel sterkte en ik hoop dat Stacey de volgende 24 uur ook goed doorkomt en heel snel opknapt.
Groetjes, Marjolijne

Anoniem zei

Hoi Petra en Ron.
We denken de hele dag aan jullie en Stacey.
Sterkte en hou de moed er in.

Liefs Tante Con.

Anoniem zei

Hoi Petra en Ron,
Wij hopen voor Stacey dat hij maar snel weer in de tuin loopt te ravotte.

En jullie heel veel sterkte. Ben blij voor jullie dat jullie zoveel steun van de mensen om je krijgt en vanuit Nederland. Ik hoop dat je een beetje hebt kunnen slapen.

Veel liefs voor jullie en Stacey vanuit Burgh-Haamstede

Liesbeth Woudsma zei

Hoi Petra en Ron
Nogmaals heel veel sterkte met Stacey, krijg kippenvel als ik je verhaal lees.
Gelukkig is heel langzaam bezig op te knappen maar wat moet je je machteloos voelen, vreselijk
Beterschap en sterkte

Liesbeth

Yvonne zei

We blijven duimen voor de lieve Stacebees!!!
Dikke knuffels voor jullie allemaal!

Gerda zei

Petra en Ron, wat een verschrikkelijke dagen hebben jullie achter de rug. Bah. Veel sterkte en wij duimen voor positieve berichten!
Veel liefs,
Gerda (Harderwijk)

Annemarie Hagens zei

Hoi Petra en Ron, lees nu net even alle perikelen en ontwikkelingen omtrent het hondekind.
Wat een schrik zeg, ik hoop dat het ondertussen alweer iets meer de goede kant opgaat en dat ie hopelijk snel weer mee naar huis kan om lekker vertroeteld en geknuffeld te worden. Het is maar niks als je beestje ziek is.
Als "ouders" is dat niet fijn zeg maar gerust zwaar kl......
Houd jullie taai en veel sterkte.

Annemarie.

Marjon zei

Wat fijn dat Stacey de operatie goed doorstaan heeft, zal ene hele opluchting voor jullie zijn.

ronny zei

Hallo Petra en Ron, Ik wens jullie heel veel sterkte! Arme Stace, hij heeft al zoveel meegemaakt in zijn leven. Ik duim en denk aan jullie.
lieve groetjes Ronny.

Anoniem zei

Ik "voel" jullie verdriet, of het nu om je kind of je hondenkind gaat je zorgen zijn even groot!
We duimen nog steeds door.
Liefs, BiancaF

Sandra zei

Heel veel sterkte. Ik kan, als dierenliefhebber, heel goed begrijpen wat een bezorgdheid er is als 1 van je dieren geopereerd moet worden. Ik ga duimen voor een snel herstel!

Elke zei

Petra, ik heb gisteren zo vaak aan jullie gedacht... Super dat je dat ziekenhuis in je buurt hebt! En wat een geluk dat je die twinkel in mijnheer De Bruin zijn oogjes terug hebt kunnen zien na de operatie! We blijven verder duimen, en hopen dat hij snel terug mee naar huis mag om op zijn vertrouwde plekje verder te herstellen.

Marchiena zei

Wat een vreselijke dag vol met spanning, maar het belangrijkste is dat Stace weer gezond wordt. Jullie doen er i.i.g. alles aan. Gelukkig dat Ron weer thuis is, op dit soort momenten moet je niet alleen zijn.
Hoe is het met Connor, mist hij Stace?
Het wordt soms zo makkelijk gezegd, maar we denken echt aan jullie en duimen dat het weer goed komt met Stacey.
Sterkte voor jullie en beterschap voor Stace.
Dikke knuffels voor je beardiekindjes.

Mary-Ann zei

Oh Petra, wat een dag, wat een verhaal, kan me zo goed voorstellen dat je het gevoel had dat je in een slechte film zat, maar wel met een goede regiseur en camera-team om het zo even samen te vatten. Wat een verhaal van die 20 mlj. En de service is dan ook echt wel very American. Hopelijk op een snel herstel, en dat Stacey lekker thuis aan kan sterken.
And for Ron...Welcome Home !

Anoniem zei

Heel veel sterkte voor Stacey maar ook voor jullie. Blijf heel hard duimen. Geef Connor een knuf van ons want hij zal (net als jullie) zijn maatje wel missen

Groetjes
Marion

lisette larissa zei

hoi petra en ron we hopen voor jullie dat stacey weer snel opknapt! we duimen voor jullie, heel veel sterkte van ons en pootje van rex.
Groetjes lisette en larissa lindhout

Car zei

Heel veel sterkte Petra

ineke zei

Zo, dat was schrikken zeg! Gelukkig dat die eerste kritieke uren goed zijn verlopen en hopelijk knapt Stacey nu snel weer wat op. Sterkte!

www.vandijkjes.punt.nl zei

Wat een weekend zeg!Hopelijk blijft het de goede kant op gaan. wat moeilijk is het om je beesje zo te zien liggen.

Veel beterschap. Volg het nieuws op FB

gr petra