Gearriveerd

Voordat we naar het vliegveld gingen zijn we eerst nog uit eten geweest. Je ben per slot van rekening niet elke dag 10 jaar getrouwd natuurlijk. De keuze was gevallen op Lucky 32. Vind dit een leuk restaurant en je kan er erg goed eten. We waren er wat vroeg, want om half zeven moesten we op het vliegveld zijn. Maar goed we kregen al snel een tafeltje en we kozen ook snel wat we wilden en voor we het weten had ik mijn salade al geserveerd gekregen. Dit zit bij dit restaurant altijd bij de gerechten inclusief. Daarna werd de tafel al snel, zoals we inmiddels wel gewend zijn, weer opgeruimd. Maar na een half uur was er nog geen hoofdgerecht. En dat is hier toch echt wel uitzonderlijk. Meestal zit ik nog aan de salade en komt het hoofdgerecht al. Maar uitgerekend vanavond niet. Net nu we niet zoveel tijd hebben. Dus toen de serveerster kwam om ons drinken bij te vullen vroeg ik of ze kon vertellen hoe lang het nog kon duren. Nouja vertelde ze, mijn man had zijn steak graag well/done (doorgebakken) en dat duurde op hun grill altijd wel even. Ok, zei ik en maakte me toch wel een beetje zorgen en hoopte dat het niet al te lang zou gaan duren. Ron en ik zaten nog te grappen dat het een beetje begon te lijken op Nederland. Daar kan het af en toe ook zo lang duren eer je je eten krijgt. Waarschijnlijk moesten ze het vlees nog halen bij de Harris Teeter die om de hoek zit. En dat we eigenlijk al helemaal gewend zijn aan de Amerikaanse manier van eten. Geen getreuzel graag, hi hi hi. En terwijl wij dit zaten te bepraten stond er ineens een meneer aan onze tafel met onze nieuwe drankjes. En hij richtte zich tot Ron. "Meneer het spijt ons zeer dat wij u zolang hebben moeten laten wachten. Daarvoor onze welgemeende excuses. Er is geen enkele reden dat u zo moest wachten en daarom willen wij u aanbieden dat wij uw rekening betalen. Gaat u daarmee accoord?". "Uh ja", zei Ron stamelend. "Dank u zeer, meneer en ik ga zorgen dat voor uw beiden het hoofdgerecht er zeer snel aankomt" En met de zelfde stille trom vertrok hij weer. Ron en ik keken elkaar aan en vroegen allebei tegelijk aan elkaar of hij nou echt net verteld had dat hij onze rekening ging betalen? Ok, we moesten wel lang wachten, maar zo lang was het nou ook weer niet. We begonnen eigenlijk dus te twijfelen of we het wel goed gehoord hadden. Het zou namelijk natuurlijk wel een heel lief 10-jarig huwelijks kadootje zijn geweest. En eigenlijk geloofden we dat toch niet. We waren in Nederland wel anders gewend en hadden veel erger meegemaakt. Zo hebben we een keer met de kerst ergens buiten de deur gegeten, waar het echt een eeuwigheid duurde voordat er wat te eten kwam. Dat was pas erg en daarbij vergeleken was dit niks. Maarja als hij Ron's eten nu gratis aanbood? Wie zijn wij om te weigeren, hi hi hi. We besloten maar af te wachten hoe het verder zou gaan en inderdaad al snel erna kwam ons eten. Het was echt heel lekker. We werden hierna bediend door een andere ober dan het meisje van hiervoor. En hij was uiterst correct tegen ons. Toen we klaar waren kwam de andere meneer weer en bood Ron het nogmaals zijn excuus aan en dat we niks hoefden te betalen. Zelfs mijn eten en de drankjes ook niet. De meneer hoopte ons een andere keer weer te mogen verwelkomen en kon ons verzekeren dat we dan de service kregen die we mochten verwachten. Hij vroeg ons of hij ons nog een dessert of een koffie aan kon bieden? Jeetje, dit was toch wel echt service zeg. We stonden helemaal verbaasd. Maar daar hadden we nu echt geen tijd meer voor, we moesten naar het vliegveld. En we bedankten hem beleefd. Daarna stonden we op en liepen naar de deur en daar stonden een aantal personeels leden en ook zij knikte beleefd en wenste ons een goede dag. Nou toen we buiten stonden waren we helemaal perplex, was dit nou echt gebeurd, ha ha ha. Nou ja, hebben wij even een lief huwelijk kadootje gehad vandaag!!! Zomaar van een vreemde.
Daarna op naar het vliegveld. Het was druk op de weg want het regende. En als het hier regent, dan staan alle wegen altijd vast. Ze zijn hier altijd uiterst voorzichtig als het regent met autorijden. In Nederland weet je eigenlijk niet beter als het regent, maar hier is het echt een drama vindt ik. Afijn om tien over zes waren we op het vlieg veld en om tien voor half zeven landde het vliegtuig. Gelukkig precies op tijd.
Het was druk in het aankomsthalletje en in ene zag ik Karin staan en daarna Ton met Dylan op zijn armen. Leuk!! Ik had een Mickey Mouse ballon voor hem meegenomen en het was zo leuk om ze weer te zien. En terwijl ik Karin gedag zeg, zie ik in een flits Liesbeth aan komen lopen. Het duurde even voor ik het plaatje bij elkaar zag. Liesbeth is 1 van de Nederlandse vrouwen waar ik altijd koffie mee gaan drinken. Dus heel spontaan zei ik ook "Hoi Liesbeth". En ineens denk ik wat raar om die hier te zien eigenlijk? Maar het bleek dat zij en haar man in het zelfde vliegtuig hadden gezeten en tegelijkertijd naar buiten kwamen. Wat een toeval zeg. Het was even een chaotisch moment, want ik wilde ook heel graag mijn moeder gedag zeggen. Zo raar. Ik kon even het hele plaatje niet plaatsen. Gek is dat. Daarna snel naar mijn moeder en haar gedag gezegd. Was fijn om haar weer te zien!



De reis was gelukkig heel goed gegaan en ook met Dylan. Hartstikke knap van het mannetje hoor! Bij de koffers oppikken beneden heb ik Liesbeth ook nog even weer welkom geheten in NC. Wat een raar moment was dat even zeg....
Ook Karin en Ma hadden net als Yvonne en Erna een hele proviand koffer bij zich. Erg he? Maar we vinden het allebei ooooo zooooo prettig, hi hihi. En zijn echt reuze blij met dat Hollandse spul allemaal ;-)



Dylan vertelde in de auto al dat oma een heleboel drop in haar koffer had. Leuk he? En dat oma een troep had in haar koffer. En dat de agent op het vliegveld dat had gezien. Heerlijk die kindertaal. Hij is echt gegroeid!

Groetjes Petra