Hij doet het weer.....

Wat een gedoe. Even bij het begin beginnen. Donderdagavond begon het internet hier raar te doen. Telkens viel de verbinding voor een paar minuten uit en daarna deed hij het weer. Idem met de telefoon, ik hoorde mensen wel praten, maar mensen mij niet meer. Vreemd, dacht ik toen nog. Vrijdagmorgen was het nog veel erger geworden en het was 1 minuut aan en 1 minuut uit. En dode lijn met de telefoon. Fijn!! Dus was boodschappen gaan halen en hoopte bij terugkomst dat het beter was. En toen ik die vrijdagmorgen terug kwam met mijn boodschapjes stond er een busje van Time Warner Cable in de straat. Mooi, dacht ik er wordt aan gewerkt. Ben even naar hem toe gegaan en hij wist mijn "problemen" zo te vertellen, zonder dat ik wat gezegd had. Er waren namelijk meerdere mensen in de wijk met het zelfde probleem. Dat gaf me goede hoop, ware het niet dat hij in de zelfde zin er bij vertelde dat zijn dienst er op zat en een andere collega het moest gaan maken. Waarschijnlijk morgen pas. He jakkes....., vond het nou niet zo prettig idee. Geen internet, maar vooral geen telefoon. Nou had ik wel met mijn mobieltje contact, dat werkt weer via een andere club, dus geheel van de wereld afgesloten was ik niet, maar toch.....
Afijn zaterdag middag werkte alles weer helemaal perfect, dus probleem opgelost. Tot.... zondagavond. Zelfde verhaal weer en maandag idem dito. Dinsdagmorgen was mijn geduld op en heb ik gebeld met service afdeling van de Time Warner Cable. Eerst tien keer een knop indrukken voordat je iemand aan de telefoon krijgt natuurlijk. Druk 1 voor vragen, toets uw tigcijferige telefoonnummer in, druk 5 voor vragen over internet, druk 3 voor problemen met de verbinding en ga zo maar door. In de tussentijd hoopte ik maar dat als ik eenmaal een pratend iemand aan de telefoon kreeg, zij mij ook nog zouden kunnen horen praten. En ja hoor eindelijk, ik had iemand aan de telefoon! Gelukkig contact. Alleen hoorde ik aan de andere kant steeds, "hallo", "hallo".... Ze hoorden me dus niet. En uiteindelijk was dat misschien ook maar goed, want het Nederlands wat uit mijn mond kwam was nou niet echt van het vriendelijke soort. Heb altijd al moeite met de toets/druk systemen van bedrijven, maar vooral nu. Hoe moest ik dit nou gaan oplossen? Nou kon ik natuurlijk met mijn mobiel bellen, maar met 50 cent per minuut wordt je daar ook niet vrolijk van. Dit soort telefoontjes duren altijd een eewigheid. Afijn, nog 1 poging met de gewone telefoon en anders toch maar met het mobieltje. Inmiddels wist ik de vragen al en ging het wat sneller en tikte ik als de brandweer alle juiste doorkiesnummers in. En ik had zowaar weer contact met een levend wezen. Mijn naam is Petra en mijn stem valt wellicht zo meteen weg, maar blijft u aan de lijn alstublieft. "Huh", hoorde ik aan de andere kant. En legde daarna mijn verdere verhaal uit. Dat er van de week ook problemen waren met het internet en de telefoon in de wijk en dat het nu hetzelfde was. Het levende wezen aan de andere kant vroeg mij wat gegevens en deelde mij geheel service gericht mede dat er helemaal geen problemen in de wijk waren geweest en dat die er nu ook niet waren. Leuk, dacht ik, dit wordt een gezellig gesprek, (ahum). Ik vertelde haar dat er van de week techneuten bezig waren geweest en ik die gesproken had omdat mijn internet het ook niet deed en dat het probleem verholpen zou moeten zijn, maar dat dat dus niet het geval was. "Nee hoor, geen storing", zei ze, "U bent vast abuis". Wel potverdriedubbeltjes in de rondte, dacht ik, maar zei dit niet. En bleef de rust zelve en zei dat ik zeker niet abuis was en dat internet het na 1 minuut inloggen het niet meer deed. En toen hoorde ik het bekende "hallo, hallo". Mijn vreugedestemming steeg met de minuut. Maar ze had wel geluisterd naar me in het begin, want ze bleef aan de lijn. En na 2 minuten te hebben "ge-hallo-ed" naar elkaar, had ik weer verbinding met het levende wezen. Ze constateerde nu "some noice" op de lijn. Nee, het was juist stil, dacht ik bij mezelf, maar was allang blij dat ze wat constateerde. Maar verzekerde ze me ik was de enigste in onze straat met dit probleem en ze ging woensdag een techneut naar me toe sturen. Of ik woensdagmorgen thuis was? Ja is goed, zei ik tegen haar. Maar hierna hoorde ik weer "hallloooooo". Dit gaat goed zo zeg. En weer volgde een 2 minuten lang "Hallo, is daar iemand". Dit hele plaatje maakte me op een of andere manier vreselijk melig, maar was ook boos dat ze maar bleef volhouden dat alleen ik de gelukkige was dit keer. Afijn toen ik weer te horen was aan de andere kant van de lijn, vertelde ik haar dat de afspraak accoord was en nam afscheid van dit levende wezen. Maar.... ik dacht ga toch even bij Alison, onze buurvrouw, vragen of zij ook problemen heeft dit keer. Want vrijdag hadden we het er nog over gehad. Zij werkt van huis en dan is geen telefoon en internet helemaal geen pretje. En ja hoor, ook zij had dezelfde problemen. En ook zij had gebeld met de service afdeling van Time Warner Cable. Ook tegen haar hadden ze gezegd dat ze echt de enigste was in de buurt en dat het misschien wel aan haar computer moest liggen. Nog erger dan mijn levend wezen die ik gesproken had dus. Geweldig. Afijn woensdag morgen kwam er ook een techneut bij haar, dus we hielden ze lekker bezig zo. Ware het niet dat gisteravond het internet het weer deed. Joepie! Het "Noice-je" was gevonden waarschijnlijk. En om het plaatje af te ronden belde er een techneut. Niet op de gewone telefoon, maar op mijn mobiel. Wat een slimme techneut, die wist vast wat het probleem was. En hij vroeg of er nog steeds problemen waren. Dus vertelde hem dat het nu allemaal weer werkte. Daarna deelde hij mede dat de storing dan verholpen was, want deze storing was in de hele WIJK. En hij was blij dat onze problemen daarmee ook opgelost waren. Goed van hem he? Nou komt hij vanochtend dus niet langs ;-)
Maandag was ik ook nog kaartjes gaan halen voor de Hurricanes a.s. woensdagavond. Met Anneke en Carin, die dan bij ons zijn, wilden we daar naar toe gaan. Alleen was ik even vergeten dat de State Fair er nu ook was. Maar eenmaal bij de afslag wist ik het weer, want er stond een mega file. He jakkes. De State Fair en het RBC center zijn vlak bij elkaar. En ze gebruiken elkaars parkeerplaatsen. Zal ik blijven staan of toch maar kaartjes via internet bestellen? En telkens als ik dacht, ik ga keren, reden we weer een stukje. En na een half uur stond ik voor de parkeerplaats van de Fair. Maar daar moest ik niet zijn, ik moest naar het RBC center. En vertelde dit tegen de mevrouw van de parkeerplaats.


Als een ware "Sesam open u", deed ze mij er door heen leiden en kon ik daarna makkelijk door rijden. Zo grappig eigenlijk en ontzettend aardig van haar. Na nog heel eventje stil te hebben gestaan, stond ik bij de parkeerplaats van de kassa en kon ik kaartjes kopen. Al met al was het nog meegevallen.








Ik zag ook dat de verbouwing van het stadion van de "Wolfpack" (het footballteam) klaar was. Het zag er mooi uit. Van de zomer waren ze nog flink aan het bouwen geweest, maar nu waren de nieuwe tribunes klaar. Afijn na het kopen van de kaartjes moest ik ook de drukte weer uit zien te komen. En het eerste stukje ging weer goed en daarna weer langs de parkeermevrouw die die zelfde truc weer deed, waarna ik weer kon doorrijden. Maar even daarna kwam ik bij een politie agent. En die had niet zo snel in de gaten dat ik niet naar de Fair hoefde, maar weg wilde. Hij gaf me een stop gebaar en ik luisterde braaf. Maar ik stond en stond.... En het duurde en duurde, zodat ik toch maar mijn raampje open deed en vertelde dat ik niet hoefde te parkeren maar dat ik kaartjes had gehaald bij het RBC Center. "Oh sorry M'am!" En ook hij kende de "sesam-open-U"-truc en ik werd netjes voor gelaten en kon ik daarna zo doorrijden naar de snelweg. Wat goed!!! En zo ging ik met de kaartjes weer op huis aan.
Gisteren hoorde ik ook van Ronald dat Carin en Anneke goed zijn aangekomen in Washington. Ze blijven daar een dagje genieten van al het moois en vliegen donderdag door naar Raleigh, waar wij ze gaan oppikken. Leuke vooruitzichten dus!

Groetjes Petra