Saint John

Alweer werd ik de volgende dag vroeg wakker. Vind het leuk om te zien hoe de boot de haven in vaart en wellicht heb ik daar op geslapen, want bij het openen van de balkondeur zie ik zeemeeuwen met ons meevliegen.



Teken dat we in de buurt van land zijn. De zon is net op en er komt een vissersbootje langs de boot varen. Snel mijn camera pakken. Het licht is zo mooi zo vroeg in de morgen.





De meeuwen vliegen af en aan en jawel het eerste land is in zicht.







Het ziet er naar uit dat we mooi weer hebben vandaag. Er schijnt een zonnetje en de temperatuur is al aangenaam. Dan varen we langs een vuurtoren.



Deze ligt op een soort van eiland waarnaar een lange pier zo naar het vast land gaat.



En die pier is heeeeeel lang....



Zo zalig dat balkonnetje.



Dan varen we verder en komen er meer huisjes. Boven op een berg zie ik een watertoren met er op "Saint John" staan.



De coastguard boten liggen netjes op een rij zo vroeg in de morgen.



En zo te zien gaan we aanmeren.



Welcome in Saint John, Canada!



Ik ga me snel aankleden en we gaan weer ontbijten. Wij hoeven pas vanaf 9 uur van de boot af om met de excursie die we via Carnival geboekt hebben mee te gaan. Dus we besluiten om in de grote zaal te gaan ontbijten. Daar wordt je bediend en dus niet in de rij staan hopen we. De zoektocht naar de eetzaal was ook nog een sport trouwens. Zo'n boot is zo groot en je bent gewoon continue de weg kwijt. Als ik denk dat ik het weet, sta is dus weer aan de verkeerde kant. Of we kunnen niet via de vierde verdieping aan de voorkant van de boot komen. Dus dan weer 1 naar boven, stuk lopen en dan weer 1 naar beneden. Uiteindelijk gevonden en hier stond er ook een rij. Maar toen we eenmaal zaten hadden we goede hoop. Want hier werd je immers bediend. Nou dat viel tegen, want die bediening hielp iedereen behalve ons.

We zaten inmiddels 20 minuten en we waren nog niet aangesproken voor koffie of iets dergelijks. Terwijl om ons heen mensen al zaten te eten. Ik vroeg daarop aan het meisje die ons de tafel had gegeven of er wel bediening was aan ons tafeltje en zij ging het voor ons uitzoeken. En voor we het wisten stond de Maitre D aan onze tafel om ons koffie te geven. En twee tellen later ook een ober die onze bestelling op nam. Die was duidelijk niet blij, want die had op zijn kop gehad denk ik.

Het eten kwam daarop heel snel, maar bij het afleveren ervan, fluisterde hij toch nog eventjes "Ik was er heus wel hoor", toen hij mij mijn eten gaf. Jeetje zeg, daar wordt je ook vrolijk van een boze ober op de vroege morgen. Dan voortaan maar weer in de rij voor het ontbijt? Dit was ook niet echt een succes. Ik had ook helemaal niet gevraagd om die Maitre D (de opperbediende en zijn baas, zeg maar) Ik had gewoon gevraagd of er iemand ons kon komen helpen met de bestelling. Afijn, inmiddels moesten we op gaan schieten want we moesten de bus halen.

En zo waren we kwart voor negen beneden en zagen we een meneer een bord met daarop "St. Martin & Bay of Fundy" omhoog houden. Dat was de excursie die we geboekt hadden (er zijn er echt heel veel waaruit je kan kiezen via Carnival) en dus gaven we de beste man onze kaartjes. We konden gelijk de bus in dan, want de bus zal al vol. Huh??? kwart voor 9 en iedereen is er al? Die hadden er zin in zeg! En we zaten nog niet net of we vertrokken!



Shannon was onze rondleidster voor deze toer die bij elkaar 5,5 uur zou gaan duren. Ze sprak met een prachtig dialect met veelal een "oe", waar Amerikanen een "ou" zeggen. About, werd dus aboet. Zo knus klonk het. Het was ook een allerliefst mensje. Voorheen verpleegkundige geweest, nu met pensioen en deed dit er nu bij. Ze had er ook echt lol in.



En zo reden we weg. De foto hierboven vond ik wel grappig. Genomen vanuit de bus van een gebouw (ik dacht het gemeentehuis), maar de weerspiegeling in de ramen laat ook een stuk boot zien. Shannon vertelde over van alles en nog wat en zo weet ik nu dat Donald Sutherland hier geboren is. En waar hij naar school is gegaan. Eerlijk gezegd wist ik helemaal niet dat hij Canadees was. Nou blijkt dat het zwembad, waar Donald naar school ging, later nog gebruikt is voor de opnames van de film Children of a lesser god. Kan je het nog volgen? Children of a lesser god ging over die leraar met dove kinderen. Hele mooie film. Maar zo werden er tientallen "Wist u datjes" de bus in gegooid en moet eerlijk zeggen dat mijn harde schijf niet alles kon op slaan. Maar al met al werd het wel een heel informatieve bustrip.



Onze eerste stop was bij de reversing falls van Saint John. Shannon vertelde dat op dit tijdstip het water de rivier uit stroomt richting zee. Het was dus laag water. En met een enorme kracht deed het water dat. Echt een kabaal dat er vandaan kwam.



Kolkende stromingen zag je er. Een heel idyllish plekje zou je denken. Was het ook wel hoor, maar op de parkeerplaats waar wij stopten, stonden ook een stel van deze auto's. Die wisten vast dat er een cruiseboot met een stel Amerikanen aan kwam vandaag.



Met kleedjes op de wagen werd er van alles uitgestald. Veel "tuttemefrut" zoals Jan de Boef zou zeggen. Maar tussen alle troepjes zag ik ook een Canadees kentekenplaat. Da's leuk voor Ron's verzameling dacht ik. Die heeft namelijk alle 50 staten en nog wat meer kenteken platen. Dus die van Canada en in dit geval New Brunswick, kon er mooi bij passen. Maar had het idee dat het wel eens erg duur zou kunnen zijn. Dus vroeg zo non-chalant mogelijk, wat kost de nummerplaat. "Twee dollar" werd me toegeroepen. Ohhhhh, da's een koopje! Doe mij die maar dan. Ik vroeg nog hoe het in Canada ging met nummer platen of die bij de wagen of bij de persoon horen, maar dat was te hoog gegrepen. Daar kon ze me niks over vertellen, dat wist ze echt niet, hahaha. Nouja, dan maar weer naar de bus. Want we gingen naar de volgende stop.



Nu gingen we echt een heel eind rijden en kwamen we inderdaad langs de kust.
De Bay of Fundy. Shannon ratelde maar door en alle info vloog me om de oren.
We kwamen langs baaitjes en mooie groene velden. Kleine huizen, met een fris wapperende was aan de lijn. Wat door onze mede busgangers als een soort van vertederend iets werd bekeken. Zo van och, hier doen ze dat nog zo....



Misschien was het wel een bewuste keuze dat ze de was zo drogen? Maar geloof niet dat dat bij hen opkwam. Shannon brabbelde ook zoiets van, ja zo drogen vond ze zelf ook prettiger met mooi weer. Alleen als het regende gebruikte ze de droger. De vraagtekens vlogen daarbij spontaan de bus in boven alle hoofdjes uit Amerika. Grappig hoe dat toch zo verschillend in denkwijze kan zijn.



We passeerden een oude kerkje dat afgebrand en weer herbouwd was door de dorpelingen en bij een "marsh" (stuk grond aan het water, zeg maar) ging de bus in de ankers. "Moose-alert"! En jawel er stond heeeeeuuuul in de verte een eland. Volgens Shannon een mannetje, want hij was zo groot.



Nou heb ik tot 200mm zoom om mijn lens, maar hij leek me nog steeds klein ;-) Het zwarte stipje in het links midden op de foto is de eland. Shannon vertelde dat het vandaag warm weer was en dan komen de elanden naar het water toe. Ook dat weer geleerd! Het werd echt een educatieve morgen!

En na zo'n 45 minuten rijden, reden we St. Martin in. Een heel lief klein plaatsje met niet 1, maar twee covered bridges. En waar het nu dus duidelijk laag tij was. Want de bootjes lagen op het droge.





We zouden hier nog niet stoppen, we ging nu eerst voor een lunch, nou ja zoals Shannon het zei een "Lounch" aan het strand. Alsof we op de boot nog niet genoeg te eten hadden gekregen. Lobster chowder (soort van vissoep) was HET hoogtepunt wat op de kaart stond. Voor mensen die daar niet van hielden was er ook ander eten beschikbaar. De Lobster chowder zag er een beetje uit als koninginnen soep. Maar aangezien ik niet echt een liefhebber van lobster ben, heb ik voor wat anders gekozen. Chicken strips, lekker Amerikaans niet?

Bovendien had ik helemaal nog geen honger, want het ontbijtje zat nog erg hoog en in Canada was het een uur later. Dus eigenlijk was het voor ons nog maar 11 uur. En eigenlijk wilde ik heel graag foto's maken aan het strand. Het was er prachtig. Een superbreed keienstrand. Met hoge rotsen, met hier en daar een uitgesleten stuk door wind en weer.

Shannon had in de bus ook al verteld dat op dit strand veel keien waren met een soort van ring. Door het weer en de golven, slijten de keien en komt de binnen kant van zo'n steen meer zichtbaar. En als je een steen vind met zon witte ring, dan mag je een wens doen. Als die wens is uitgekomen is het zaak dat je steen doorgeeft aan een dierbare vriend die dan op zijn beurt weer een wens mag doen. En zo wordt een wens-vriendschaps steen.



En met die gedachte ging ik het strand op. Overal waren nu trouwens de lupines in bloei. Iets wat me deed herinneren aan Oostenrijk.





Nou kan ik je zeggen dat lopen in mul zand op een strand best zwaar is. Maar ik weet nu ook dat lopen op een strand met allemaal keien, niet even makkelijk is. Mijn moeder bleef dan ook lekker op het terras van het restaurantje in het zonnetje zitten. En ik ging het strand op. Natuurlijk moest ik ook op zoek, naar een kei met een ring. Die wens wilde ik namelijk wel maken!



Het was zalig weer en er was ook een schoolklas die dag aan het strand. En die hadden ook vast het ringen verhaal gehoord, want iedereen was op zoek. Er kwam in alle spontaanheid een jongetje op me afgerend. "I found a rock with a green ring, Miss!!!", zei hij helemaal blij tegen mij en liet tegelijkertijd zijn nieuwste vondst zien. Schatte hem een jaar of 7. Blond haar en een heerlijke vieze blubber broek van in de branding lopen schooieren. "Geweldig", zei ik tegen hem, "die is wel heel speciaal zeg". Hij glunderde er helemaal van. Zo lief! En hij keek nog eens naar de steen en zei toen "Wilt u hem misschien hebben, Miss?". Ik moest lachen, zou zijn wens nu al uitgekomen zijn dan? En ik vroeg hem dat ook. En hij zei nee, nog niet. "Nou dan moet je hem nog even bij je houden hoor, totdat die uitkomt". Hij knikte me toe dat hij het begreep en deed de steen in zijn broekzak. "Wel zuinig op zijn he?", zei ik nog en hij gaf me nog een big smile. Wat een lief mannetje!

Ik maakte nog wat foto's en zowaar vond ik daar bij elkaar drie stenen met een ring. Alsof die op mij hadden liggen wachten. Of iemand had daar uren naar lopen zoeken en vier stenen gevonden. De mooiste uitgezocht en de andere drie daar laten vallen, hahaha. Dat kan ook. Maar ik deed ze in mijn broekzak en liep meer naar de rotsen. In het midden was een soort van grot waar je in kon lopen. Er schijnt hier zo groot tijverschil te zijn dat daardoor de rotsen enorm uitslijten.



Maar inmiddels was het water aan het opkomen en er liep een stroompje zo ver ik kon kijken. En kon ik niet zo snel meer daar omheen komen. Er onder lag er namelijk geen zand maar vette klei. Maar wilde het in ieder geval wel proberen. Ik dan ook mijn schoenen uit en stapte daarna in het stroompje.



En mijn voeten verdwenen zo'n 7 cm in de blubber. Niet 6 en niet 8 cm, 7 centimeter ;-) Gatverdamme.... En net toen ik me bedacht ga ik dit doen, ging er naast me iemand onderuit. Op een vreselijke manier en met een enorme sliding zelfs. Niks zien aankomen en binnen 1 tel onderuit. Met als gevolg zo ongeveer het zelfde patroon in haar kledij als dat mannetje die me zojuist de groene ring steen had aangeboden. En spontaan bedacht ik me dat ik in de achteruit ging. Niet verder proberen Petra. Denk aan je camera en hou het alsjeblieft droog. Voeten gewoon weer veilig op het droge. Die grot kon je hier vandaan ook aardig zien niet? Gewoon een beetje meer inzoomen met die camera. Het zou namelijk echt weer wat voor mij zijn om met een zeiknatte blubberbroek, de bus weer in te moeten.

En zowaar lukte het mij om dat stroompje weer uit te komen. Maar eenmaal weer veilig op het droge zag ik dat de klei van het hardnekkige soort was en met geen mogelijkheid van mijn voeten wilde. Geweldig...., want met je bloten over die keien was echt geen pretje. Dus kon ik eerst met een steentje de meeste klei er van afschrappen en daarna toch maar in mijn schoen gestapt. En.... dat loopt niet prettig kan ik je vertellen ;-)





Inmiddels was het ook weer tijd om terug naar het restaurantje te gaan. En mijn moeder de stenen te laten zien. En zo liep ik onderwijl lekker soppend in mijn schoenen terug. We namen er twee van mee en de derde gooiden we net bij de ingang van het restaurantje neer. Hopelijk vond die ook een gelukkige vinder ;-)



Buiten de bus hadden we nog een praatje met Shannon. Ze vroeg ons of we een steen gevonden hadden. En ik vertelde haar van wel. Daarop liet ze er 1 zien die zij had gevonden. Natuurlijk veeeeeeel mooier dan mijn exemplaren. Maarja, zij was een getraind. Dat was niet eerlijk. Ze moest lachen en gaf de steen aan mijn moeder. Erg aardig. En zo hadden we toch weer drie stenen. Wat zouden we allemaal wel niet gaan wensen!

Hierna reden we terug naar St. Martin. Het dorpje met het kleine haventje en de covered bridges.





Het was er echt idyllisch. Het tijverschil schijnt hier 8 meter te zijn. Heel wat in ieder geval.



Shannon had in de bus nog verteld dat dit de enigste plaats ter wereld. Ja ja, je leest het goed, hi hi hi, ter wereld!, waar je twee covered bridges in 1 foto kunt krijgen. En natuurlijk moest ik die foto maken, dat begrijp je.



Gelukt he?



Nummer 1 hier boven en nummer 2 hier onder ook nog even apart.



Ook hier waren weer wat souvenir winkeltjes en daar heb ik een magneetje voor op de koelkast gekocht. De naam St. Martin geschilderd op een steentje. Made in Canada zei de mevrouw waar ik hem kocht. Bij het kraampje naast haar, had ik mijn moeder al horen praten. In het Nederlands! Zo grappig. De mevrouw kwam uit Engeland, maar had een jaren terug een Nederlands vriendje gehad en sprak dus aardig Nederlands. Zo zie je maar weer. Hierna ging de bus weer terug naar Saint John en was de volgende stop de city market.



Waar van alles en nog wat werd verkocht. Maar vooral veel vis.







Mosselen en natuurlijk.... lobster!



Het was een heel gemoedelijke markt. En aangezien in vroegere jaren de bevolking het meest geleefd had met de bouw van boten, was het plafond van deze markt ook gemaakt op een basis van een boot. (aldus Shannon, niet dat je denkt dat ik het allemaal verzin)Het zoveelste "Wist u datje", van vandaag.







En er was dit. Dulse.... Nog nooit van gehoord. Maar Shannon had het in de bus uitgedeeld en we hadden het allemaal kunnen proeven. Daarna kwam er een zakje met pepermuntjes na, want het was werkelijk niet om te eten. Een soort van gedroogd zeewier wat heel goed voor je moest zijn. Nou ik was heel blij met het pepermuntje kan ik je zeggen. Maar op de city market dus te koop ;-)



Na de city market gingen we weer terug naar de reversing falls. Het water zou volgens Shannon nu de andere kant op stromen. Dus de rivier in en het zou veel hoger staan dan vanmorgen toen we er waren.



"Gelukkig" stonden de autoverkopers er ook weer. Dit mannetje vond ik wel een speciaal charactertje. "Made in Canada", stond er op zijn shirt. Hij zat er bij als een oude kapitein en verkocht pop. Zoals ze in Canada frisdrank noemen. Mooi om te zien.

Shannon had in de bus al gezegd dat het nu een heel ander gezicht was. En inderdaad de kolkende witte stroming was weg en nu zag je wel kolken, maar weer onder water. En het water ging inderdaad de andere kant op. Land inwaarts. Gek hoe zo iets toch werkt he? En terwijl ik sta te kijken zie ik ineens een zeehondje voorbij zwemmen. Ahhhhhhh....



Die oogjes....



En voor de liefhebbers nog een stuk rug van een zeehond.



En een zeehond en aalscholver met vis in zijn bek in 1 foto. Jahahaaa, behalve twee covered briges hadden we deze ook nog mooi op de kiek ;-)



Ook was er nog een soort van speedboot die over die stromingen heen sjeesde.



Toen wij aankwamen vaarde hij net weg, deed 1 draai en zeikie nat waren de mensen aan boord.



Niks leuker om dat van de kant te kunnen aanschouwen ;-) Kortom, we hadden weer een hoop gezien die dag en hierna werden we dan ook weer bij de boot afgezet. En na Shannon bedankt te hebben, wilde ik nog even een foto maken van de boot. Maar eigenlijk kreeg ik hem er niet helemaal op. Zo groot is die boot. En op de foto hieronder kan je het eigenlijk toch wel goed zien hoe groot.



Zie je namelijk de bus waar wij uit gestapt waren naast de boot. Precies, zo groot is zo'n cruise boot nou. Een bus, lijkt er een dinky toytje bij ;-) De boot was overigens ook een heel stuk omhoog gegaan die dag. Want toen wij uitstapten zag je net de eerste rij raampjes. En nu was die rij een heel stuk omhoog gegaan.



Zo staat op de foto hierboven een man naar beneden te kijken op de bovenste verdieping. Je ziet hem bijna gewoon niet staan he? Beneden aan de kade waren nog wat winkeltje en we hebben daar nog even gestruind voor we weer aan boord gingen. Even nog in het restaurant gesnacked met ijsje toe en toen weer naar de hut en toen zagen we net de loods aankomen en zo vaarden we weer de haven uit.








Daarna hebben we nog even op het dek gezeten en daar kreeg ik ineens bezoek! Ongewenst bezoek kunnen we wel zeggen. Ik zat namelijk een boek te lezen en toen voelde ik wat kriebelen op mijn been. En ik kijk naar beneden en er zit me toch een eng beest op mijn scheenbeen. Gatverredamme. Het ding bleef ook gewoon zitten toen ik opsprong. Zeker 7 cm groot was ie. Niet 6 en niet 8, 7 cm ;-) En met mijn boek meptje ik hem van mijn been af. Yikes!!!! Wat een enorme voelsprieten had het ding zeg.



Na van de schrik bij gekomen te zijn heb ik toch nog maar even de camera gepakt en er een foto van gemaakt. Weet echt niet wat voor een exemplaar het was, maar hij was helemaal niet leuk! Ben dan ook maar gaan douchen en me klaar gaan maken voor het eten (alweer) voor die avond. En zo was er al weer een dag voor bij!

Groetjes Petra