Weer thuis

Gisteravond laat zijn we weer thuis gekomen! Alle vluchten gingen gelukkig keurig op tijd de lucht in, maar zo'n "terug-reis-dag" duurt altijd zo lang. Na ons laatste ontbijt aan boord konden we om half tien van de boot af. Rond 11 uur waren we op het vliegveld, maar onze vlucht ging pas om half 5 's middags. Dus even flink wachten. Nou waren we niet de enigste die moesten wachten, want ongeveer 3000 andere mensen gingen ook met het vliegtuig op huis aan. Dus behoorlijke drukte op het vliegveld van SanJuan. Daarbij kwam ook dat er een aantal vluchten door het koude weer in het noorden van Amerika erg vertraagd waren en er werd ook nog een vlucht geannuleerd. En dat alles bij elkaar leverde veel vermaak op het vliegveld op. Ik kan dan ook heerlijk genieten van de vele verschillende mensen op zo'n vliegveld. Niet te lang hoor, want ik was maar al te blij dat onze vlucht niet vertraagd of geannuleerd werd. Als je naar huis gaat, wil je er ook maar meteen zijn ook, niet waar? Grappig was wel dit keer het door de douane gaan in San Juan. Nadat je van de boot komt moet je door de douane en er stond een lange rij. En de beambtes waren zoals ze vaak zijn niet al te vriendelijk of spraakzaam. Ik moet eerlijk zeggen dat ik altijd een beetje gespannen ben bij de douane. Weet niet hoe het komt, maar er heerst altijd zo'n gespannen sfeer. Krijg er altijd de kriebels van. En we stonden zeker al 30 minuten in de rij toen wij bij het eerste loket geroepen werden. We hadden alle formulieren in gevuld en de beambte bekeek ons customsformulier wat er over ging of we wat aan te geven hadden. (Nou hadden we in de Bonairse supermarkt heerlijk geshopt en veel Hollands lekkers kunnen scoren). En door zijn manier van kijken leek het wel of hij zo door me heen keek en de kaas, Heinz sandwichspread, kroepoek en wat al niet nog meer zo voorbij zag komen. Hij keek twee keer naar mij en naar Ron. En daarna weer naar het formulier. Met zo'n vreselijke stilte tussen hem en ons. En daarna noemde hij de plaatsnaam van onze woonplaats op. En keek weer naar ons. En vroeg ons of wij daar woonden. Het viel me op dat hij die naam goed uitsprak. Onze woonplaats zorgt nogal eens voor de nodige tongbrekende taferelen, maar niet bij deze meneer. Wij vertelden dat wij inderdaad daar woonden en ik voelde mee een beetje raar. Wat zal er nou zijn? Heb ik het formulier soms niet goed gelezen, heb ik iets raars ingevuld of zo? Ik zag ons al een poos aan deze balie doorbrengen, maar niets van dit alles gelukkig. Want twee tellen daarna kwam er een enorme big smile op het gezicht van meneer de douane beambte. Dat was op zich al heel uitzonderlijk. Want dat is me nog niet vaak gebeurd. En waarom deze smile? Hij had er namelijk ook gewoond. Een waterval van verhalen kwam nadien uit zijn mond. Over zijn zus die in Apex woont en zijn tante. En zijn vele vrienden. Hij was heel erg jaloers op ons, vertelde hij en vond het zo leuk dat wij nu net aan zijn balie stonden en onderwijl begon hij al te stempelen op de formulieren. Een goed teken. Ik voelde de spanning zo uit mijn lichaam via mijn tenen vertrekken. Gelukkig zeg....., dit was wel even een opluchting ;-) Na nog een paar leuke verhalen en ons een goede reis wensende mochten we Amerika weer in!
Het is echt een hele leuke vakantie geweest. Vandaag de foto's (zo'n 750 stuks) terugkijkende hebben we zoveel gezien en gedaan in die dagen. Ongelooflijk hoe snel het gegaan is. We hebben enorm getroffen met het weer. Want in Orlando was het heel mooi weer en op de eilanden ook. In San Juan was het wat bewolkt geweest, maar met een heerlijke temperatuur. En alleen op Grenada hadden we wat spatjes, maar even daarna was het weer mooi. Dus we hebben allebei een lekker kleurtje opgelopen en kunnen terug kijken op een heerlijke vakantie. Ondanks de aanrijdingen in Aruba. Wat wel even schrikken was.





De eerste Jeep in de prak. De foto hierboven was van de eerste aanrijding waarbij we op de voorrangsweg reden en de aanrijding van rechts kregen. Het was echt zo snel gebeurd en de schade was best aanzienlijk. In eerste instantie was er een jonge politie agent bij en die was heel aardig. Van hem mocht ik ook zijn mobieltje gebruiken en kon ik de verhuurder op de hoogte stellen, die iemand naar ons toe stuurde. Maar die agent mocht geen politie rapport opmaken want daar hadden ze speciale mensen voor. Nou speciaal waren ze zeker de twee politie agentes die dat kwamen doen. Maar veel kijk op het geheel hadden ze niet. Een half uur nadien was het verhaal zo verdraaid door deze dames dat ze ons vertelden dat wij van rechts kwamen en die mevrouw op de voorangsweg reed. En gewoon glashard volhouden. Echt ik werd er super boos van. Ik heb getracht ze enige wijsheid bij te brengen, maar het ziet er naar uit dat wij als schuldige hier uit gaan komen. Gelukkig hadden we wel voor die dag een verzekering genomen en moesten we "alleen" de borg betalen van $ 500,-. Die we kwijt zijn als de politie blijft bij het verhaal dat wij schuldig zijn aan de aanrijding. Je ziet het gewoon gebeuren hoe ze veel dingen verdraaien. Waarmee ik bozer werd, maar hoe minder het ook uithaalde bij de agentes. Ze vertelden dat er verkeerspolitie bij kwam, maar dat dat nog wel een paar uur zou gaan duren. En natuurlijk wisten zij dat wij met de boot mee moesten en daarop dus nooit zouden kunnen wachten. Echt, dat was geen leuke ervaring en op dat moment voel je je echt op 1 of ander bananeneiland waar je je o zo machteloos voelt. Al moet ik zeggen dat ik de mensen van Bonaire en Aruba eigenlijk heel aardig vond. Vooral als ze merkten dat je Nederlands sprak. Maar de politie agentes hebben bij mij geen leuke ervaring van Aruba achter gelaten. Voelde me vreselijk genept en kon er niks aan doen. Daarna met de jongens van de autohuur afgesproken naar de boot terug te gaan. Maar eerst brachten ze ons naar de manager zeiden ze. En dat was ook wat wazig vond ik. Het werd niet echt duidelijk gezegd en het enige wat Ron en ik wilden was terug naar de boot. Geen gezeur meer, maar hij had het maar over papieren en praatte me zijn collega constant in papiamento. Waar wij dus maar bar weinig van konden verstaan. Ron zat achterin met de andere collega en daar kwam er loeihard een zwarte Mitsubishi aan gescheurd. En terwijl hij een flauwe bocht neemt, zie ik de wagen gaan zwabberen en de wagen voor ons kan hem nog maar net ontwijken. De jongen die ons reed probeerde hem ook te ontwijken, maar helaas raakte hij bij ons de achterkant, waarop wij gingen draaien op de weg en op de andere weghelft terecht kwamen. En dat was het engste. Je zag twee wagens recht op ons afkomen, maar gelukkig wijkte zij ook uit en doken zij de stoep en de berm in. Terwijl wij draaiden hoorde ik nog twee klappen. En daarna kwamen wij tot stilstand.



Het was zo schrikken en heb me ook meteen voor genomen om voorlopig maar even niet meer in een open Jeep te rijden. Het voelt zo raar en het geluid zo hard te horen was echt eng. De jongen die achterin zat kreeg een stang van de rolbeugel in zijn nek en had erg last van zijn knie. Het was aan zijn kant waar de auto geraakt was. Al met al was het een wonder dat we er alle vier zo uit zijn gekomen. De man die het ongeluk veroorzaakt had, heeft na ons nog een auto geraakt en is tegen een paal tot stilstand gekomen. In die andere auto zat een man met een kindje, die gelukkig heel goed in het kindersstoeltje zat en ook zonder verwondingen de auto konden verlaten.



Voor de bestuurder van de zwarte auto kwam al snel een ambulance want hij had veel "schade" aan zijn hoofd. Maar eerlijk gezegd denk ik dat hij dat ervoor al enigszins had, want de manier hoe hij reed was onverantwoord. En hij zou zo 6 mensen zwaar kunnen verwonden. Het was een jonge knul die zijn roekeloos rijden waarschijnlijk niet goed ingeschat had. Na deze aanrijding had ik het behoorlijk gehad en wilde alleen nog maar terug naar de boot. Maar we moesten nog steeds naar die manager. Wat een gedoe. Uiteindelijk daar en na het uitwisselen van gegevens bracht hij ons terug naar de boot. Het bleek dat hij een oud marinier was en op het eiland gebleven was. Nadat hij ons had afgezet hebben we nog een Nederlandse hap bij de Paddock gegeten. Wat de gemoedsrust wat deed bij komen. Wat een dag......
De vrijdag hebben we lekker aan boord gerelaxed en dat verzet de zinnen. Heb ook nog even in het zwembad gezwommen. Ze hadden op de boot veel zwembaden, maar ook zo'n zwembad met een soort van stroomversnellings apparaat. Waarbij je tegen de stroom in kunt zwemmen. Dat was even pittig doorzwemmen, maar heb het een half uur volgehouden. Dat maakt even je hoofd leeg. Daarna lekker uitrusten en boekjes lezen. Goh, het leek wel weer vakantie!
En nu dus weer thuis en weer bij mijn moeder en de doggies. Toch wel weer heerlijk om met ze te kunnen knuffelen. En wat slaapt je eigen bedje toch altijd fijn, na een vakantie. Echt fijn thuis komen heet dat denk ik ;-)
Morgen is er trouwens een feestje hier, want mijn moeder is dan jarig. En...we gaan 's avonds lekker eten bij PF Chang om het te vieren!!!

Van de andere dagen zal ik de komende week wat foto's en dingen plaatsen. Moet me eerst even door alle foto's heen worstelen ;-)

Groetjes Petra