Lucky me...

Even vertellen wat we van het weekend allemaal hebben uitgespookt. Het was zaterdag echt heerlijk weer. 's Morgens wel wat regen, maar even lekker 16 graden. Zalig. In de loop van de ochtend werd het droog en het was zo'n 21 graden en de humidity (vochtigheidsgraad) was heel erg laag. Door die vochtigheidsgraad is het hier vaak erg plakkerig weer zeg maar. Maar nu was het lekker.
Goed weer om aktief te zijn niet waar. En ik wilde al een poosje wat bloemetjes bij onze brievenbus. Bovendien komt ons sprinklersysteem daar ook iedere ochtend, dus hoef ik me niet al te druk om water geven te maken. Bij de Home Depot een paar van die randen gekochten en plantjes. En nu hebben we bloemetjes onder onze mailbox. Al met al een heel project weer ;-)
's Avonds zijn we met vrienden bij Carrabbas gaan eten. En had (zoals vaak) de Pollo Rosa Maria besteld. Daar zit ook een salade of soep bij en dit keer had ik gekozen voor de spicy lentl & sausage soep. Hij was erg lekker en zag dat er laurierblaadjes in zaten. Nou die had ik mooi op het randje gelegd, want dat leek me nou niet zo eigenlijk. Bij Carrabbas zijn ze wel altijd snel van de "borden-weghaal" zeg maar. En nu ook weer. Er stond ineens een man naast me die mijn soepbord wilde pakken. "Ohhhhh", zei hij en wees naar mijn bord. Ik keek hem een beetje verbaasd terug. "You are so lucky" zei hij. En begon een heel verhaal over hoe de soep gemaakt wordt. In een hele grote pan met alle ingredienten en met in die hele grote pan 5 laurier blaadjes. En ik had er daar nu 2 van op mijn bord. Niet 1, maar wel 2! Moest er een beetje om lachen want hij vond het wel erg interessant geloof ik. Hij vertelde dat ik echt in de loterij mee moest gaan spelen en dat dit echt heel bijzonder was. Dus ik zei tegen hem, dat ik dacht dat hij me eigenlijk nu kwam vertellen dat ik door die laurierblaadje een gratis dessert zou krijgen. Zomaar als een geintje. Nou, dat vond hij een goed idee, tuurlijk krijgt u een gratis dessert. "Huh???", hij meende het echt. Lucky me !!! Maar, zei hij, ik zou ook maar een loterijticket kopen hoor ;-) Conclusie van dit verhaal is dus wel dat wij dit heel goed in onze Hollandse oren hebben geknoopt. Volgende keer gaan wij niet meer naar Carrabbas zonder laurierblaadjes zelf mee te nemen en die op ons randje van het soepbord leggen, ha ha ha......
Zondagmorgen had Ron afgesproken met collega's om wat te gaan toeren met de motor. Je ziet ze hier dus echt mensen in korte broek met t-shirt op een motor rijden. Griezelig vindt ik het. Maar mijn man is slim en is dus lekker "ingepakt", zover dat kan ;-) Dus leren motorbroek, leren laarzen, handschoenen en motorjack aan. Al met al lekker warm, maar wel zo veilig niet waar.
Omdat de vochtigheidsgraad nog steeds lekker laag was en ik nu deze morgen voor mezelf had, besloot ik ter plekke om met de honden naar Lake Pine te gaan. Even een rondje lopen. Bedacht me dat ik ook mijn "sport tenue" aan kon doen, dat als ik zin had om te gaan joggen dat dat kon. Want dat ijsje van gisteren, kon ik er dan mooi aflopen ;-)Zo gezegd zo gedaan. Dus nadat de hondjes gesnuffeld hadden in het begin, ben ik met ze gaan joggen. En dat ging helemaal zo slecht nog niet. Ze vonden het harstikke leuk en keken steeds naar boven. "Van goh vrouw, wat gaan we hard he?" Na even zo gelopen te hebben, ben ik weer gaan wandelen. Even weer de hartslag naar beneden. Zodat ik daarna weer verder kon. En achter me hoor ik de voetstappen dichterbij komen van een hardloper en voor me zie ik een hardloopster. Want ondanks dat het kwart over negen was op zondagmorgen het was behoorlijk druk, vond ik. Dus ik denk stap even opzij met de honden, zodat er genoeg ruimte is op het paadje. En dat......, dat had ik beter niet kunnen doen! Want ik stapte verkeerd en struikelde en voor ik het wist lag ik op mijn knietjes in de greppel, hi hi hi..... Met aan een kant Connor die dit geen leuk grapje vond en een Stace half over me heen hangend die het wel leuk vond dat vrouwtje nou ook es mee ging snuffelen. Maar er hingen ook twee andere hoofden over me heen. 1 van de vrouwelijke hardloopster en 1 van de mannelijke hardloper. Duidelijk twee "hard-core joggers", zeg maar. Te zien aan hun ervaren schoenen, tenue en bezweette hoofden. Omdat ik de "greppel-positie" al beschamend genoeg vond zei ik snel: "I'm fine" met een knikje er bij. In de hoop dat ze heel snel verder gingen rennen en ik mij op mijn gemakje weer op het paadje kon gaan proberen te krijgen. Maar de mannelijke jogger, nam daar duidelijk geen genoegen. "Sta eerst maar es op", zei hij, "dan zullen we wel zien of je "fine" bent". Oei.... een strenge hardcore jogger. Hij deed me aan mijn gymleraar van vroeger denken. En hij stak een hand uit naar me. Wel heel attent natuurlijk. Mijn knie deed behoorlijk zeer, maar dat liet ik natuurlijk niet merken. Moest even tot mezelf komen, maar greep wel zijn hand aan en zowaar ik stond en ik zei: "No really, I'm fine". In middels kreeg ik van de vrouwelijke jogster een mobieltje aangereikt. "Je mag hem gebruiken hoor, bel maar wie je wilt". Wat ontzettend aardig en attent van haar. "No, I think I can walk", zei ik. "Nou, laat maar es even zien dan", zei de mannelijke gymleraar. Ik moest lachen en zei dat ik nog even moest staan voordat ik kon lopen. "Zie je nou wel", zei hij. En ze bleven dus bij me staan en waren niet van plan om maar een stap verder te gaan joggen. Toen ik even zo gestaan had, ging het wel wat beter met me en zei dat ik me echt wel wat beter voelde en dat ik rustig aan door zou lopen naar de auto. En toen.... toen na nog een keer "sure?" te hebben gevraagd gingen ze allebei verder. Toch wel heel netjes van hen twee. Had ze vast helemaal uit hun ritme gehaald, maar ze bleven vast beraden bij me. Heel lief! Daarna ben ik wat rustiger aan door gelopen. Mijn knie lag open en mijn enkel was lichtelijk beurs. Het plaatje zou compleet zijn geweest als ook mijn kinnetje geschaafd zou zijn, want zo kwam ik vroeger als kind ook vaker thuis. Ik ben en blijf gewoon kleine Petraatje, hi hi hi...... En al terug lopend moest ik eigenlijk wel lachen in mezelf. Ik, die er op sta, dat Ron zich helemaal inpakt als hij op de motor stapt, kom half gehavend thuis strakjes, na een rondje met de hondjes. Het geluk zit in een klein hoekje, maar ook een ongelukje. Het gaat nu wel weer met mijn (inmiddels blauwe) voet en mijn geschaafde knie. Het is wat beurs, dat wel. Maarja, dan moet je ook niet in een greppel gaan liggen ;-)

Groetjes Petra