Spijkerbroeken jacht.....

Vanmiddag zijn we aan het winkelen geweest bij Crabtree Mall in Raleigh. We wilden even kijken bij de Hudson Belk op Crabtree. Daar is tegenwoordig een aparte winkel met alleen heren spullen. Er is ook een gewone, maar deze is alleen met heren kleding/artikelen. Voor Ron is het altijd een probleem om spijkerbroeken te kopen hier. Keuze zat zou je denken. Maar Ron is erg lang en echte lengte maten hebben we hier nog niet gevonden. Lengte 34 is veelal het langste. En hij heeft eigenlijk lengte 36 of 38 nodig. Met een hele stapel spijkerbroeken ging hij de paskamer in, maar eentje paste er maar. Die van Ralph Lauren vallen altijd wat langer en ook dan verschilt het nog per exemplaar. Ook hadden we een broek gevonden in de lengte 35, die volgens verkoper een speciale lengte maat zou moeten zijn. Nou niet dus.... Veelste kort. Drama altijd. Maar uiteindelijk toch 1 broek rijker en twee shirtjes van Tommy Hilfiger. Die afgeprijsd waren en daarvan ging ook nog eens extra 50 % korting af. Dus kwamen op $19,95. Met de kleren liepen we naar de kassa. En het was net of we in een aflevering van "Are you being served" terecht waren gekomen. Twee behoorlijk oude heren gingen ons samen helpen. Beide grijs, 1 met baard en 1 met snor. Beiden in het blauw. 1 in een blauw spencertje, met blauwe blouse. En de ander in een blauwe trui, met grijze blouse er onder. En beiden in een grijze broek. Het zouden broers kunnen zijn. Of een carnavalsact van Andre van Duin, hi hi hi. Een van de twee ;-)



De eerste heer nam de kleren aan en ging aan het vouwen geblazen. Als hij nooit iets anders deed. Zo snel ging het. En keurig strak natuurlijk. Die zou eens in onze inloop kast los gelaten moeten worden, dacht ik nog. Of misschien ook maar niet, wellicht zou hij er in blijven. Want mijn manier van vouwen, is duidelijk niet zo mooi als die van hem. Daarna vroeg hij, wilt u de hangertjes er bij. Het waren mooi houten hangertjes van Tommy Hilfiger zelf, dus ik zei; "Als dat kan heel graag". "Tuurlijk, mevrouw", zei heer nummer twee gelijk, die uit de opgevouwen kleren de kaartjes naar boven toverde. Als een team werkten ze samen. Daarna ging heer nummer 1 de kaartjes bliepen en deed het kassa gebeuren. En heer nummer 2 begon plastic tasjes open te vouwen. Als een ge-oliede machine ging het allemaal te werk. Waarschijnlijk werkten de twee al zo'n 40 jaar samen en waren ze elkaars steun en toe verlaat. Toen vroeg heer nummer 1, "Wilt u misschien meer hangertjes hebben, mevrouw?" Waarschijnlijk had hij mijn blije blik gezien toen ik "graag" had gezegd. "Nou als dat zou kunnen? Heel graag."
"Tuurlijk mevrouw", zei heer nummer 2 weer. Het was net een getrouwd stel die twee. Die geven ook vaak antwoord voor elkaar, hi hi hi. "Hoeveel, zou u er willen hebben, mevrouw?", vroeg heer nummer 1. "Zijn 10 er teveel?", vroeg ik. Heel tactisch, want ik hoopte dat heer nummer 2 weer zou gaan zeggen, "Tuurlijk niet mevrouw", zoals hij er voor ook gedaan had. En ja hoor, voor ik het wist zei hij inderdaad zo iets en graaide al snel naar een extra plastic tasje. Maar... nu ging het mis. Waarschijnlijk is dit net even buiten de normale gang van zaken en moesten ze gaan tellen. De twee van de twee shirtjes die we kochten en toen de rest er nog bij. Dat waren er 8, maar zo gemakkelijk is dat nog niet te tellen als je dat samen doet. Het was gewoon echt net of ik naar "Are you being served", stond te kijken. Zo mooi. Drie keer waren ze inmiddels al op nieuw begonnen met tellen. Voelde een beetje de spanning tussen de twee en een kibbeltje hier en daar. Bijna klaar, maar nog waren ze er niet zeker van of het er nou wel 10 waren. Zo mooi. Afijn alle haakjes weer uit het plastic tasje en opnieuw tellen. Min 1, plus 1, maar uiteindelijk kwamen ze op tien uit. Inmiddels was het kassagebeuren ook klaar en ging het bonnetje weer als de vanzelfheid sprekende weer in de tas. Gezicht weer in plooi van heer 1 en heer 2 en met een "Have a great weekend", namen we afscheid. Wij een spijkerbroek, twee shirtjes en 10 gratis sjeike houten hangertjes rijker ;-)
Daarna zijn we wezen eten bij PF Changs. Het was er erg druk en kregen een beeper mee. We liepen daarop nog even terug het winkelcentrum in, want het zou 20 minuten gaan duren. Ron heeft toen nog snel allemaal spijkerbroeken van Gap gepast maar ook allemaal te kort. Toen weer naar PF Changs en een paar minuutjes later konden we aan tafel. Het was weer erg lekker!!

Groetjes Petra