Tizzy

Bedankt voor alle lieve berichtjes. Stace was helemaal blij van alle dikke knuffels!



Hij doet het goed, alleen is hij zich een beetje aan het verzetten tegen alle pillen. Voorheen ging de pillen in een plakje kipfilet gewikkeld en hap slik weg. Maar die anti-biotica pillen, zijn zo groot dat hij die in 1 beweging met zijn tong, toch weer via de zijkant van zijn mond sneaky naar buiten werkt. Wonderbaarlijk genoeg blijft de kipfilet er wel in. Is slim of is ie slim? Hij speelt ook nog de onschuld zelf, want hij die pil blijft dus mooi verdekt opgesteld ergens aan de zijkant van zijn baard hangen/plakken. Met de hoop dat ik hem niet zie en hij hem mooi kwijt is, hi hi hi. Dus het is goed opletten. Maar we zijn er nu achter dus een gewaarschuwde Petra telt voor twee ;-)
Verder ook gisteren nog wat goed nieuws gekregen over Meneer de Bruin, want de uitslag van de Cortisol waarde bij de dierenarts binnen gekomen. Gelukkig lag die binnen de normale waarden, dus is hartstikke fijn. Nu hoeven die medicijnen voor het tekort door de Addisons niet verhoogd te worden Cortisol is het gene wat door de Addison's niet meer aangemaakt wordt en daar krijgt hij nu medicinijnen voor. Dus gelukkig zitten we daar mee op de goede weg.

Zojuist nog een hele dogcatchers ervaring achter de rug. Net voor het eten ging de deurbel. Het was Sharon en haar hond Duke en nog een ontstuiming in het rond rennende grote wit/zwarte hond. Sharon vertelde dat zij maar achter haar aan bleef rennen en de hond niet kwijt raakte en niet goed wist wat te doen. Bij een nadere blik op het wit/zwarte gevaar, had deze wel heel veel weg van een pitbull, dus voorzichtigheid was toch wel een beetje geboden. Inmiddels hebben we kunnen zien dat de pitbull een vrouwelijk versie was en wel heel erg gecharmeerd was van Duke. Maar niet te pakken te krijgen. Ze had wel een halsband om maar ja een pitbull die je niet helemaal kent, grijp je ook niet zo 1,2,3 bij haar halsband als je een beetje aan je vingers gehecht bent, niet waar? Dus ik weer naar binnen en mijn laatste redmiddel er bij gehaald. De snoepjes pot! En zowaar dat werkte. De liefde van de hond, gaat toch wel vaak door de maag. Dus ik de snoepjes voor de neus houden en Sharon haar halsband aflezen. Ze heette Tizzy en er stond een telefoonnummer bij. Ik weer naar binnen en het telefoonnummer gebeld. Waar ik dus helaas een antwoordapparaat kreeg. Inmiddels was het donker en was Tizzy hem weer gevlogen, wat een energie die hond. Gelukkig was ze wit, maar als ze zo de avond in zou gaan, zou ze zeker aangereden worden of zo. Want ze keek nergens naar en sjeesde zo de straat op steeds. Vreselijk om te zien. Gelukkig werkte ons geheime wapen weer. Schudden met de snoepjes pot en daar kwam Tizzy vanuit het donker weer aangesjeesd. Sharon en ik wisten allebei niet waar de hond woonde, dus we besloten toch maar naar de nieuwe straat te lopen met Tizzy, misschien kwam ze daar vandaan. Ik liep nog op mijn zeer charmante pantoffeltjes, dus die ben ik gaan omruilen voor een paar schoenen. In de tussen tijd had Tizzy, Barkley en Winston ontdekt die naast ons wonen en door het hek heen maakten ze een babbeltje. Dat hoorde Alison dus die kwam ook even kijken wat er te doen was. Nou wist Alison te vertellen dat het huis aan de andere van Alison, wel zo'n soort hond hadden, maar die was helemaal wit. Inmiddels was Tizzy haar tuin in gegaan en rende in de rondte met Barkley, Winston en Duke. Die hadden mooi een feestje met zijn allen. In de hoop dat de baas inmiddels het berichtje had gehoord op het antwoord apparaat lieten we ze maar even rennen. En toen verscheen ineens Brandon die dus aan de andere kant van Alison woont en riep Tizzieeeeeeeeeeeee. Hey, dat was goed nieuws. Hij kende haar! Het bleek dat er iemand bij hem logeerde en van hem was Tizzy. Ze was een kruising pitbull/dalmatier en ze was heel erg goed in het over het hek heen springen. De andere hond, die Alison dus al eens gezien had, was haar vader. Afijn Tizzy was weer gevonden. God zij dank!!! Ik krijg er altijd maar de kriebels van als ik zo loslopende hond zie. Vooral als het donker wordt.

Sinds een paar weken volgen we nu de serie Fatherhood van Snoopdogg. Het is een reality show van Snoop-dogg ala die van Frans Bauer in Nederland. En echt ik ben geen liefhebber van Snoop-dogg's muziek, maar die man is toch wel zo droog. Ik moet er erg om lachen steeds. Hij is helemaal weg van "chickenwings", maar nu was hij in de allerlaatste aflevering in Duitsland voor de MTV awards. (als je op de link klikt en daarna op de link boven Snoopdogg's foto, kan je de aflevering zien.) En natuurlijk daar geen chickenwings van de Kentucky Fried. Sterker nog helemaal geen chicken wings te krijgen. Heel de familie was mee en in rep en roer over het feit. Maar ze gingen nu maar in een Duits restaurant eten en Snoop kreeg een schnitzel voorgeschoteld en zuurkool. Die gezichten, geweldig! No fries??? Het deed me denken aan het stukje van Frans Bauer dat hij een schnitzel omhoog houdt aan tafel en zijn zoon vraagt, "Papa wat ben je aan het doen?" Waarop Frans Bauer zegt:"Ik kijk door een schnitzel! Hij is zo flinterdun dat ik erdoor kan kijken! Het is een raam!". Dat kwam er toen ook zo droog uit. Heb toen ook zo moeten lachen.
En nu met Snoop Dogg heb ik dat ook. Vorige week was hij bij David Beckham geweest. Hij wilde zijn kinderen leren voetballen. Die kinderen wisten dus echt niet wie David Beckham in godsnaam was. "DingBeck", noemde hij hem.



De slogan is dan ook "This ain't the Huxtables!" en dat is inderdaad duidelijk ;-)

Groetjes Petra