Me and my shadow

Allereerst dit...



Vandaag is mijn moeder jarig. Van Harte ma! Mijn moeder is inmiddels weer aardig mobiel met haar nieuwe knie en mag sinds vorige week zelfs weer autorijden. Hartstikke knap!

De dag begint hier vandaag ook goed, want de dierenarts belt net. Stace heeft genoeg antistoffen in zijn lichaampje en hoeft geen verdere prikken meer te krijgen. Ik ben blij, heeeeeeel blij! Verder was ook de hartworm test voor beiden heren goed en dus kunnen we weer verder met waar we gebleven waren. Het kost een paar centen, maar dan heb je wel binnen drie dagen de uitslag al, ha ha ha.
De rabies hadden we ook kunnen laten testen. Maar dan moet je in de staat van North Carolina ook nog schriftelijk dispensatie aanvragen en dat is dan alleen nog maar van onze staat. Aangezien onze hondjes vaak met ons mee gaan is het niet zo makkelijk om dat ook voor andere staten te doen. En bovendien heeft elke staat weer zijn eigen regels. Rabies is hier een inenting die, in tegenstelling tot Nederland, toch vaak gegeven wordt. Reis je in Nederland niet buiten de grenzen is rabies, niet echt nodig. Maar omdat er hier veel "wild-life" is die besmet kan zijn met rabies, is het vaak wel noodzakelijk. En mocht het zo zijn dat er een wolf of een vleermuis gesignaleerd is met rabies in onze omgeving, moet je kunnen aantonen dat de hond geent is. Anders zou het zomaar fout kunnen aflopen. En ja dat willen we zeker niet. Gelukkig is de enting tegenwoordig om de drie jaar, dus we kunnen er nu weer even tegen.

Had gisteren op het internet wat foto's zitten kijken van de marathon van Rotterdam. Voorheen gingen Ron en ik daar vaak kijken. Het mooiste vond ik om de kopgroep met de super sterke lopers voor bij te zien komen lopen. Nouja lopen, die zweven eigenlijk meer. Ongelooflijk hoe soepel die heren voorbij komen. En hoe hard! Prachtig gezicht.



Vaak zie je geen eens dat ze de grond raken. Ze zweven echt gewoon. Het zijn natuurlijk ook vaak licht gewichten die in de kopgroep lopen en die kunnen dan ook wel een soort van zweven. Grote passen, snel thuis. Mooi om te zien.



Nou waren Ron en ik gisteren weer wezen lopen. En nog steeds ben ik een voorstander van in het donker lopen. Het is goed voor mijn meditatie momentje tijdens het lopen. Niet al te veel afleidingen. Het is mijn muziekje, het asfalt waar we op lopen en ikke. Ik focus daar toch altijd een soort van op. En je wilt niet weten wat er allemaal voor gedachten door me heen gaan tijdens het loopje.

Maarja hier is ook de klok inmiddels vooruit gezet. Sterker nog hij was al drie weken eerder vooruit gegaan dan in Nederland. En wil je een beetje in het donker lopen, dan wordt het wel een late aangelegenheid inmiddels. Dus ik moest er aan geloven. Petra ging in het dag licht lopen. We gaan steeds zo rond 7 uur aan de hol en dat was voor heen een beetje rond zonsondergang. Toch nog een veilig soort van schemer. Helaas gisteren dus niet meer! Het zonnetje scheen nog volop en op de plek waar ik me normaal op focus, het asfalt, was er ineens iemand die met me mee liep. Mijn schaduw! En ik kan jullie vertellen, die leek in de verste verte niet op het plaatje van die Afrikaanse lopers in de marathon van Rotterdam.

Zelfs niet een klein beetje! In mijn gedachte heb ik toch nog een aardig gangetje. Net als dat ik met het motorrijden destijds had. Voor mijn gevoel een lekker vaartje, gaf vol gas en alles om me heen vloog voorbij. Maar ik reed maar 15 mile per uur. Je gevoel kan je ernstig bedriegen. En nu dan ook met het hardlopen. Mijn schaduw was gewoon een heel ander plaatje. Er was niks zwevends te zien. En ging dus helemaal niet zo hard. Mijn meditatie momentje tijdens het lopen was door door die vrouw die steeds met me mee liep ernstig verstoord ;-)

Hoe zag het er dan uit? Ja moelijk te omschrijven, maar duidelijk was dat ik niet zweef. Niet dat ik me dat had voorgesteld, maar een iets meer athletisch plaatje had wel leuk geweest, niet waar?



Het was meer een soort van het bovenstaande plaatje. Die bomen schieten voor me gevoel aan me voorbij. Maar die schaduw zelf, gaat helemaal niet zo hard. Gelukkig heeft het wel resultaat op de weegschaal, maar hardlopen kan ik het nu, na het zien van mijn schaduw niet meer noemen. En ik hoop dan ook heel stilletjes dat het vrijdag avond bewolkt is, zodat die vrouw niet weer met me mee loopt ;-)

Groetjes Petra