Vergeten

Vandaag was de temperatuur lekker, maar veel wolken en dus geen echt weertje om buiten te zitten. Wel om buiten te lopen. Vandaar dat ik met de hondjes naar Lake Pine ben geweest. Terwijl ik de parkeerplaats van Lake Pine in mijn vizier kreeg, schoot het me weer te binnen. Het was Martin Luther King day vandaag en waren er veel mensen vrij. Die vast allemaal hetzelfde plan gevat hadden als ik. Lekker wandelen rondom Lake Pine. De parkeerplaats was dan ook helemaal vol en er stonden zelfs auto's langs Lake Pine drive geparkeerd. Gatsie..... Ik nam me zelf voor dat ik 1 rondje zou doen op de parkeerplaats en anders naar het meertje bij ons oude appartement zou rijden om daar te gaan lopen. Maar zowaar ik was nog niet net begonnen en er kwam een auto een parkeervak uit draaien. Mazzeltje zeg, snel parkeren dan maar. Maar met het vinden van een plekje was de drukte nog niet weg. Er waren veel mensen. Wandelaars, joggers, fietsers, skaters en wat al niet meer. Ook erg veel mensen met kinderen. Die hadden natuurlijk ook vrij van school. Kinderen reageren altijd heel enthousiast op onze honden en willen graag aaien. Is natuurlijk hartstikke leuk, maar ik stelde me al in op een niet zo effectieve wandeling vandaag. Onze hondjes vinden kinderen ook heel leuk en willen hen ook graag ontmoeten bij het horen van de vrolijke stemmetjes. Voordat ik de parkeerplaats eenmaal af was had ik dan ook al twee kinderen voorgesteld aan Stacey en Connor. Nou op pad dan maar. Ik merkte dat de joggers ook wat gestresst waren van al die drukte en hindernissen die ze moesten ontwijken. Zo ook ons drietjes. Eenmaal aan het wandelen was er achter ons een meisje met een roze fietsje met zijwieltjes en incluis roze fietshelm. Zij had ook een soort van bel in de vorm van een piepertje aan haar stuur. Na 1 keer "gepiept" te hebben gingen alle alarmbellen bij onze stappers af. Dat klonk wel heel veel als 1 van hun speeltjes. Connor liep ineens letterlijk achterstevoren. Het meisje zag de reactie van hen en piepte er daarna flink op los. Connor vond die fiets echt wel super interessant en wilde niet meer in de vooruitstand. De moeder van het meisje liep er naast en zei twee keer niet doen, maar het meisje piepte er flink op los. Hmmmmm, ik voelde een klein "ergertje" op komen en besloot maar even stil te staan en hen op die manier voorbij te laten gaan. Als het piepertje voor ons liep gingen we in ieder geval weer de juiste richting uit met de honden. Al piepend passeerde ze ons. De moeder een beetje flauw lachend met een blik van nou zeg die honden van u luiseren ook niet. Hmmmmmm, dacht ik, net als uw roze fietsende meisje, mevrouw. En wilde Connor op dat moment influisteren "Pak die pieper!!". Maar hij pikte mijn virtuele gedachte niet op en daarom glimlachte ik maar flauwtjes naar die moeder terug. Daarna zette we de achtervolging in. Zeker 2 minuten, want toen besloot de moeder een pauze in te lassen en op een bankje te gaan zitten. Oh ja fijn, kunnen we nog een keer langs het piepende vehicle. Connor had inmiddels zijn vizier verscherpt en wist nu precies waar het geluid zat, namelijk op het stuur. Na wat vermanende woorden deed hij geen hap naar het piepding op het stuur, maar volgde netjes. Het meisje op de fiets vond het niet krijgen van aandacht niet leuk en mopperde wat tegen moeders. En ging nadat wij gepasseerd waren nog gefrusteerde op haar stuur rammen. Waardoor er nog meer hoge geluiden geproduceerd werden. Fijn zeg en ik hoopte dat moeder nu wel wat zou zeggen, maar nee hoor geen reactie. Grrrrr. Met twee stuiterende honden trachtte ik door te lopen, maar echt makkelijk ging het niet. Uiteindelijk werd het gepiep wat zachter nadat ik wat verder was gekomen. Maar niet lang erna hoorde ik het geluid weer sterker worden en Connor hoorde het ook. Nou nu blijf ik stil staan totdat ze uit ons gehoorsveld zijn hoor. En al piepend kwam het roze geheel weer voorbij fietsen. Moeder wandelend in het kielzog, duidelijk niet op de hoogte van mijn ergenis. Ik kreeg er nu geen glimlach meer uit en draaide me om richting bos en liep het gras verder op en daar... daar zat een hele grote vogel op een tak. Ook geinteresseerd in het voorbij komende gepiep. Hij zat achterste voren, maar draaide zijn kop helemaal om.



Stiekum hoopte ik dat de vogel van de tak af zou vliegen en in een duikvlucht het piepding van het stuur af zou plukken, maar hij bleef zitten. Waardoor ik wel snel een foto kon maken. Weet niet zo goed wel "merk" vogel het was, maar hij had een flinke snavel en had zo het piepding kunnen ontmantelen. En vroeg me af of de moeder dan wel in actie zou komen. Maar die had de hele vogel niet gezien natuurlijk. Nouja, ik had nu wel een mooi uitzicht terwijl ik stond te wachten terwijl zij uit ons gehoorsveld aan het fietsen waren. Daarna ging het wandelen een stuk lekkerder en we zagen zelfs nog een schilpad die op een boomstronk van het warme weer aan het genieten was.



Daarna zagen we ook nog een grote bullfrog, maar die schoot net onder water toen ik mijn camera stand-by had. Ondanks al de hindernissen was het toch weer even lekker om om lake pine gewandeld te hebben.

Groetjes Petra