The Carolina Moutains are beautiful !!!

Toen wij hier naar Noord Carolina toe kwamen had ik zo'n beetje een voorstelling van hoe de bergen er hier uit zouden zien. Had natuurlijk het internet al uitgepluisd in mijn zoektocht naar foto's van Noord Carolina. Maar jeetje, in het echt overtreft het al mijn verwachtingen. Echt schitterend. Zo mooi. En zo anders dan de bergen in Europa. Zo wijds en en met zulke prachtige vergezichten en evenredig glooiend.



Wij zijn op de heen weg begonnen richting Asheville. Daar hebben we eerst Chimney Rock bezocht. Adem benemend mooi. We hadden mazzel want we hadden goed weer en konden best veel en ver zien.





Ook nog even een filmpje van Chimney Rock.......
(het filmpje laden kan best even duren hoor....)

Bij Chimney Rock, ga je met een lift (althans wij, je kunt namelijk ook de klim te voet maken) naar het hoogste punt. Daar is een soort van uithangende rots waarop je schitterend uitzicht hebt over Lake Lure en de verdere omgeving. De hondjes mochten niet in de lift dus hebben we in "estafettes" Chimney Rock bezocht. De weg ernaar toe was lekker bochten werk. Langs berg en dal zeg maar. Een riviertje links een winkeltje rechts. Het was echt vakantie hoor ;-)



Ron had het eerste stuk gereden en ik had hem inmiddels afgewisseld, dus ik was op mijn manier lekker aan het sturen geslagen. Na Chimney Rock zouden we naar het huisje in Bakersville gaan rijden. Best nog een stukje, maar we hadden een mooie route namelijk over de Blue Ridge Park way



Dit rijdt ook een stuk minder bochtiger en dus wat relaxter. Onder weg kwamen langs prachtige uitzichtpunten.



Dat vindt ik toch wel super hoor.Overal kun je lekker even stoppen en van het uitzicht genieten. Met mooie ruime parkeerplekken (echt super, want ik was aan het sturen) en recreatie plaatsen. Met bankjes en BBQ's . Op de foto hier onder heb ik een onderonsje met een Park Ranger. Ook op zo'n stopplaats. Die verklaarde een beetje waarom we nu in eens " in de wolken" reden. Vond dat een hele aparte ervaring hoor. Je zag echt hele vlagen voor bij komen.



Bij Spruce Pine hebben we de Blue Ridge parkway verlaten en zijn we richting Bakersville gereden. Bakersville ligt vlak bij Tennesee. En hoe verder we reden hoe pitoresker het werd. Prachtig om te zien.....









Gelukkig had Ron aan "Miep" doorgegeven waar we moesten zijn. Althans het bleek achter af dat het "moesten zijn" een ruim begrip was. Ron had namelijk geen nummer van het huis adres maar hij had het wel uitgetekend met aanknopingspunten. Zoals bij het tweede kerkje links af. En na het rode huis rechtdoor blijven rijden. Een huisnummer had het huisje niet. Afijn ik kreeg het steeds warmer en warmer en de wegen werden steeds kleiner en kleiner en op het laast ook gewoon echt boeren wegen. Dus met gravel en dikke keien er op. Ik raakte lichtelijk in paniek. En stuurde waar ik stuurde kon. Toen we ook nog langs waarschuwings borden kwamen met "Pas op, ga hier niet verder" (even vrij vertaald hoor) kreeg ook nogeens een mega groot gevoel dat we volstrekt de verkeerde kant op gingen. Maar er was maar 1 richting waar we heen konden en dat was recht uit, want keren was niet meer mogelijk, zo smal en langs "fijne" vergezichten reden we.





De oplettende lezer zal begrijpen dat de spanning in de auto steeg naar kookpunt en ik op een gegeven moment uitgestapt ben (nadat ik een helling van naar mijn gevoel 80 % stijging had genomen) en ik daarna de sleutels "vriendelijk doch dringend" aan Ron heb overhandigd. Ik durfde dus niet meer vooruit en al helemaal niet meer achteruit. Afijn de tocht ging weer verder met een nieuwe chauffeur en nieuwe kansen, zeg maar. Maar ook Ron kon alleen recht door. Dus nog maar een helling en een kuiltje op de koop toegenomen. We gingen echt "lekker", zal ik maar zeggen. Op een gegeven moment zagen we eindelijk een plek waar we verantwoord konden keren. Want ook Ron was van mening dat we nu er toch al lang hadden moeten zijn volgens zijn "berekeningen en tekeningen". Dus wij keren en tijdens onze poging hiertoe zag Ron een agregraat huisje wat hij herkende. Was dat niet? Het lijkt wel ? En Ron keerde dus niet en ging rechtdoor, want wat bleek we wilden in de "voortuin" van HET huisje keren, ha ha ha . Gelukkig we waren er !!! De gevoelstemperatuur in de auto daalde meteen, dat was zeker.
Wat een rit zeg.
Maar het huisje en het uitzicht was de klim en de kuilen (en mijn angstzweet) wel waard. Wat een schitterende plek. Ron had al wel gezegd dat de dichtbijzijnde buren op anderhalve mile weg woonden. Wat ik me dus toen nog niet echt beseft had volgens mij. Je hoorde er echt helemaal niks. Ja, de vogels (en wellicht de vele andere bewoners) van deze berg. Er was een prachtig deck aan dit huis, met schommel stoelen en een gezellig zitje. Het zonnetje scheen nog toen we aan kwamen. Dus zijn we eerst gaan bij komen van de rit er naar toe.







Voor de honden was het hier in de bergen heerlijk. De temperatuur was zo'n 21 graden met een lekker fris windje. Die zaten dus heerlijk op het deck van het uitzicht te genieten. En wij ook, met volle teugen !!!








De volgende dag zijn we richting Grand Father Mountain gereden. Met weer een stukje over de Blue Ridge parkway. Bij Grand Father mountain is ook de hangbrug die ik al op veel foto's gezien had. De rit er naar toe was weer leuk. Allemaal leuke winkeltjes langs de weg en mooie plekjes te bewonderen. Dit keer mochten de honden wel mee naar boven. Ik had het fototoestel dus heb eerst foto's van mijn moeder en Ron en de honden gemaakt. ( Zo kon ik natuurlijk ook gelijk even goed kijken of het nou eng was of niet) En ik moet ook zeggen dat ik de "Swinging Bridge" er niet zo eng uit vond zien en ik er dus met goed vertrouwen aan begon. Totdat ik ingehaald werd door een groep van drie stoere mannen. Die halverwege de brug zonodig moesten springen. En ja.... de brug ging "swingen"..... Jeetje heb ik weer. Sta ik de hele tijd foto's te maken niemand te zien en ik ga die brug op en heb weer de mazzel. En ik had tegen Ron gezegd dat ik het fototoestel zou komen brengen. En die was aan de overkant met de honden. Dus ik moest wel. Dus het toestel in mijn zak en met twee handen aan de railing naar de overkant. Het programma "Fear Factor" was er niks bij, ha ha ha. Afijn, toen het gewiebel in mijn hoofd ook over was toch nog maar even op de foto op de brug dan, maar daarna snel weer terug !











Natuurlijk ook weer even een filmpje van de hang brug en het huisje .

Daarna zijn we via, het plaatsje Blowing Rock en Boone weer naar huis gereden. Naar de Blue Ridge zullen we zeker nog eens naar terug gaan. Vond de bergen van Noord Carolina echt heel erg mooi en wellicht vinden we nog wel een weekendje vrij in Oktober om de bergen ook dan te kunnen bekijken.



Groetjes Petra