
Het was gezellig Mandy weer even te zien. Het was net alsof ze gewoon even langs kwamen voor een "bakkie", die overigens met de hand gezet was door mij, en dus op eigen risico opgedronken werd. E.e.a daar ons koffiezetapparaat reeds verkocht is. Het was inderdaad zoals altijd, maar toen ze nu naar huis gingen stonden we allebei te snikken........Mandy en ik kennen elkaar nog van school en dat is nu zo'n 19 jaar geleden. Sindsdien hebben we al veel met elkaar mee gemaakt. Samen hebben we ons door het examen steno heen geworsteld zodat we ons welverdiende diploma kregen. Zaterdagavond stappen, eerste autootjes, vriendjes, eigen huisje en nu dan ook sinds kort Isa!!! Hoe kan een leven veranderen in 19 jaar tijd. Wel leuk dat we in al die jaren elkaar altijd wisten te vinden. In leuke en in mindere tijden in ons leven. Nu komt er dus een oceaan tussen ons in en denk dat ook die ons niet uit elkaar kan houden.


Gelukkig is er het internet...... Wat een uitvinding.....
Groetjes Petra
http://www.beardie.nl
2 opmerkingen:
Petra, soms heb ik echt met je te doen... Al dat afscheid nemen...
Enerzijds is het ongelooflijk spannend allemaal, die verhuis die elke dag dichter bij komt, anderzijds neem je afscheid van mensen, sommigen ga je misschien nooit meer 'in het echies' terugzien...
Ik probeer me in te beelden hoe dit allemaal voor jou moet aanvoelen, en tevens vraag ik me af hoe wij heel dat proces ooit zelf door gaan maken.
Geniet nog maar lekker van de resterende tijd hier, en ik hoop dat je, eenmaal in de States, ook heel wat vrienden op bezoek gaat krijgen in jullie nieuwe stekkie.
Elke
Hoi Elke,
Het is inderdaad een vreemd gevoel. Inderdaad het is spannend en we kijken er echt heel erg naar uit om in Cary te gaan wonen. Het afscheid blijft moeilijk. Ik hoop echt dat onze vrienden ons ook weten te vinden in Amerika. Ze zijn meer dan welkom!!
Bedankt voor het meeleven ;-)
Groetjes Petra
Een reactie posten