Verkoopdag

Vandaag zijn we dus wakker geworden in Barendrecht. Nadat we uit zierikzee weggingen gisteren zijn we naar mijn moeder gegaan, alwaar we blijven tot donderdag. Het was een hele ervaring het slapen op een luchtbed. Stace had het bedje laag bij de grond ook snel ontdekt en kwam vaak even bij me snuffelen. 's ochtends zouden we nog even het huis gaan dweilen en het laatste sopje er door heen halen, want 's middags moesten we naar de notaris. Het was heel vreemd toen we wegreden en moest echt wel even een traantje laten. Het was altijd ons plekkie en dat zal het eigenlijk ook nog wel blijven. Al woont er iemand anders in. De leuke herinneringen aan dit huis blijven ons altijd bij. En gelukkig is het met mooie herinneringen zo, dat je die gewoon altijd meeneemt, waar je ook bent (zonder dat ze extra ruimte nemen in je koffer) Dus dat is het fijne en het mooie er van.
Dus 's middags naar de notaris en dat was zo gepiept, binnen 20 minuten stonden we weer buiten en waren we een huis armer. We zijn dus nu officieel "dakloos". Toch wel een vreemd gevoel. We hadden samen nog het idee geopperd om een mooie plek uit te gaan zoeken bij een druk bezochte Albert hein en straat kranten te gaan verkopen. Maar iets weerhield ons ervan ;-) Op de terug weg langs Ron's moeder. Daar hoorde we dat Romy ons nichtje (van 15 jaar oud, even voor de statistieken en op speciaal verzoek van Romy), gevallen was met paardrijden en haar pols gebroken had. Wat een pech!! Wat zal ze geschrokken zijn. Hoop dat het allemaal meevalt en dat het allemaal goed geneest.
Daarna door naar mijn moeders huis. Daar aangekomen roken we het "prakkie" al wat mijn moeder voor ons klaar had gemaakt. Het was heerlijk. En we hebben heerlijk zitten smullen van de Hollandse kost. 's Avonds zouden Yvonne en Ton en Ayla langs komen. Het was vreemd ze zonder Romee te zien. Het is zo verdrietig. Gelukkig vertelden ze dat het met Ayla heel goed gaat en dat was wel fijn om te horen. Later op de avond was het vertrek van hen moeilijk, en na Ayla nog even flink geknuffeld te hebben (en Ton en Yvonne) hebben we ook van hen afscheid genomen. Snik snotter snuit...... Het blijft vreemd en ik zal er zeker nooit aan wennen, dat afscheid nemen........

Groetjes Petra

http://www.beardie.nl